Rozdział 1

"Jeśli on zapanuje nad światem, to co najwyżej rybek w akwarium."

Wtorek - 1 września 2015r.

 

     Szymon stał na polanie ze średniej wielkości kufrem u boku. Dookoła ludzie przepychali się, aby jak najszybciej znaleźć się w szkole. Nagle, jakby ktoś odkręcił kran, lunęło rzęsistym deszczem.

Czarne włosy chłopaka przykleiły mu się do czoła i na karku. Nastolatek zmarszczył brwi ze zdziwieniem.

     „Jak to możliwe?” – zastanawiał się próbując spojrzeć w niebo, jednak ulewa skutecznie mu to uniemożliwiała.

     W tej szkole nie może być przecież deszczu! W końcu nad nimi nie ma chmur. Jedyną opcją jest zaklęcie, ale kto normalny wywołałby ulewę w momencie przybycia uczniów do szkoły? Owszem, czasami pojawiał się delikatny deszczyk, nauczyciel zielarstwa nawadniał w  ten sposób trawę i podlewał kwiatki, ale nigdy nie spotkał się tu z takim oberwaniem chmury!

     Rozejrzał się ostatni raz po placu jednak widząc, że wśród uciekających uczniów, nie ma szans, aby odnaleźć przyjaciela, z westchnieniem ruszył powolnym tempem ku szkole. Nie zależało mu na pośpiechu i tak był już cały mokry. Po drodze nastolatek natknął się na bardzo zabawne widowisko. Dwie dziewczyny, chyba z rocznika niżej, tańczyły w deszczu niczym na balu, a nieopodal jakiś chłopak robił im zdjęcia magicznym aparatem. Występowi zaczęło przyglądać się coraz więcej osób, ale nastolatkom widocznie to zupełnie nie przeszkadzało.

     Obie dziewczyny miały kręcone brązowe włosy, jednak jedna miała je nieco krótsze i jaśniejsze od drugiej. Były całkiem przyjemnym dla oka widokiem. Nie były ani grube, ani wychudzone, miały więcej ciałka, tam gdzie było ono potrzebne, z twarzy również były naprawdę śliczne. A szerokie uśmiechy dodawały im urody. Nastolatki różniły się od siebie znacznie, ale w tej chwili nie potrafił określić, która bardziej mu się podoba. Nie wiedział, że już wkrótce będzie znał odpowiedź…

***

     Klaudia i Kornelia kręciły się w deszczu z szerokimi uśmiechami. Uwielbiały to uczucie lekkości towarzyszące wirowaniu na parkiecie. Żadna z nich nie miała specjalnego talentu w tej dziedzinie, ale znały wystarczająco dobrze podstawy, aby nie połamać nóg. Kornelia uważała to za ich osobisty sukces, był wpisany w „Księdze sukcesów Kornelii i Klaudii” tuż po wstaniu punktualnie na śniadanie.

 

      - Oto idealne rozpoczęcie roku szkolnego! – wrzasnęła jedna z dziewcząt, przekrzykując ulewę.

      - Wszyscy się na nas gapią! – odparła druga ze śmiechem.

      - Dostarczamy rozrywki! Ukłon na trzy cztery?

      - Trzy…

      - …czte…

      - …ry! – nastolatki naraz zatrzymały się i skłoniły w każdą z czterech stron świata, na co otrzymały gromkie brawa.

      - Co tu się dzieje? Co tu się dzieje!? – wszyscy jak na komendę odwrócili się, aby ujrzeć znienawidzonego profesora Skowronka. – Mogłem się tego domyślić… Czarnecka! Gabin! Co wy wyrabiacie?! – wrzasnął na nastolatki, które patrzyły na niego wyzywająco.

      - My TYLKO tańczyłyśmy! To już zabronione? – zapytała Kornelia unosząc hardo głowę ku górze. 

     Efekt byłby zapewne lepszy gdyby z twarzy nie skapywała jej woda. 

     „Nie cierpię wody” – pomyślała nastolatka po raz koleiny dzisiejszego poranka, myśląc o Smerfach.

