Prolog

"Jeżeli o godzinie siódmej rano myślisz o smerfach, to wiedz, że coś się dzieje..."

 

     Kornelia stała na środku cyrku. Dookoła była publiczność, a przed nią szedł wysoki czarnowłosy mężczyzna. Spod rozmierzwionej grzywki wyglądała ledwo widoczna blizna. Harry Potter. Ten słynny Harry Potter. Mężczyzna był coraz bliżej. Na wyciągnięcie ręki. Ich klatki piersiowe unosiły się i opadały w tym samym rytmie. Zbliżali się do siebie. Ich twarze dzieliły centymetry i…

     DRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR!

     Budzik bezceremonialnie wyrwał nastolatkę z głębokiego i jakże głupiego snu. 

     „Tak to jest, gdy na Historii Magii każą ci się uczyć o wybrańcu. Przecież on ma żonę! I dzieci! I nie mówi w moim języku!” – krzyczała w myślach nastolatka rozglądając się ze złością po pokoju. To nie będzie dobry dzień. 

      - Nie cierpię historii magii! Nie cierpię poranków! Nie cierpię budzików! – mamrotała sama do siebie, a przed oczami stanął jej smerf Maruda. – Jeżeli o godzinie siódmej rano myślisz o smerfach, to wiedz, że coś się dzieje… - mówiła dalej, wywracając oczami.

     Pech chciał, że wstając Kornelia zahaczyła butem o… książkę do Historii Magii i jak długa runęła na ziemię, w ostatniej chwili podtrzymując się rękami i ratując tym samym twarz przed samo destrukcją. Kamil uważał, że dziewczyna ma wszelkie potrzebne kwalifikacje, aby w końcu doprowadzić samą siebie do autodestrukcji. Pewnie miał rację.

      - Jesteś na mojej liście. – mruknęła nastolatka do podręcznika i podeszła do szafy wybrać jakieś odpowiednie ubrania na ten zły dzień. – Przydałaby się jakaś kurtka kuloodporna…

***

     O tej samej godzinie, w tym samym mieście, ale w innym domu, Alicja z uśmiechem na ustach wkładała na siebie śliczną turkusową sukienkę przed kolano z krótkim rękawkiem. 

     „Ciekawe, ile przedmiotów i ludzi, znalazło się dzisiaj na liście Kornelii…?” – zastanawiała się, a jej uśmiech poszerzył się jeszcze bardziej. – „Poranek, pierwszy dzień szkoły i w dodatku na dzień dobry sprawdzian z Historii Magii… Tak. Co najmniej kilka rzeczy i przynajmniej jeden niewinny człowiek.”

 

     Dziewczyna była bardzo bliską kuzynką Kornelii i świetnie się ze sobą dogadywały, mimo że ta pierwsza była dwa lata młodsza. Nastolatka do tej pory pamiętała, jak w wieku dwunastu lat razem z czternastoletnią wówczas przyjaciółką przeniosły się do Szkoły Magii i Czarodziejstwa Merlin. 

*Retrospekcja*

      - Ala! Chodźmy tutaj! – Zawołała Kornelia wskazując jej na jeden z balonów, w którym zobaczyła swoich przyjaciół.

      - No już, już, spokojnie! – odkrzyknęła tamta i z szerokim uśmiechem podeszła do ogromnego kosza.

      - Pomóc? – zapytał jakiś wysoki szatyn o brązowych oczach, wskazując na dużych wielkości kufer dziewczyny.

      - Jakbyś mógł… - odparła nieśmiało nastolatka.

      - Nie daj się zwieść, za zachowaniem dżentelmena kryje się idiota. – Powiedziała starsza z kuzynek i zaśmiała się na widok urażonej miny chłopaka.

      - Aaaa czyli mam do czynienia z Kamilem? – zapytała już znacznie śmielej Alicja, wybuchając niepohamowanym śmiechem na widok miny nastolatka.

      - Co nieco zdążyłam o tobie opowiedzieć. – stwierdziła Kornelia i rozmierzwiła włosy przyjacielowi.

