Rozdział 2

 "Planujemy z Kornelią podbicie świata, nie da rady, sorry."

Nadal: Wtorek - 1 września 2015r.

     Kornelia siedziała w pokoju wspólnym, na czerwonej, wygodnej kanapie, rozglądając się naokoło uważnie. Jej podwładni miotali się po pomieszczeniu czegoś szukając. Oczywiście, szukali dla niej odpowiedniej świni, aby mogła jej posłużyć za podnóżek. 

     Nagle podszedł do niej nie kto inny jak owy chłopak, na którego natknęła się po zderzeniu ze słoniem. Nastolatek wyglądał dokładnie tak samo jak wtedy, z tą różnicą, że włosy miał nieco rozwichrzone włosy, a twarz wilgotną od potu, jakby się czymś solidnie zmęczył.

      - O pani! – wykrzyknął podchodząc do niej i wyciągając zza pleców ogromnych rozmiarów słonia. – Czy on będzie odpowiedni, miłościwa? – Nela przyjrzała się uważnie zwierzęciu, który chyba zyskał jej aprobatę, bo kiwnęła z uznaniem głową.

     Nagle tuż obok fotela przebiegł Paweł, krzycząc na cały głos:

     - Nie możemy się całować! Nie możemy się całować! – za chłopakiem wędrowała Klaudia. Była cała we łzach i chodziła z szybą przyklejoną do nosa.

     Kornelia już miała skomentować tą dziwną sytuację, kiedy jednak odwróciła się w stronę słonia, zobaczyła, że jego właściciel pochyla się nad nią, chcąc ją pocałować. Gdy ich usta dzielił centymetr poczuli, że jednak żadne z nich tego nie chce i odskoczyli od siebie ze zniesmaczeniem, a chłopak cmoknął słonia w szyję, bo wyżej nie sięgał.

      - Kornelia! Musisz mi pomóc! – wykrzyknęła nagle Klaudia, nadal ze szkłem na twarzy.

      - O co chodzi, zacna dziewojo? – zapytała druga z nastolatek kurtuazyjnie.

      - Potrzebuję rozpuszczalnika do kropelki! – zawołała dziewczyna, wskazując na swój nos.

     Kornelia, nagle usłyszała dochodzący jakby z oddali, krzyk. Z początku myślała, że to Paweł nadal rozpacza, że nie może się całować, albo też Klaudia domaga się pomocy, ale nie… to było coś innego…

      - Nela! Klaudia! Jeśli chcecie coś jeszcze dzisiaj zjeść, to podnosić tyłki i jazda na kolację! – owy głos należał oczywiście do Kamila, który często w roku szkolnym bywał ich budzikiem. Tak jakoś wyszło, że żadna z nastolatek nie potrafiła nigdy wstać na czas. Prawdopodobnie minęły się z powołaniem, nie zostając śpiącymi królewnami.

     Dziewczyny nie zorientowały się nawet, kiedy zdołały parę godzin wcześniej zasnąć. Kornelia przewróciła się na plecy i patrząc z niezadowoleniem na przyjaciela mruknęła.

      - Gdybyś nie był na mojej liście, teraz byś na nią wpadł.

      - To całe szczęście, że już na niej jestem. – odparł entuzjastycznie, przyzwyczajony do porannych humorków szatynki.

      - Miałam bardzo dziwny sen…

      - Proszę, powiedz, że to nie ja uciekałem w postaci syrenki przed rekinem, albo nie wkładałaś mnie znowu do najmniejszej matrioszki, żeby potem wkładać ją do coraz większych! – jęknął Kamil wiedząc, że u Kornelii nie istniało coś takiego jak normalny sen.

      - Nie, spokojnie! Śnił mi się słoń. I Klaudia szukająca rozpuszczalnika. Iii…

      - Dobra, starczy! – przerwał jej Kamil, uśmiechając się szeroko i jednocześnie niedowierzająco patrząc na dziewczynę. – Będziesz musiała mi go dokładnie opowiedzieć, ale nie teraz, nie ma czasu!