      - Naraziłyście uczniów na przeziębienie. Nie pomyślałyście o tym?! – wydarł się nauczyciel, z miną mówiącą wyraźnie: „Nie zadzieraj ze mną, smarkulo, to JA tu rządzę.”

      - Jakie znowu przeziębienie!? – zapytała Klaudia, podnosząc głos i zaciskając ręce w pięści.

     Ten nauczyciel był tak bardzo stronniczy (trzymał swoją stronę oczywiście), że nie dało się nie zauważyć! On po prostu nie lubił uczniów. A Klaudii i Kornelii szczerze nienawidził. Dziewczyny przypuszczały, że mogło mieć to coś wspólnego z faktem, iż zwykle to one przewodniczyły „akcji walki ze Skowronkami”, którą stworzyli uczniowie, aby usprawiedliwiać jakoś liczne dowcipy, którym poddawany był nauczyciel. Cóż… Jak Kuba Bogu, tak Bóg Kubie. Jak można się domyślić, mężczyzna o organizacji uczniowskiej nic nie wiedział, ale nie był na tyle głupi, żeby nie zauważyć, że jak dzieje się mu coś złego, to te dwie zawsze są w pobliżu.

      - Przez was uczniowie stoją na deszczu, zamiast biegiem chować się do szkoły! - nastolatki opuściły powoli głowy zaciskając zęby ze złości. 

     „Udawać uległość. Zły plan, ale lepszego nie mamy na stanie, przykro mi…”

     „Przynajmniej nie stwierdził, że to przez nas pada.” 

     „Marne pocieszenie, ale zawsze jakieś.” 

     „Nie cierpię Skowronków.” – Kornelia była pewna, że w końcu dowie się, kto stoi za smerfami w jej głowie.

     „A może to po prostu Gargamel?”

     „Zamknij się, mózgu.”

      - Przepraszam, ale sądzę, że to niesprawiedliwe. – do dyskusji włączyła się niska szatynka, której nie znała żadna z przyjaciółek.

     Była ładna, ale nie wyróżniała się niczym szczególnym. Proste, brązowe włosy sięgające za ramiona, szare oczy i przeciętny wzrost.

      - Tak? A więc i ty dostaniesz szlaban za sprzeciwianie się nauczycielowi. – oczy Korneli zwęziły się w niewielkie szparki ze złości. Nienawidziła niesprawiedliwości i wykorzystywania władzy, chyba nawet bardziej niż porannego wstawania.

      - Ona TYLKO wyraziła swoje zdanie, ma do tego prawo! – krzyknęła niespodziewanie głośno.

      - NIESŁUSZNE zdanie! – odparł Skowronek, czerwieniejąc ze złości. – Teraz wszyscy do szkoły, a wasza trójka ma iść ze mną do mojego gabinetu. Zobaczymy czy bez tej zgrai kretynów, też będziecie takie mądre. A Panna Gabin zasłużyła na dodatkową karę, za podnoszenie głosu na nauczyciela.

***

      - Po prostu fantastycznie! Dwutygodniowy szlaban! DWU! – wrzeszczała Kornelia z wściekłością, padając razem z Klaudią na kanapę w pokoju wspólnym szóstego rocznika.

     W Merlinie było 8 pokoi wspólnych i każdy przypadał na jeden rocznik, co miało swoje plusy i minusy. Było to zdaniem większości o wiele lepsze rozwiązanie niż na przykład w Beauxbâtons, gdzie był podział na chłopców i dziewczyny, jednak wielu chciałoby, aby tak jak w Hogwarcie, był podział na domy, dzięki czemu miałoby się lepszy kontakt ze starszymi i młodszymi rocznikami. Mimo to, uczniowie nie mieli na co narzekać, nauczyciele nie kontrolowali ich. Mieli pewną niepisaną umowę. To co dzieje się w ich pokojach, nie dociera do uszu żadnego belfra, a w zamian ci nie wchodzą do sypialni uczniowskich.

      - Hej, coś mi się obiło o uszy, że masz szlaban DWUtygodniowy. – powiedział Paweł podchodząc do przyjaciółek i wybuchnął śmiechem na widok morderczej miny koleżanki. – A ty? Też szlaban? – spojrzał na Klaudię z uśmiechem i rozparł się w fotelu nieopodal niej.