     Gdy w końcu Alicja wdrapała się do balonu, co było dla niej nieco kłopotliwe ze względu na niski wzrost, Klaudia, która do tej pory tylko słuchała i śmiała się pod nosem, podeszła do dziewczyny i przedstawiła, ściskając jej rękę.

      - Przepraszam… - wysoki nastolatek, o pięknych, czekoladowych oczach i brązowych, kręconych włosach, spoglądał na grupkę w balonie z lekkim przestrachem. Prawdopodobnie miał iść właśnie do pierwszej klasy. – Czy mógłbym do was dołączyć? Większość koszy jest już pełna…

      - Tak, jasne! – zawołała Klaudia, która z całej grupy była najprzyjaźniej usposobiona do nieznajomych. 

     Lubiła ludzi. Każdemu dawała szansę. Można by powiedzieć, że była ideałem, gdyby się nie widziało jej zachowania wobec ludzi, którzy jej w jakiś sposób podpadli. Kornelia między innymi za to uwielbiała przyjaciółkę.

     Ale wracając do Ali, bo w końcu o niej jest ta retrospekcja. Dziewczyna, jak wszyscy, przedstawiła się nowemu towarzyszowi, który jak się później dowiedziała miał na imię Marcin i rzeczywiście, był z jej rocznika. Od razu bardzo się polubili i kiedy wyszli z balona, we dwójkę skierowali się do szkoły, zostawiając w tyle starszych kolegów. Niestety ich znajomość nie trwała długo… Ale o tym innym razem.

*Koniec retrospekcji*

     Alicja otarła pojedynczą łzę spływającą po policzku i z westchnieniem przyjrzała się sobie w lustrze, próbując uśmiechnąć się do siebie. Wyszło nawet przekonująco.

***

      - Klaudia! Zaraz się spóźnisz!  - Mama nastolatki otwarła drzwi do jej pokoju z cichym trzaskiem.

     Byłoby nawet miło, gdyby potem nie krzyknęła na całe gardło… Kobieta była naprawdę wspaniałą osobą. Wspaniałą mamą. Po prostu wiedziała, że nie ma innego sposobu, żeby obudzić swoją nastoletnią córkę. Dziewczyna była jak młodsza kopia swojej mamy. Te same, szaroniebieskie oczy. Te same, kręcone, brązowe włosy. Nawet te same dołeczki w policzkach.

      - Jeeeeszcze chwiiiiiilkaaaaa… - wymamrotała dziewczyna i niemal zdążyła usnąć. Niemal.

      - Klaudio Czarnecka! Jeśli za dwie minuty nie zobaczę cię schodzącej na dół z kufrem w pełnym stroju…

      - Nooo juuuż… Juuuż… - mruknęła zaspana nastolatka przecierając oczy. – Nienawidzę poranków… Dlaczego szkoła nie może się zaczynać po południu? Albo wieczorem? – marudziła, wlekąc się do szafy. – Byśmy sobie na lekcjach robili piżama party! To by było coś! Chociaż… nie. Wróć. Nie chciałabym zobaczyć profesora Skowronka w piżamie. Zdecydowanie nie. – Mimo tych słów wyobraźnia Klaudii już powędrowała ku brzydkiemu, grubemu, denerwującemu i nielubianemu nauczycielowi.

     W tej wizji Skowronek leżał w bardzo dużym gnieździe (nazwisko zobowiązuje) i w piżamie w paski, takiej jak mają więźniowie. Co chwila wyciągał pulchną rękę, aby schrupać kolejnego robaczka. A wśród nich stała ona. Klaudia. Nad jej lewym ramieniem latał Kamil – najlepszy przyjaciel, który w tym „przedstawieniu” odgrywał anioła, a nad drugim zwariowana Kornelia – przyjaciółka, której do twarzy było z rogami.

      - Pożre nas wszystkich! – krzyknęła dziewczyna i zdała sobie sprawę z paru faktów.

