Rozdział 12

 "Twoje jaja nie ściana, jak kopne to zaboli."

 Nadal: 12 września 2015r. – sobota

– Dobra, teraz dodaj dwie Muszle Skaryntu i mieszaj powoli przez pięć minut zgodnie z ruchem wskazówek zegara – instruowała Klaudia, siedząc nad recepturą eliksiru wykrywającego magię przenośną.

 – Ręka mi odpadnie od tego mieszania, czy tak trzeba przez cały czas ważenia eliksiru? – jęknął Szymon. Mijała już trzecia godzina, a oni rzeczywiście cały czas tylko mieszali w kociołku, czasami coś dorzucając.

 – Nie! Teraz będziemy mieć godzinę odpoczynku! – odparła Klaudia z szerokim uśmiechem. – Masz ochotę zagrać w karty? Wzięłam talię tak na wolną chwilę… - Szymon spojrzał na dziewczynę lekko zdziwiony, bo wyciągnęła ona zwykłe, mugolskie karty, kompletnie mu nieznane. – Aaa, no tak, bo ty nie umiesz grać w mugolskie karty… Mnie Nela nauczyła, chcesz, mogę nauczyć ciebie!

 – Czemu nie, to może być ciekawe – odparł Szymon i zerknął na zegarek, z radością odkrywając, że może wreszcie skończyć mieszać. Przeciągnął się zadowolony i położył na drewnianej podłodze naprzeciwko Klaudii, podpierając głowę na ręce.

Przez chwilę Szymon wpatrywał się w Klaudię wytrwale tasującą karty, wydawała się być zamyślona…

 – Długo tak jeszcze będziesz tasować?

 – Co? Aaa, nie, już skończyłam. Wybacz, zamyśliłam się – odparła nastolatka, wracając do świata żywych.

 – O czym tak myślałaś?

 – Wiesz… właśnie tak sobie pomyślałam. Policjanci w Polsce to co chwile muszą jeździć do wypadków, jakichś złodziei, gwałcicieli i tak dalej, nie? To pewnie marzeniem każdego policjanta jest mieć takie wezwania jak w Ameryce! Założę się, że każdy policjant marzy o wezwaniu z USA do ściągnięcia kota z drzewa! Dlaczego tak dziko się na mnie patrzysz? – zapytała skonsternowana Klaudia.

 

 – Co ty ćpiesz? – wydusił z siebie Szymon, nie mogąc przestać się śmiać.

 – A wiesz… czasami herbata, innym razem czekolada… Jestem kobietą z uzależnieniami.

***

Przychodzą czasem takie dni, jak ten, kiedy człowiek nie wie kompletnie, w co ręce włożyć, spogląda to tu, to tam i w niczym, w żadnej czynności, nie widzi najmniejszego sensu. Wiecie, kto najczęściej ma takie dni? Osoby zakochane. Często szczęśliwie. Nie wierzycie? Dla osoby zakochanej żadna czynność nie ma znaczenia, jeśli nie uczestniczy w niej obiekt jej westchnień. Taki człowiek mentalnie błaga wręcz świat, aby znalazł mu jakieś zajęcie, bo w chwilach, w których nie może wpatrywać się w każdy szczegół na twarzy i ciele swojej miłości czas nagle staje w miejscu. Taka osoba może godzinami leżeć w jednej i tej samej, niewygodnej pozycji, wpatrując się mentalnie w miejsce czasem bardzo odległe, gdzie znajduje się ktoś, komu oddał serce…

Czy Nela była zakochana? Nie. Czy była zauroczona? Tak. A każda kolejna chwila z dala od Tomka utwierdzała ją w tym przekonaniu.

Zawsze to robią! Cholerni faceci… Człowiek niczego się nie spodziewa, a tu nagle wyskakuje Ci taki, jak Merlin z kociołka! Pieprzona płeć brzydka… Gdyby chociaż naprawdę była brzydka…

Tak Kornelia klęła w myślach na cały męski świat, leżąc na łóżku w samolocie i modląc się, aby ta droga jak najszybciej się skończyła. Albo przynajmniej, żeby dotarli już do Homera, od którego dzieliło ich jeszcze około pół godziny drogi, bo naprawdę miała już dość towarzystwa milczącego ponuraka, który przerażał już samym wyglądem, a i jego charakter nie zapowiadał się najlepiej.