      - Niestety. – nastolatka kiwnęła smętnie głową. – Ale jeden tydzień.

      - Gdzie tu sprawiedliwość!? – piekliła się druga dziewczyna.

      - Idź poszukaj jej gdzieś indziej. – powiedział chłopak, uśmiechając się niewinnie.

      - Chyba tak zrobię. -  mruknęła dziewczyna i wyszła ze wściekłą miną, na pożegnanie mierzwiąc włosy przyjaciółki.

     „Żadnego współczucia!”

     „Przecież ja mogę zginąć!”

     „Oni wszyscy będą mnie wtedy mieli na sumieniu!”

     „Będą za mną tęsknić, gdy Skowronek zapanuje nad światem, bo nie będzie miał go kto powstrzymać.”

     „Ok, dramatyzuję. Znowu. Jeśli on zapanuje nad światem, to co najwyżej rybek w akwarium.”

     „…biedne rybki.”

     „A gdyby tak…” – nagle tok myślowy Kornelii przerwał silny ból głowy.

      - Cholera, przepra… - nie dokończyła. Patrzyła prosto w oczy… słonia. A raczej w jego trąbę. – Cholera. – mruknęła po raz kolejny, rozglądając się czy aby nikt tego nie widział.

     Niestety. Widział. Tuż przed nią stał wysoki, dobrze zbudowany brunet o brązowych oczach. Kojarzyła chłopaka dość dobrze, był od niej rok starszy i nie dało się zaprzeczyć, że przez lata bardzo wyprzystojniał. Nigdy nie był brzydki, ale Kornelia i Klaudia zwróciły na niego uwagę dopiero jak były w trzeciej klasie. Podobał się im obu, chociaż z biegiem czasu zupełnie o nim zapomniały.

      - Hej, wszystko w porządku? – dziewczyna zmarszczyła delikatnie brewki w niezadowoleniu pocierając czoło.

      - Chyba tak… - mruknęła, uśmiechając się delikatnie. – Dziękuję.

     „Najważniejsze to robić dobrą minę do złej gry.”

      - Czy ten słoń był tu zawsze? – zapytała poszerzając uśmiech, a towarzysz zaczął się śmiać.

      - Nie, skąd! – wykrzyknął. – Przed chwilą go postawiłem, zapomniałem dodać znak „uwaga, roboty drogowe”.

      - To bardzo nierozsądnie z twojej strony! Nie pomyślałeś, że jakaś biedna, zabłąkana, duszyczka wybierze się na spacer po terenie tej oto placówki, rzekomo wychowawczej?

      - Rzekomo? – Nastolatek zaczął się śmiać.

      - Jak na razie dobrze nauczyła mnie tylko sarkazmu.

      - A więc poczucie humoru to cecha wrodzona?

 

      - Oczywiście!

     Mimo pozornego mocnego charakterku, Kornelia była nieśmiała, wobec obcych ludzi, kiedy w pobliżu nie było jej przyjaciół, więc taka luźna pogawędka z nieznajomym, starszym chłopakiem zaskoczyła ją samą, z pewnością bardziej niż jego.

      - To ja już pójdę, bo trochę mi się śpieszy, a ty spróbuj się nie zabić w drodze powrotnej. – rzucił nowy znajomy dziewczyny i szczerząc się, ruszył przed siebie.

      - Nic nie obiecuję! – krzyknęła jeszcze za nim nastolatka i cała w uśmiechach powędrowała z powrotem do szkoły.

***

     Przedpołudnie leniwie mijało Alicji na plotkowaniu z Oliwią o wakacjach. Jej przyjaciółka długo relacjonowała wycieczkę do Rumunii, gdzie razem z rodziną oglądali różnego rodzaju smoki. Dziewczyna z natury była nieco lękliwa, dlatego zwierzęta te nie do końca przypadły jej do gustu, jednak humor jej się poprawił, kiedy rodzice kupili dla niej specjalną miniaturową odmianę smoka.