1. Mama nadal stoi w drzwiach.

2. Mama patrzy na nią jak na osobę niespełna rozumu.

3. Być może tak właśnie jest.

4. Paski pogrubiają Skowronka.

5. Tak oto zepsuła sobie pierwszy dzień szkoły, nim jeszcze się zaczął.

***

     Kamil otworzył oczy przeciągając się z uśmiechem. Rzadko budził się z uśmiechem. Jakieś święto dzisiaj? Zastanawiał się spoglądając na zegarek z zamyśleniem. Nagle zamarł. Jest pierwszy września. Jest godzina 8:45. Za piętnaście minut powinien być na miejscu zbiórki. Ma bardzo mało czasu.

     Nim zdążył pomyśleć coś więcej zerwał się na równe nogi i wbiegł do łazienki, a po dwóch minutach razem ze swoim kufrem wylądował w kuchni, gdzie porwał z blatu kilka maślanych bułeczek, które wczoraj w nocy upiekła babcia i zaczął szybko zajadać. Później jeszcze raz kurs do łazienki w celu umycia zębów i na osiem minut przed czasem wybiegł z domu, taszcząc kufer.

     „Mama w pracy. Tata w pracy. Babcia odsypia nocne pieczenie. Dziwić się, że nikt mnie nie budzi… Chyba zacznę nastawiać budzik. Nie. Jednak tak zdesperowany jeszcze nie jestem.”

     W końcu zdyszany dotarł nad jezioro, rozejrzał się dookoła. Nikogo nie widział, więc stanął na powierzchni ciągnąć za sobą kufer i powolutku zaczął osuwać się do wody. Suchej wody. Którą można było oddychać. Nigdy nie przestanie go to dziwić. W końcu woda rozstąpiła się i wyskoczył na płaski, twardy grunt. Dookoła kręciło się mnóstwo ludzi i każdy szukał swoich znajomych, aby to z nimi polecieć magicznym balonem do Merlina.

     Chłopak również rozejrzał się uważnie. Miał dwa cele i oba miały brązowe, kręcone włosy. Oba także uwielbiały mu dokuczać. W końcu dostrzegł Kornelię i Klaudię, stojące z dwiema młodszymi dziewczynami, z czego jedna była kuzynką tej pierwszej, oraz rozmawiające z wysokim chłopakiem o krótko strzyżonych brązowych włosach i takich samych oczach – Pawłem. Nastolatek powoli ruszył do przyjaciół. Był wykończony po porannym Joggingu.

      - Jeszcze szkoła się nie zaczęła, a ty już wyglądasz jakbyś zarwał noc dla „ukochanej” numerologii. – zawołała Klaudia na powitanie i przytuliła przyjaciela. Za jej śladem poszła Kornelia śmiejąc się.

      - Wręcz przeciwnie spałem bardzo smacznie. Aż do momentu, gdy się obudziłem. I zdałem sobie sprawę, że za piętnaście minut odlatujemy. – zawołał z westchnieniem, nagle jakby przypomniał sobie o czymś i spojrzał na Kornelię. – Masz wyjątkowo dobry humor. A jest poranek. Na kim wyładowałaś swoją złość?

      - Na mnie! – zawołał Paweł, nadal oburzony niesprawiedliwością która go spotkała.

      - Cóż ci zrobiła, biedny człowieku? – zapytał nastolatek ze śmiechem.

      - Pff, nic nie zrobiłam! – prychnęła Kornelia i oburzona tupnęła nogą, a Klaudia przytuliła ją uspokajająco.

      - Zapraszamy wszystkich uczniów, do balonów! – usłyszeli głos jakiegoś urzędnika ministerstwa i szybko skierowali się do najbliższego środka transportu, aby zająć sobie miejsce.