      - Ja nic nie muszę. – mruknęła dziewczyna i spojrzała na półleżącą na fotelu, śpiącą przyjaciółkę.

     Mimo że Kornelia bardziej nie lubiła pobudek, to Klaudię trudniej było ściągnąć z łóżka. Jednym z niewielu pewnych sposobów na jej obudzenie, było wylanie zimnej wody na głowę dziewczyny. Wyniesienie jej wraz z łóżkiem na szkolny korytarz, nie pomaga. Przetestowane przez Kornelię i Kamila, którzy w ramach kary zostali zamienieni w urocze psiaki, do których wszyscy się zaczęli przytulać. Klaudia była naprawdę dobra z transmutacji…

      - Może powinniśmy jej pozwolić spać dalej… - zastanawiała się Nela, patrząc na przyjaciółką z troską.

      - Właśnie, co się stało na obiedzie? – zapytał nagle Kamil, widząc zmartwienie Kornelii. – Już wcześniej tu byłem, żeby was podpytać, ale tak słodko spałyście, że nie miałem sumienia was budzić.

      - Przyznaj, że po prostu bałeś się robić nam pobudkę bez powodu. – odparła dziewczyna szczerząc się. – A co do Klaudii… lepiej, żeby to ona ci o wszystkim opowiedziała.

      - W porządku. Ale myślę, że powinna iść na kolację. Wiesz jak jest, dyrektor będzie przemawiał, a takie oficjalne kolacje traktuje się bardzo poważnie. Skowronek za nieobecność jest gotowy wlepić szlaban, a jeden chyba Klaudii wystarczy.

      - No wiem. – odparła z westchnieniem Kornelia i potrząsnęła dość gwałtownie przyjaciółką. – Wstawaj, Klauduś! – zawołała prosto do jej ucha, a dziewczyna machnęła nieprzytomnie ręką, jakby odganiając się od muchy. – Pobudka!!! – głośny krzyk w końcu zbudził nastolatkę, która potoczyła wzrokiem po całym pokoju, przecierając oczy rękami.

     Pomieszczenie było pomalowane i umeblowane w nowoczesny sposób. Wszystkie ściany dzieliła krzywa linia, odgradzająca od siebie jasną zieleń i kolor przypominający kawę z mlekiem.

     Naprzeciwko wejścia stały dwie wersalki o grafitowej barwie. Na obu były duże, miękkie poduchy. Te należące do Korneli miały na sobie piękne widoki z najciekawszych miejsc świata takich, jak Paryż czy Londyn, natomiast na poduszkach znajdujących się na drugim łóżku, były kadry z ulubionych mugolskich filmów Klaudii.

     Posłania wyglądałyby zapewne cudownie, gdyby nie porozwalane na nich przedmioty, w których można było się doszukać wszelakich części garderoby, kosmetyków, toreb, książek, a nawet papieru toaletowego (nie pytajcie). Wszystko dopełniała rozwalona na jednej z kanap Kornelia, dzięki której niektóre z cennych rzeczy, należących do dziewczyn, znalazły się na podłodze.

     Po obu stronach drzwi stały narożnikowe biurka, na których znajdowały się w równie finezyjnej kompozycji, co na łóżkach: książki, puste i zapisane pergaminy, pióra, kałamarze, wycinki z mugolskich gazet, listy oraz wiele innych ciekawszych i mniej interesujących przedmiotów. Całą jedną ścianę pokoju zajmowała ogromna szafa, która spokojnie wystarczała obu dziewczynom, a po przeciwległej stronie znajdował się duży telewizor.

     Merlin starał się iść z duchem czasu i kiedy czarodzieje coraz chętniej zaczęli używać mugolskiej technologii, niektóre z nich, takie jak telewizja czy radio pojawiły się w szkole. 