     Zwierzęta te odkrył niedawno niejaki Seamus Finnigan. Wyglądały one zupełnie tak jak smoki, jednak wielkością nie przewyższały kota, a zamiast ogniem, potrafiły zionąć tylko bardzo ciepłym powietrzem. Idealny do ogrzewania się na zimę. Małe smoczątko spało obecnie na brzuchu Oliwi.

      - Zachowuje się trochę jak pies. – stwierdziła Alicja, przyglądając się zwierzakowi z szerokim uśmiechem. – A tak zmieniając temat, przejdziesz się ze mną do szóstki? – szóstka była po prostu pokojem wspólnym owego rocznika.

      - Po co? Do Kornelii? – zapytała Oliwia, zerkając na przyjaciółkę.

      - Tak, jestem ciekawa jaką karę wlepił jej Skowronek. Jeśli nie chcesz, nie musisz iść ze mną, prawdopodobnie jest teraz wściekła jak osa…

      - W takim razie nie idę! – zawołała dziewczyna, krzywiąc się, ale jednocześnie unosząc ku górze kącik ust.

      - Ok, to zobaczymy się później!

***

     Kamil szedł szkolnym korytarzem z niewyraźną miną. Przed chwilą był w  bibliotece, gdzie próbował na ostatnią chwilę nauczyć się na zapowiedziany na jutro sprawdzian z Historii Magii. Oczywiście nie pomyślał o tym wcześniej.

     „Kto normalny każe się uczyć w wakacje?!”

     Nastolatek doszedł do wniosku, że o wiele lepiej będzie mu się uczyć na błoniach, zapominając, że po niedawnej ulewie nie zdoła usiąść na trawie, nie mocząc przy tym tyłka. Nim jednak zdążył dojść do tego smutnego faktu, ktoś wpadł na niego z impetem.

      - Ufff… nie jesteś słoniem! – zawołała Kornelia, szczerząc się, jakby spotkanie Kamila było dla niej najszczęśliwszą rzeczą na świecie.

      - Eee… też miło mi cię widzieć? Coś ty taka rozanielona? Skowronek nie dał ci szlabanu? – wypytywał, patrząc ze skonsternowaniem na przyjaciółkę. -  I jakim słoniem, do cholery?! – krzyknął teraz dopiero zastanawiając się, czy to nie miało na celu go obrazić.

      - Tyyyle pytań, tak mało czasu.

      - Czasu do czego? – zapytał chłopak, kompletnie głupiejąc.

      - Nie wiem. – odparła z szerokim uśmiechem nastolatka.

      - Czyżbyś miała TEN humor?

      - Chyba tak. Chodźmy na stołówkę!

      - Po co?

      - Teraz ty zgłupiałeś? Zaraz obiad.

      - To ile ja się uczyłem?! – krzyknął chłopak, patrząc na zegarek na ręce.

      - Uczyłeś się? – Kornelia wytrzeszczyła oczy ze zdziwienia.

      - Tak, ja też czasem to robię. – mruknął nastolatek.

***

     Kornelia i Kamil siedzieli przy jednym z dużych okrągłych stolików na stołówce. Do rozpoczęcia  uczty pozostało pięć minut, a nigdzie nie widzieli Klaudii. Oboje mieli podejrzenia gdzie, a przynajmniej z kim znajduje się dziewczyna, ponieważ Pawła też nigdzie nie było.

      - Korneeeeeliaaaa…. – powiedział Kamil przeciągając samogłoski, a gdy przyjaciółka na niego spojrzała, dodał z urażoną miną. – Nie odpowiedziałaś na moje pytania.

      - A jak one brzmiały? Tylko po kolei, mam słabą pamięć. – mruknęła nieco nieprzytomnie dziewczyna, uśmiechając się szeroko do szklanki z wodą. 

      - Dlaczego przez cały czas masz banana na twarzy? – zadał pierwsze pytanie.

      - Bo lubię. – odparła dziewczyna radośnie.

      - Czemu myślałaś, że jestem słoniem?

      - Aaa, bo już z jednym dzisiaj miałam dość bliskie spotkanie. – Kamil uniósł pytająco brwi.