***

     Alicja rozłożyła szeroko ramiona wpatrując się w chmury i oddalającą się powoli ziemię. Kochała latać. Mogłaby nigdy nie wysiadać z balonu. Niestety, w tej kwestii jej najlepsza przyjaciółka – Oliwia, zdecydowanie się z nią nie zgadzała. Nastolatka zerknęła na siedzącą w kącie dziewczynę. Niebieskie oczy miała przymknięte, a rudawe włosy opadały jej kaskadami na plecy. Szczupłymi ramionami obejmowała swoje nogi, jakby próbując się nie rozsypać. Czarodzieje powinni wymyślić jakieś lekarstwa na tego typu przypadłości. Następnie dziewczyna zerknęła na pozostałych towarzyszy. Jej kuzynka wpatrywała się zafascynowana gdzieś w przestrzeń, podobnie jak Kamil, natomiast ich przyjaciółka gawędziła w najlepsze z Pawłem, który cały czas uśmiechał się do niej szeroko. 

     „Będą z tego dzieci!” – Pomyślała Ala, uśmiechając się pod nosem.

     W pewnym momencie Kornelia podniosła głowę i zerknęła na kuzynkę, która sugestywnie spojrzała na Klaudię i Pawła, na co druga z dziewcząt wyszczerzyła się, pokazując równiutkie, białe ząbki. Kamil zauważył ten szeroki uśmiech i zerknął na dziewczynę z miną w stylu: „Zawsze wiedziałem, że coś jest z tobą nie tak, ale jednak miałem nadzieję…”

      - No co? – rzuciła Kornelia do przyjaciela unosząc brwi, chłopak jednak tylko potrząsnął głową. – Poczułam się zignorowana. – oznajmiła dziewczyna i odeszła w stronę swojej kuzynki. – Przypomnij mi jeszcze raz, dlaczego przyjaźnię się z tym idiotą? – zapytała wskazując na Kamila, który na te słowa wywrócił tylko oczami.

      - Oficjalna wersja brzmi tak, że bardzo się lubicie i szanujecie, a moim zdaniem po prostu tylko wariat wariata zrozumie. – odparła poważnie Alicja, a następnie wybuchła śmiechem, do którego dołączyli wszyscy obecni w balonie, łącznie z Klaudią i Pawłem, którzy wcześniej byli zbyt zajęci sobą, żeby dołączać do dyskusji.

     Nie minęło piętnaście minut, a balony już lądowały na terenie wokół szkoły. A nie był to zwykły plac. Szkoła Magii i Czarodziejstwa Merlin, znajdowała się nad chmurami i była całkowicie niewidzialna dla wszystkich którzy do niej nie uczęszczali, oczywiście pomijając personel. Dookoła szkoły było mnóstwo kwiatów, drzew i wszelkiej zieleni, biegało tu również wiele zwierząt zarówno normalnych typu: psy, koty, lwy, wiewiórki, słonie, jak i tych magicznych. Obszar ten ciągnął się w każdą stronę jakieś 400 metrów od szkoły, aby uczniowie mogli cieszyć się piękną pogodą, która zawsze była letnia i słoneczna, ze względu na zaklęcia termiczne rzucone na obszar placówki wychowawczej. Sama szkoła była ogromnym, bardzo nowoczesnym zamkiem. Cały był pomalowany na zielono, a wokół okien i drzwi na brązowo. Wszystko było w tych właśnie barwach, ponieważ w Merlinie najważniejsza była przyroda. Dlatego też duży nacisk kładziono na Zielarstwo i ONMS, których uczono się przez całe osiem lat nauki, od dwunastego do dwudziestego roku życia.

 _(¯`•._.•´¯)_(¯`•._.•´¯)_(¯`•._.•´¯)_

Witajcie Kochani, na moim nowym blogu! Część z Was, może mnie kojarzyć z mojego drugiego bloga, który zbliża się już ku epilogowi, jednak przypuszczam, że większość ma ze mną do czynienia po raz pierwszy. Strzeżcie się. :D

Myślę, że zakładki "O blogu" i "Bohaterowie" oraz prolog, wyjaśniły Wam już czego możecie się tu spodziewać. Zasada jest prosta. Spodziewajcie się tego, co niespodziewane.

Blog będzie pisany raczej na wesoło, w końcu śmiech to zdrowie!

Kończąc, zapraszam do zakładki "Zapytaj bohatera", gdzie możecie zadawać pytania moim postaciom.