     Przed ekranem stała niewielka ława z ciemnego drewna, na której leżało wiele talerzy i kubków, które podebrały ze stołówki, kiedy chciały jeść w pokoju oraz tona innych rzeczy, któraś z dziewcząt zostawiła tam nawet zielony, koronkowy stanik. Przy stoliku znajdowały się dwa duże fotele w kremowym kolorze (na jednym z nich rozwalona była Klaudia) oraz taka sama liczba miękkich pufek.

      - Klaudia, nie ma czasu na kontemplowanie pokoju, zaraz spóźnimy się na kolację. – jęknął Kamil widząc, że dziewczyna rozgląda się nieprzytomnie po pomieszczeniu.

      - Nie cierpię wstawania. – mruknęła Kornelia przecierając zaspane oczy. – I smerfów. – dodała krzywiąc się.

      - A co ma jedno do drugiego? – zapytał zaskoczony chłopak, patrząc na przyjaciółkę, jakby była niespełna rozumu.

      - To długa, smutna historia. – odparła dziewczyna, uśmiechając się szeroko na przekór swoim słowom.

     Gdy w końcu i Klaudia jakoś zwlekła się z fotela, narzekając na ból kręgosłupa i tłumacząc Kamilowi, dlaczego będzie musiał zrobić jej masaż, cała trójka ruszyła na stołówkę, która podczas tak ważnych kolacji jak ta zmieniała się nie do poznania. 

     Zamiast kilkunastu stołów, był jeden ogromny w kształcie półokręgu. Co więcej: wisiał w powietrzu. Był oczywiście magiczny, a dyrektor uważał, że o wiele wygodniej jest kiedy nogi stołów nie przeszkadzają w konsumowaniu dań.

     Nauczyciele zwykle jedli w osobnym pomieszczeniu, jednak pojawiali się na rozpoczęciu na czas przemowy dyrektora. Siadali wówczas wśród uczniów co ani jednym, ani drugim nie było na rękę. Bo jak skupić się na czymkolwiek, kiedy siedzisz obok takiego Skowronka? Prędzej wybiegniesz ze złością z sali, a potem opowiesz historyjkę, iż masz uczulenie na ptaki. (Wypróbowane przez Kornelię.)

     Naprzeciwko wielkiego stołu stała mównica, o której nie można zbyt wiele powiedzieć. Była jednym z niewielu przedmiotów w szkole które wyglądały na bardzo stare, skromne i zniszczone, żadnych ozdobników, prosty kawał drewna.

***

     Wszyscy uczniowie siedzieli już na miejscach kiedy do sali wkroczył Izydor Sawicki – dyrektor Szkoły Magii i Czarodziejstwa Merlin. Mężczyzna miał koło pięćdziesiątki. Jego siwe włosy były krótko ścięte,  a na brodzie miał, tak zwany, trzydniowy zarost. Za nim do sali weszło całe grono pedagogiczne, bibliotekarka oraz dwie pielęgniarki. Wszyscy, prócz dyrektora, usiedli przy stole. Ten z kolei energicznym tempem podszedł do mównicy. Sawicki był uwielbiany przez uczniów, więc już samo jego pojawienie się powitano gromkimi brawami.

      - Witajcie, kochani uczniowie! – zawołał dyrektor z szerokim uśmiechem na twarzy. – Mam nadzieję, że owocnie zaczęliście ten nowy rok szkolny. Widziałem, że niektórzy – spojrzał z figlarnym błyskiem w oku na Kornelię i Klaudię. – już zaczęli przygotowania do balu. – wszyscy, którzy wiedzieli co wydarzyło się rano przed szkołą zaczęli się śmiać, nie wyłączając dwóch zainteresowanych.