      - I to on sprawił, że cała w skowronkach jesteś?

      - No tak jakby.

      - Ok, nie pytam.

      - I tak będziesz pytał. – westchnęła dziewczyna, patrząc na niego karcąco nadal z uśmieszkiem. 

      - W sumie racja.

     Kornelia już otwierała usta, żeby coś dodać, ale nie zdążyła, bo do ich stolika podbiegła Alicja z miną wyrażającą naganę.

      - Wszędzie cię szukam! Gdzie się podziewałaś?

      - Zależy, kiedy? – odparła starsza kuzynka z szerokim uśmiechem. (a to nowość)

      - No teraz!

      - Teraz jestem tu.

      - Zanim Ala straci cierpliwość, to ja się może wtrącę. – powiedział Kamil, unosząc brwi na widok chodzącego uśmiechu kiwającego głową na zgodę. – Nie wierzę, że zgodziłaś się z czymś co powiedziałem. – mruknął, a potem zwrócił się do Alicji. – Natknąłem się na to stworzenie… - wskazał na Kornelię palcem. - … kiedy wracała rozpromieniona z błoni i wpadła prosto na mnie uszczęśliwiona, że nie jestem słoniem. – w miarę słuchania opowieści, brwi Alicji podnosiły się coraz wyżej. – Zdołałem się jedynie dowiedzieć, że powodem jej wyśmienitego humoru jest słoń, na którego wpadła wcześniej.

      - Nela, jak on ma na imię? – zapytała Alicja kuzynkę, mrugając sugestywnie.

      - Nie wiem. – odparła dziewczyna i jej uśmiech trochę zbladł.

      - Mogłem się domyślić. – mruknął Kamil, wywracając oczami.

     W tym momencie na stołach pojawiły się podłużne talerze z różnego rodzaju mięsami, oraz kotleciki serowe, dla wegetarian, miski z ziemniakami polanymi roztopionym masełkiem, najróżniejsze sałatki (nawet owocowe!) oraz trzy wazy, każda z inną zupą.

      - Grzybowaa! – pisnęła radośnie Kornelia, nalewając sobie pełny talerz ulubionej potrawy.

      - A tam zupy, dajcie mi kotlety! – zawołał Kamil i zaatakował widelcem dwa schabowe na raz.

***

     Klaudia i Paweł stali na końcu jednego z długich, rzadko używanych korytarzy. Rozmawiali o czymś szeptem. Właściwie, nic nie stało na przeszkodzie, żeby mówili głośno, jednak w tak ogromnej, pustej przestrzeni, ich głosy toczyłyby się z pewnością przerażających echem. 

     Nastolatka czuła, że przyjaciel nie przypadkiem wyciągnął ją w tak odległy od głównego korytarza kąt szkoły. Nie odzywała się jednak. Razem z Kornelią miały świętą zasadę. "Jeśli facetowi zależy, to zrobi pierwszy krok, jeśli nie zrobi, to trudno." Prawda jest taka, że ta reguła była po to, aby usprawiedliwić swoją nieśmiałość, która czasami dopadała obie nastolatki w kwestiach sercowych, w których zresztą dziewczyny nie miały zbyt dużego doświadczenia.

     Klaudia nie miała nigdy chłopaka, mimo że niejeden był nią zainteresowany. Flirtowała z kilkoma, ale zawsze uważała, że to nic takiego. Była nie tylko nieśmiała, ale też zagubiona w sprawach sercowych. W grę wchodziły uczucia. Uczucia których nie znała, nie umiała, nie rozumiała... Uczucia, w których nie mogła pomóc przyjaciółka. Z którymi nie poradzą sobie razem, tak jak z wszystkimi innymi problemami. 

     To śmieszne, że nie bała się, kiedy z Kornelią szkoliły byka, aby atakował Skowronka, a irracjonalny strach ściska jej serce, gdy myśli o miłości...

      - Klaudia? - mruknął cicho Paweł, zerkając niepewnie na nastolatkę.

      - Hm?

      - Słuchaj... chciałbym cię o coś zapytać. - chłopak stanął naprzeciwko dziewczyny i podparł jedną ręką o ścianę.