***

Alicja, Aurore i Jakob siedzieli w przedziale zajadając się resztkami słodyczy, które jeszcze pozostały im jeszcze z zapasów zabranych ze swoich szkół. Jechali już dość długo i zaczynało zmierzchać, przypuszczali, że za godzinę, może dwie, powinni dojechać na miejsce. Byli jedyni w przedziale, dwójka uczniów z Mystery, oraz współtowarzysze z ich szkół, zrezygnowali z ich towarzystwa.

 – Pewnie uznali, że przyćmi ich taka ilość zajebistości w jednym przedziale – stwierdził Jakob, uśmiechając się w taki bardzo pewny siebie sposób, który można by uznać za strasznie denerwujący i… właśnie za taki uznała go Alicja.

 – Wiesz, co? Jesteś serio spoko facet, ale ten twój uśmiech samca, który może mieć każdą, mnie wnerwia.

 – Feministka?

 – Wolna kobieta, zależna jedynie od czekolady i swoich przyjaciół.

 – Uwielbiam cię laska, nie ujęłabym tego lepiej – wtrąciła Aurore.

 – Znałem dziewczyny, które podobnie mówiły, a potem…

 – Tylko mi nie mów, że poznały ciebie, bo wylecisz z tego przedziału szybciej niż zdążysz zawołać mamę – warknęła Ala, pierwszy raz wyglądając przy nowych znajomych na bardzo poważną.

 – Nie miałem zamiaru tego mówić, blondi. Potem zjawiali się faceci, od których stawały się zależne i kończyła się ich wolność – mruknął chłopak bardzo ponuro.

 – Ok, zrobiło się poważnie… – zaczęła Aurore. – Jakieś osobiste doświadczenia?

 – Taa… Historia jest krótka. Dwa razy byłem zakochany. Dwa razy właśnie w takich silnych, niezależnych dziewczynach. Dwa razy one zakochały się w jakichś innych debilach, którzy pomiatali nimi jakby były zabawkami. Dwa razy mnie miały w dupie.

Takiego wyznania nie spodziewała się żadna z dziewczyn i obie zamurowało.

 – Wiecie, co przy okazji odkryłem? – kontynuował Jakob, lekko zgorzkniałym tonem. – Te niby niezależne najłatwiej uzależnić od nieodpowiedniego faceta. Jakoś zawsze źle wybierają. To zabrzmi chamsko, ale takim niegrzecznym chłopcom bardzo łatwo je zdobyć. Najśmieszniejsze, że dziewczyny ciche, spokojne i takie, które niemal proszą się o opiekę są najtrudniejsze, ciężko się do nich zbliżyć, ciężko je otworzyć… Tacy faceci, którzy chcą tylko zaliczyć nie będą się kłopotać nimi, za dużo zachodu.

 – Przesadzasz, wcale tak nie jest, dziewczyny nie lecą tylko na tych „niegrzecznych”… – zaczęła protestować Ala, niezbyt zachwycona takim opisaniem sytuacji.

 – Ale ja nie powiedziałem, że lecą tylko na nich. Ale bądźcie teraz szczere same ze sobą, nie byłyście nigdy zauroczone jakimś idiotą, wiedząc, że to nie ma sensu? – Żadna z dziewczyn nie odpowiedziała… – Dam wam jedną radę. Faceci są zdobywcami, nie chcą dostawać czegoś podanego na tacy, nie chcą być zdobywani, chcą móc starać się, śpiewać wam serenady pod oknem, aż w końcu pozwolicie pocałować się w rękę, zaprosić na kawę… Nasz świat się zmienił, jest do bani i nie ma rycerzy na białym koniu, ale u prawdziwych mężczyzn pozostały jeszcze obyczaje błędnego rycerza.