      - I bardzo dobrze. Bardzo dobrze. A dlaczego? Ponieważ niedługo odbędzie się bal! – przez salę przeszły pomruki podekscytowania. – Będzie on zorganizowany na powitanie uczniów z innych szkół. A wszystko dzięki temu, że Merlin po raz pierwszy bierze udział w wymianie uczniowskiej z innymi magicznymi placówkami wychowawczymi. Macie szansę wybrać się do jednej z pięciu szkół: Beauxbâtons, Homer, Hogwart, Durmstrang oraz Mystery. Za chwilę przed każdym z was pojawi się pergamin, na którym z jednej strony będzie opis wszystkich szkół biorących udział w wymianie, a na drugiej formularz zgłoszeniowy. Nie martwcie się, jeśli nie umiecie języków, rzucimy na was specjalne zaklęcie poliglotyczne, dzięki któremu porozumiecie się z każdym bez problemu. Pierwszaki, niestety, nie mogą jechać. – najmłodsi zaczęli z zawodem szeptać coś do siebie. – Pierwszy rok nauki jest bardzo ważny, uczycie się podstaw, na których w przyszłości będziecie opierać swoją wiedzę, nie mogę pozwolić, abyście nie pojawiali się na lekcjach, przez dwa tygodnie. Do każdej ze szkół mogą jechać po dwie osoby. Wyjazd przewidywany jest na sobotę, 12 września. – dyrektor przerwał na chwilę, aby w sali zapadła znowu cisza. 

      - Ale zająłem się ogłoszeniami,  a najpierw powinienem powitać naszych nowych uczniów! – wykrzyknął z uśmiechem tak szczerym, że nikt nie śmiałby powiedzieć, iż tylko dobrze gra. Naprawdę był szczęśliwy mogąc witać co roku nowych uczniów. – Tak więc, kochani, witam was w Merlinie! – na sali wybuchły oklaski na cześć pierwszorocznych, a gdy ucichły, Sawicki powiedział. - Jeszcze ostatnia rzecz organizacyjna, na tablicy ogłoszeń wisi lista zakazów, którą stworzył pan Skowronek. Kto wie, może nawet ktoś ją przeczyta. – dyrektor mrugnął okiem, a cała sala (wykluczając nauczyciela, o którym mówiono) ryknęła śmiechem. – A teraz, smacznego!

     Na stołach pojawiło się mnóstwo pyszności, a koło każdego nakrycia leżał zwinięty pergamin. Tymczasem, dyrektor odszedł by jak zwykle jeść w samotności. Klaudia, Kornelia i Kamil uważali to za co najmniej dziwne. Kiedyś podglądali jadalnie nauczycieli (nie pytajcie, jak się to stało), tam też Sawicki nie zawitał. 

     Tymczasem pozostali nauczyciele podzielili się na dwie grupy. Większość, w tym Skowronek, z godnością wyszli z jadalni, natomiast kilkoro pozostałych, między innymi ulubiona nauczycielka Klaudii (a ona zwykle dla zasady nie lubiła belfrów) pani Jabłońska, ucząca OPCM, zostali na miejscach, pałaszując kolację ramię w ramię z uczniami.

***

      - Jedziemy do Hogwartu? – zapytała entuzjastycznie Alicja swoją przyjaciółkę, jednocześnie wkładając do ust łyżkę budyniu.

      - Eee… ja wolę Beauxbâtons, w Hogwarcie jest niebezpiecznie… - mruknęła Oliwia krzywiąc się lekko, a druga dziewczyna westchnęła. Kochała swoją najlepszą przyjaciółkę, ale przy niej brakowało jej… zabawy? Adrenaliny? Czegoś w tym stylu.

      - Tam nie jest niebezpiecznie, przecież Voldek nie żyje, wybraniec nie chodzi już do szkoły, w czym problem? – przekonując Oliwię, Ala jednocześnie myślała, że nawet jakby jakimś cudem obie pojechały do Hogwartu to i tak na sto procent nie będą w jednym domu. Ona była odważna, nie do końca przejmująca się zasadami i sprytna, a jej przyjaciółka spokojna, nie wyróżniająca się, przyjazna, grzeczna… cały Hufflepuff.