      - O co chodzi? - głos Klaudii delikatnie zadrżał od skrywanych emocji.

      - Ja... Nie zrozum mnie źle po prostu zastanawiam się... Czy nie zechciałabyś być ze mną...? - wyszeptał, tak cicho, że nastolatka ledwo go usłyszała.

     Dziewczyna chciała odpowiedzieć "TAK", jednak z jej ust nie wydobył się żaden dźwięk, odchrząknęła i spróbowała jeszcze raz.

      - Oczywiście, że... - urwała, mimo że bardzo chciała dokończyć, coś ją blokowało.

     Paweł spojrzał na dziewczynę z nadzieją, a po chwili zmarszczył brwi, nie rozumiejąc czemu nastolatka nie odpowiada.

      - Zrozumiem jeśli nie, po prostu miałem nadzieję... - jego głos się załamał, a Klaudia z przestrachem w oczach przyglądała się chłopakowi, czując się, jakby coś ją podduszało, nie pozwalając wyrazić swoich myśli.

      - Czekaj, nie rozumiesz, ja... - urwała, czując ponownie dziwną blokadę. - Coś mnie blokuje! - krzyknęła teraz nie tylko przerażona, ale i wściekła. - Nie mam jak ci odpowiedzieć, to tak jakbym była marionetką i ktoś pozwalał mi mówić tylko to, co on zechce... Na prawdę chce ci odpowiedzieć i skoro pytasz to pewnie domyślasz się mojej odpowiedzi. - dziewczyna spojrzała chłopakowi z nadzieją, prosto w oczy.

     Pawłowi przez chwilkę przemknęła przez głowę myśl, że może dziewczyna nie wie jak mu odmówić i wymyśla te głupoty, ale patrząc w jej śliczne, niebieskie oczka, szybko wyrzucił tę myśli z głowy. Powoli pochylił się nad dziewczyną i przymykając oczy zbliżył do jej ust, zanim jednak spodziewał się dotknąć jej warg, natknął się jakby na szybę i Klaudia widocznie poczuła to samo, bo z przestrachem na twarzy otworzyła oczy. Spróbowała pochylić się do chłopaka, jednak to nic nie dało, między nimi nadal była dziwaczna bariera.

     Nastolatka stała w bezruchu, a z oczu zaczęły jej płynąć łzy. Miała ochotę znaleźć winnego i rzucić na niego najpaskudniejsze zaklęcie jakie zna. Albo lepiej wygrzebać jakąś czarno-magiczną klątwę i...

      - Klątwa... - wyszeptała nagle dziewczyna z przejęciem. - To musi być jakaś klątwa! Prawdopodobnie nałożona na mnie, bo to ja nie potrafiłam ci odpowiedzieć...

      - Klątwa? - Paweł zmarszczył brwi, zastanawiając się chwilę. - Twoi rodzice są czarodziejami czystej krwi? - zapytał w końcu, a Klaudia zdziwiona spojrzała na niego z przestrachem.

     Mimo że wpadła na pomysł z klątwą, to nie myślała o swoich rodzicach... Ale co, jeśli oni faktycznie mają z tym coś wspólnego? W końcu dziewczyna skinęła lekko głową.

      - W jakim celu mogliby rzucić na mnie takie zaklęcie? - wyszeptała, pocierając zapłakane oczy rękoma.

      - Nie wiem, ale pomogę ci się pozbyć tego! Napisz do swoich rodziców, zapytaj, a jeśli się nie uda... Poszukamy czegoś na własną rękę.

      - Okej, ale teraz... muszę iść. - mruknęła i ruszyła niemal biegiem przed siebie.

"Cholerne szczęście!" - krzyczała w myślach, biegnąc w kierunku stołówki.

***

     Gdy większość osób już kończyła swój posiłek, wreszcie do sali wpadła Klaudia, ale coś było nie tak. Miała bardzo ponurą minę i delikatnie podkrążone oczy. Pawła nigdzie nie było. Kornelia widząc zachowanie przyjaciółki, zgarnęła na pusty talerz kurczaka, ziemniaki i surówkę, złapała widelec i ruszyła do nastolatki, ciągnąć ją pod rękę do wyjścia. Dziewczyna nie opierała się. Po chwili dotarły do szóstki i wpadły do swojego pokoju, który miały tylko dla siebie. W Merlinie wszystkie pokoje były dwuosobowe.