 – Dzięki, Don Kichocie, zapamiętamy – powiedziała pół żartem, pół serio Aurelie rozluźniając z powrotem atmosferę w przedziale, żadne z tej trójki nie lubiło na dłuższą metę poważnych rozmów.

***

Kornelia obudziła się nagle i rozejrzała dookoła. Wszędzie chodzili najprawdziwsi kosmici… No, może byli trochę tandetni. Zieleniutcy, z dwoma antenkami. Takie trochę Marsjanki w dużej wersji. W sumie to chyba nie byli prawdziwy kosmici… Jednemu odpadała antenka, innemu zielona farba zmywała się z twarzy.

 – Już nawet na porządnych kosmitów nie stać tego świata… – mruknęła nastolatka, a wszystkie antenki zwróciły się w jej kierunku.

 – Dobry. Pani być człowiek? Pani mieć krew w żyłach? – zapytał najbliższy z kosmitów dziecinnym głosem z dziwnym akcentem i jakby… zaśpiewem.

 – Ja… co? Noo, mam krew w żyłach…

 – Sprawdzimy! – zawołał ten sam potworek i wszystkie zielone ludki rzuciły się na Nelę. Każdy wbił się małymi ząbkami w ręce, nogi i brzuch nastolatki i zaczęły wysysać z niej krew.

 – Eee… Od kiedy kosmici są wampirami? Co się tu odpiernicza?!

Jeden z małych ludków łaskawie odsunął się i odpowiedział z uroczym uśmieszkiem.

 – A od kiedy ty nie móc spać przez chłopaka? Świat stawać na głowie… Już niedługo wszystko się zmienić… A ostatnim znakiem będzie zdelegalizowanie czekolady…

 – Hej, piękna nieznajoma! – powiedział cicho jakiś głos, a Kornelia skoczyła na łóżku jak oparzona.

 – Chcą zdelegalizować czekoladę! – zawołała z przerażeniem. Jak się okazało właśnie wydarła się na jakiegoś bardzo wysokiego chłopaka, z mięśniami wielkości tali dziewczyny.

 – Eee… Polacy są dziwni… – mruknął nieznajomy, drapiąc się niepewnie po brodzie. – Słuchaj i postaraj się zakodować. Jest osiemnasta, wszyscy właśnie wyszli, a ty śpisz jak zabita, nikt nie mógł cię dobudzić.

 – To… jesteśmy już w Durmstrangu? – zapytała zaskoczona Nela, powoli podnosząc się z łóżka i przeciągając.

 – Dokładnie tak! Jestem Martin Smestad, uczeń Durmstrangu, mam się tu tobą zajmować, każde z was ma przydzielonego towarzysza, który ma oprowadzić po szkole, zapoznać ze wszystkim. Będzie fajnie. Poznam cię z moimi kumplami, będą tobą zachwyceni, dziewczyny to u nas rzadkość, a do tego taka ładna, coś czuję, że płeć żeńska cię znienawidzi, ale nie martw się, faceci jak nic będą za tobą szaleć, będę cię przed nimi bronić i…

 – Stop, stop, stop! – krzyknęła Nela, przerywając Martinowi trajkotanie, które doprowadzało ją powoli do szału. – Po jeden: Hej, jestem Nela. Po drugie: Nie chce być eksponatem, którym zachwycają się twoi koledzy. Po trzecie i najważniejsze: Nie potrzebuje obrony, doskonale sobie radzę sama.

 – Ho, ho, jaki charakterek, nadawałabyś się do tej szkoły, a ja i tak wiem, że tak tylko mówisz sobie, jak nic chciałabyś mieć takiego rycerza, jak ja.

 – Mam chłopaka – mruknęła nastolatka i sama już nie wiedziała, czy kłamie, czy mówi prawdę… Kim był Tomek?

Ej! Stop! Ledwie się od tych myśli uwolniłaś! Nie popełniaj tego samego błędu! Nawet kosmici cię upominali, o płci męskiej się nie myśli po nocach, po nocach się myśli o czekoladzie.