      - Co nie zmienia faktu, że tam zawsze się coś dzieje, nie zdziwiłabym się, jakbyśmy się zaraz wpakowały w jakieś kłopoty… wolę Francję.

      - W jakie kłopoty miałybyśmy się wpakować? – zapytała nieustępliwie Panna Michalska, nieco tracąc cierpliwość.

      - Bazyliszki, trzygłowe psy, Akromantule… - Oliwia zaczęła wymieniać stworzenia, o których dowiedzieli się na historii magii, że przez lata pojawiały się w Hogwarcie.

      - Ok, ok, rozumiem. Ale ja idę do Hogwartu! – na usta Ali wypłynął uśmiech.

      - Jeśli cię przyjmą, pewnie 90% uczniów się tam zgłosi. – odparła rozsądnie Oliwia, a potem dodała przyglądając się pergaminowi, który pojawił się przy jej talerzu. – Możesz zgłosić Beauxbâtons  jako drugą opcję, trzeba tu podać jedną inną szkołę na wszelki wypadek.

      - Możliwe, ale ja i tak liczę na Hogwart.

***

 

      - No to pięknie… - jęknął Kamil z niezadowoleniem, patrząc na maślaną bułeczkę, jakby ta coś mu zrobiła.

      - Co jest? – zapytała Kornelia ze zdziwieniem. Klaudia, siedząca po jej drugiej stronie, nie odzywała się, mieszając łyżką w płatkach z mlekiem. Zły nastrój z poprzedniego dnia powrócił. – Ktoś podrzucił ci bułeczkę o smaku sraczko-buraczkowym? – zmartwiła się dziewczyna, a w kącikach jej ust zaigrał uśmiech.

      - Niee… chyba… - odparł chłopak, ale spojrzał z rezerwą na wypiek i w końcu odłożył z niesmakiem na talerz. – Dlaczego mam wrażenie, że obie pojedziecie na wymianę, a ja zostanę sam?

      - Taak, strasznie bym chciała jechać! – rozmarzyła się Kornelia, patrząc z zainteresowaniem na bułkę na talerzu Kamila, która rzeczywiście miała lekko różowawy kolor. – Klaudia, jedziemy, nie?

      - Co? Ah… nie, ja raczej nie… - odparła nastolatka, po chwili dopiero orientując się o czym mowa.

      - Dlaczego? – zdziwiła się panna Gabin.

      - No wiesz… - druga z nastolatek przygryzła wargę w roztargnieniu, patrząc na najbliżej siedzących uczniów, już na początku zauważyła, że nigdzie nie ma Pawła. – Eh… Pamiętasz naszą wczorajszą rozmowę?

      - Właśnie! – wtrącił się Kamil. – Co się wczoraj stało?

      - Później ci wyjaśnię. – odparła Klaudia i zwróciła się do Korneli – Ja nie mogę go zostawić w takiej sytuacji…

      - Rozumiem… no cóż, oszczędzimy sobie tę atrakcję. – odparła, uśmiechając się wesoło. Kornelia po prostu nie potrafiła być długo smutna, to nie było w jej naturze. – A właśnie! Mam plan na doskonały dowcip, dla Sko… - nie dokończyła, bo nagle podeszły do nich Karina Wilk i Ula Pas. Były to dwie dziewczyny, których cała trójka przyjaciół szczerze nienawidziła, a teraz miały na ustach te najbardziej fałszywe z uśmiechów.

      - Heej. – powiedziała Ula przesłodzonym głosem, patrząc na Klaudię i Kornelię. Dziewczyny odwzajemniły spojrzenie na znak, że słuchają, ale nie odpowiedziały. – Wiecie, organizuję w weekend urodziny i chciałam was zaprosić. – Kamil prychnął, nawet nie próbując maskować śmiechu.