      - Masz, jedz i mów, co się stało. – powiedziała krótko Kornelia, wciskając Klaudii talerz w ręce i siadając po turecku na łóżku.

      - Szczerze mówiąc, to sama nie wiem co się stało… - mruknęła cicho dziewczyna, dziobiąc widelcem w surówce. – Znaczy wiem, ale… - w końcu Klaudia wzięła kilka głębokich oddechów i opowiedziała przyjaciółce o dziwnych zdarzeniach, które miały miejsce przed paroma minutami.

      - I nie mogliście się pocałować? - wykrzyknęła Kornelia, marszcząc brwi. - Słuchaj, on ma racje, może najpierw trzeba by napisać do rodziców...? Wiem, że to może nie przyjemne pisać rodzicom, że kiedy chce się pocałować chłopaka ma się szybę między ustami, ale...

     Klaudia w normalnych okolicznościach zaczęłaby się śmiać na oburzoną paplaninę przyjaciółki, ale tym razem westchnęła tylko i odkładając widelec na talerz z nietkniętym jedzeniem, padła zmęczona na łóżko.

      - Mogłam mu od razu powiedzieć, że nic z tego... - mruknęła cicho. - Jakbym powiedziała po prostu, że chcę, żebyśmy byli tylko przyjaciółmi, to nie byłoby problemu...

      - Wcale tak nie myślisz! - zganiła ją Kornelia nie tracąc nadziei, że uda jej się rozbawić przyjaciółkę. - Zresztą, wiesz o tym, że najprostszym sposobem, żeby wykastrować mężczyznę jest powiedzieć mu, że jest tylko przyjacielem? Chyba nie chciałabyś, żeby był bezpłodny! - kąciki ust Klaudii uniosły się ku górze, a po chwili widząc sugestywną minę towarzyszki, zaczęła się śmiać.

     Uśmiech ma na organizm niesamowite, lecznicze działanie, potrafi zmyć wszystkie troski, wyrzucić za drzwi problemy i naprawić złamane serduszko.

     „I właśnie dlatego nam nie grozi, że zostaniemy zgorzkniałymi i zdesperowanymi starymi pannami, zwierzającymi się kotom.” – pomyślała Kornelia, kładąc się wygodniej na łóżku, podczas gdy Klaudia z większym niż uprzednio apetytem, zabrała się ponownie do zajadania obiadu.

  _(¯`•._.•´¯)_(¯`•._.•´¯)_(¯`•._.•´¯)_

Witam ponownie! Na początku chciałam Wam ogromnie podziękować za tyle ciepłych słów, które od Was otrzymałam. Wiedzcie, że jestem Wam bardzo wdzięczna! Wasze komentarze niesamowicie mnie motywują!

Rozdział pierwszy dedykuję moim dwóm wspaniałym betom, które uwielbiam! <3

Od teraz rozdziały będą się pojawiały co miesiąc. Wiem, że to raczej rzadko, jednak dzięki temu nie powinnam się spóźniać z terminami, a to przecież bardzo ważne. :)
Rozdziały drugiego spodziewajcie się 12 sierpnia.

Ponownie zachęcam to korzystania z zakładki "Zapytaj Bohatera" dzięki niej, możecie poznać moje postacie. (Głupie pytania też przyjmuję, a co! :D)

Po lewej stronie pojawiła się sonda, dla osób czytających mojego bloga, jestem ciekawa jaki procent z Was czyta, ale nie komentuje. Zawsze będę miała tą świadomość, że jest was więcej niż się deklarujecie w komentarzach! ;)

Pojawiła się również nowa strona: "Informowani" piszcie tam lub na mój mail: ksiazki.moje.zycie@gmail.com jeżeli chcecie być informowani o nowościach na blogu. :)

To będzie na tyle, do następnego wpisu.

Buziaki!