 – Chłopak nie ściana – odparł nadal pewny siebie Martin i widząc, że dziewczyna już się ogarnęła, pociągnął ją za rękę w stronę wyjścia z samolotu.

 – Nie ciągnij mnie jak dziecko! – warknęła Kornelia coraz bardziej wnerwiona. – Chłopak ściana, za to wiesz, co nie ściana? Twoje jaja nie ściana, jak kopne to zaboli. – I odmaszerowała, modląc się w duchu, że idzie w odpowiednim kierunku. Niestety cisza, jaka nastała po jej słowach trwała tylko chwilkę, bo najwyraźniej Martin nie poczuł się specjalnie urażony i zaczął znowu opowiadać coś z zapałem, co było wyniośle ignorowane przez nastolatkę.

***

 – To wygląda milion razy piękniej niż w książkach! – zawołała Ala, gdy razem z nowymi przyjaciółmi szli przez zamkowe błonia do wejścia.

 – No, to trochę jakby pomieszać czekoladę, jednorożce, mojego ulubionego misia z dzieciństwa i starą, pięknie oprawioną księgę z baśniami – mruknęła Aurelie, a jej towarzysze zerknęli na nią dziwnie. – No, co? Uważam, że najlepszym sposobem na zapamiętanie jak dużo coś zrobiło na nas wrażenie, jest opisanie tego rzeczami z naszego otoczenia.

 – Masz w swoim otoczeniu jednorożca? – zdziwił się Jakob.

 – No, mój tata ma hodowle, jeden jest w zasadzie mój, urodziliśmy się z nim tego samego dnia i odkąd pamiętam bawiłam się z nim. W zasadzie jednorożce w dzieciństwie zastępowały mi przyjaciół…

 – Ej! To nie taki głupi interes, jakby nasłać takiego z rogiem na jakiegoś kretyna…

 – Sam jesteś kretyn! Jednorożce nie krzywdzą nikogo, nie potrafią, dlatego często padają ofiarami, ich jedyną formą obrony jest ucieczka.

 – To trochę straszne… – wtrąciła Ala, ale nie potrafiła długo przejmować się biednymi jednorożcami, gdyż weszli właśnie do zamku, a to, co zobaczyli zupełnie zwaliło ich z nóg. Pięknie to w tym wypadku byłoby ogromne niedopowiedzenie.

Nie zdążyli się jednak napatrzeć, bo już jakiś wysoki nauczyciel w średnim wieku pośpieszał ich niewielką grupkę do jakichś dużych bogato zdobionych drzwi, które same rozwarły się przed nimi.

Wkroczyli do Wielkiej Sali witani zaciekawionymi spojrzeniami, spodziewali się, że zostaną posadzeni gdzieś na uboczu, a tymczasem kazano im wyjść na środek Sali, gdzie na krześle leżał stary, poszarpany kapelusz. Doskonale wiedzieli z historii magii, co tiara oznacza i co ich lekka, co przysporzyło im sporo stresu, ale odważnie stanęli tuż przy nauczycielu

 – Drodzy uczniowie! Teraz wyczytam kolejno wasze nazwiska. Proszę, abyście siadali wówczas na stołku i nakładali tiarę przydziału, a następnie podchodzili do odpowiednich stołów. Proszę również Hogwartczyków o miłe przywitanie nowych przyjaciół. Michalska, Alicja!

Szczęście chyba odziedziczyłam w genach po Neli… Dlaczego akurat ja muszę być pierwsza? Gdyby chociaż druga…

To trochę tak, jakby mnie wybrali do pierwszych oddziałów w wojsku podczas wojny, wiadomo że idę tylko po to, żeby umrzeć i dać przeżyć innym…

Tacy z was Hitlerowcy… No, nie spodziewałam się tu szerzenia anty polonistycznych zapędów.

 Mimo swoich podejrzeń, iż Hogwart jest faszystowską organizacją szerzącą poglądy o podludziach, Alicja skocznym krokiem podeszła do krzesła, na którym natychmiast usiadła.