     Obie dziewczyny spojrzały na chłopaka zmrużonymi ze złości oczami.

      - Ty nie jesteś zaproszony. – powiedziała jadowicie Karina, swoim wiecznie zachrypniętym bardziej męskim niż damskim głosem.

     Chłopak zrobił minę, pokazującą jak wiele to go obchodzi, jednak Korneli bardzo się zachowanie wiedźm (bo tak nazywali Ulę i Karinę) nie spodobało.

      - W takim razie nie macie tu czego szukać, my też nie pójdziemy. – stwierdziła hardo, a Klaudia pokiwała z aprobatą.

     Ula przez chwilę była zbita z pantałyku, jednak niestety udało jej się na niego wdrapać ponownie i przerzucając swoje blond włosy na plecy, powiedziała, jakby okazywała dziewczynom wielką łaskę.

      - W takim razie, jeśli chcecie, możecie wziąć TO ze sobą.

      - A kiedy masz te urodziny? – zapytała Klaudia, ku zdziwieniu wszystkich.

      - W sobotę. – odparła dziewczyna, uśmiechając się słodko.

      - Och… – nastolatka udała zmartwioną – dokładnie w ten dzień, planujemy z Kornelią podbicie świata, nie da rady, sorry.

     Najbliżej siedzący uczniowie ryknęli śmiechem, a Ula spurpurowiała ze złości.

      - W porządku. Jeszcze będziecie tego żałować. Nara, frajerki. – i odeszła, nie żegnana spojrzeniami, bo wszyscy mieli ją gdzieś i wrócili do jedzenia.

     Nim Kornelia zdążyła objaśnić przyjaciołom żart, który wymyśliła, podbiegł do niej, chłopak z ich rocznika - Mateusz. 

     Przyjaźnili się niemal od zawsze, bo mieszkali niedaleko siebie i mimo że teraz mieli swoje grupki przyjaciół, nadal utrzymywali ze sobą dobry kontakt.

      - Nela! – zawołał, niemal wpadając na dziewczynę. – Chcesz wiedzieć, czemu Pas zapragnęła was na swoich urodzinach? – dziewczyna pokiwała głową, uśmiechając się zachęcająco. – Podobno Sawicki zgodził, żeby urządziła imprezę w jadalni, tylko pod warunkiem, że będzie co najmniej ileś tam uczniów. Najwyraźniej, nie ma dostatecznie dużo chętnych. – Kornelia uśmiechnęła się szeroko i powiedziała z udawaną powagą.

      - Biedna… może wreszcie zauważy, że bycie wkurzającą krową, nie pomaga w zdobywaniu przyjaciół…

   _(¯`•._.•´¯)_(¯`•._.•´¯)_(¯`•._.•´¯)_

Dedykacja dla kochanej i niezastąpionej Gabsone nene!

Rozdział dodany prawie dwa tygodnie wcześniej niż planowałam. Mam nadzieję, że jesteście ze mnie dumni! 

Jeśli chodzi o dodawanie kolejnych rozdziałów... trzeci pojawi się pod koniec sierpnia. Wiem, to jest miesiąc czasu, być może skrócę wasze oczekiwanie o jakiś tydzień, ale jadę teraz nad morze na dwa tygodnie i na prawdę nie dam rady dodać wcześniej. :c

Postanowiłam jednak rozpatrzyć propozycję Sofii Cecyli Gotowskiej i prawdopodobnie w roku szkolnym rozdziały będę dodawać co około 3 tygodnie.

W kwestii samego rozdziału myślę, że nie jest źle, aczkolwiek kolejne postaram się pisać dłuższe i tylko ten pierwszy września ciągnie się przez trzy posty, kolejne dni, będą mijać szybciej. Chyba...
PS: Nowi bohaterowie pojawili się w sami-wiecie-jakiej-zakładce. :D