No, więc zobaczmy… Przydzielanie ucznia do domu na dwa tygodnie, w dodatku tak starego, to mój debiut, mam nadzieję, że nie popełnię omyłki…

Alicja podskoczyła na krześle jak oparzona, a potem próbując spojrzeć w oczy tiary, zrobiła dziwacznego zeza, nic to nie pomogło, więc spojrzała na nią mentalnie, próbując przekazać swoje myśli… skutecznie.

Nie spieprz roboty. Słuchaj, powiem otwarcie jak się ma sprawa, do Slytherinu się nie nadaje za Chiny Ludowe i Gobliny Smerfowe, ok?

Na pewno? Twój ostry języczek przemawia przeciw tobie…

Nie denerwuj mnie, bo jak cię capnę!

Do tego szybko się denerwuje, preferuje rozwiązania siłowe…

Nie! Czekaj! To stres! Już się uspokajam… Przepraszam…

Żartowałam. Pamiętaj, że wiem wszystko co myślisz, nie tylko to co myślisz do mnie.

A, tak… Sorki.

Zrobimy tak…

 – GRYFFINDOR! – Cała sala zagrzmiała od nieskrywanej radości, a Gryfoni byli zachwyceni takim nowym nabytkiem, w końcu nie często się zdarza u nich ładna dziewczyna, której nie znają od jedenastego roku życia.

Po kilku nieznanych Ali nazwiskach, pojawiła się osoba, z którą bardzo chciałaby znaleźć się w jednym domu…

 – Jodion, Aurore! – czerwono włosa z energią i lekko władczą postawą podeszła do krzesełka, na którym usiadła z gracją godną baletnicy, a po chwili…

 – RAVENCLAW! – Alicja posmutniała nieco, a więc ostatnia nadzieja w…

 – Standberg, Jakob!

 – SLYTHERIN!

Fantastycznie…

***

 – Hej, jestem Sandra – odezwała się dziewczyna, siedząca tuż obok Ali, gdy ceremonia przydziału zakończyła się.

Nastolatka prawdopodobnie była w podobnym wieku, co Michalska, nie wyróżniałaby się niczym, gdyby nie piękne, niesamowicie niebieskie, duże oczy. Prócz tego, miała drobny nosek i niewielkie, ale pełne różowe usteczka. Wszystkiego dopełniały lekko kręcone, jasno blond włosy. Była z tym swoim delikatnym wyglądem tak urocza, że to aż niepoprawne.

 – Ala, miło mi.

 – Ala? – nastolatka skrzywiła główkę z lekkim zdziwieniem, teraz wyglądała troszkę jak piesek zdziwiony zachowaniem swojego właściciela.

 – Dokładnie tak – odparła Ala z szerokim uśmiechem.

 – Troszkę dziwne imię… Ale ładne! Może przedstawię ci obecnych? Ten tu koło mnie – wskazała na przystojnego szatyna, szturchając go jednocześnie ramieniem. – to mój chłopak – Michael. Po twojej drugiej stronie siedzi Monique – teraz z kolei wzrok Ali padł na rudowłosą nastolatką z niesamowicie pokręconymi włosami – A tam, naprzeciwko, siedzą Ben, Angelina i Steve. – Wszyscy wymienieni przywitali się, kiwając głową, wołając coś, samym uśmiechem lub - jak w przypadku rudowłosej Monique - podaniem ręki.

***

Szymon powoli mieszał eliksir, ziewając szeroko. Zbliżała się północ, o tej godzinie powinien dodać kolejne ingrediencje przygotowane przez Klaudię. W końcu doczekał się odpowiedniej godziny i wsypał sproszkowane nogi nabirowków i liście drzewa kobaltowego. Miał teraz kolejną godzinę odpoczynku, odwrócił się za siebie i uśmiechnął lekko. Jego towarzyszka leżała na śpiworze skulona i lekko drżąca. Powoli pochylił się i bardzo ostrożnie wziął nastolatkę na ręce, a następnie przeniósł na materac w kącie Sali, nawet się nie zorientował jak w którymś momencie ręce dziewczyny oplotły jego szyję w silnym uścisku i najwyraźniej nie zamierzały puścić. Z lekkim zdziwieniem położył się więc również na materacu i przykrywając ich oboje kocem, pozwolił Dusi użyć jego piersi jako poduszki, najwyraźniej całkiem wygodnej. Jednocześnie pamiętał nadal po co tu są, nastawił więc na wypadek zaśnięcia budzik, który miał zadzwonić za niecałą godzinę.

***

Sama nie wie w którym momencie zasnęła i została przeniesiona na materac, gdy obudziła się, leżała tuż przy Szymonie z głową na jego klatce piersiowej i jego ręką obejmującą ją w tali.

 – Klaudia? Nie śpisz już? – mruknął Szymon, uchylając lekko nieco zaspane oczy, on też musiał się trochę zdrzemnąć.

 – Nie…

 – Wiesz… tak sobie myślałem… – zaczął chłopak, a Dusia podniosła głowę, nie odsuwając się jednak, tylko wpatrując w nastolatka z ciekawością. – Nie, dobra, głupi pomysł, zapomnij.

 – Ejj, tak się nie robi, no dalej, mów!

 – Bo… - zaczął znowu z wahaniem. – Chciałbym wiedzieć jak to jest się całować… Tak wiesz, naprawdę, nie jakiś delikatny buziak tylko… – Nie dokończył, ale dziewczyna tego nie potrzebowała, doskonale wiedziała o co mu chodzi, bo ona też chciała wiedzieć jak to jest, chciała spróbować…

W ten sposób, nim jej ciało nawiązało kontakt z mózgiem zbliżyła się do Szymona i połączyła ich usta w pocałunku. Tym razem jednak nie odsunęła się od razu tylko delikatnie uchyliła usta, a chłopak zrobił to samo. Ich usta powoli rozpoczęły taniec, do którego po minucie dołączyły także języki, stykając się gdzieś po środku. Po kilku minutach odsunęli się od siebie, a Klaudia nawet nie potrafiła stwierdzić, w którym momencie znalazła się na Szymonie, powoli podniosła się z miejsca, lekko zawstydzona tym nagłym wybuchem namiętności.

 – Ja… przepraszam – mruknęła, próbując rozczesać palcami włosy i podeszła do kociołka z niedokończonym eliksirem.

 – Ej, nie masz za co przepraszać, to przecież ja chciałem, a z eliksirem jeszcze nic nie trzeba robić przez dziesięć minut.

 – Okej…

 – Dusiek… – jęknął Szymon i podszedł do dziewczyny, unosząc lekko do góry jej głowę. – Nasze relacje przecież się nie zmienią, nie gryź się tym. Chcieliśmy zobaczyć jak to jest i teraz wiemy.

 – No, dooobra. Ejj, pośpiewamy coś? – zapytała, ni stąd ni zowąd, Klaudia, a na jej ustach wykwitł szeroki uśmiech.

 – Ja nie śpiewam!

 – A ja tak! Ostatnio Nela mi puściła mugolskie disco polo, to jest GENIALNE! „Bo kiedyś poloneza tańczyło pół świata, więc dziś zatańczymy passata!” – zawyła radośnie nastolatka. 

 

_(¯`•._.•´¯)_(¯`•._.•´¯)_(¯`•._.•´¯)_

Wróciłam! Po niemal roku… Sama nie wiem, co powiedzieć… Przepraszam brzmi wręcz błaho. Mam nadzieję, że jesteście mi w stanie wybaczyć tak długą nie obecność. Dużo się działo… Bardzo. Byłam zagubiona i chyba wreszcie się odnalazłam. A w zasadzie to ktoś pomógł mi się odnaleźć. Więc przy okazji dziękuję, być może kiedyś to przeczyta. <3

No i co by tu jeszcze napisać? Za dwa miesiące matura, a ja wracam do bloga.. xD I planuję bywać tu regularnie!

Trzymajcie się! ;*