Rozdział 3

 "Chłopak od słonia!"

Środa - 2 września 2015r.

     Kamil wpadł do dormitorium, należącego do Korneli  i Klaudii, krzycząc głośno:

      - POBUDKA! – Nela, która jako jedyna była  w pokoju, cisnęła w chłopaka poduszką, chowając się pod kołdrę. 

     Człowieku, daj mi spać, jeśli chcesz przeżyć.
 

      - Gdzie jest Klaudia? – zdziwił się nastolatek, ignorując atak na jego skromną osobę.

     Nie chcesz przeżyć.

      - Co? – zdziwiona oraz bardzo rozczochrana głowa dziewczyny wychynęła z pod poduszki i odwróciła się w prawo, pewna, że ujrzy przyjaciółkę. Tak się jednak nie stało. – Gdzie ją poniosło?

      - Nie wiem, ale przyszedłem z pewną propozycją. – powiedział z tym błyskiem w oku, który sugerował, że będzie się działo.

      - Mów, a ja w tym czasie się ogarnę. 

      - Ten deszcz wczoraj, pojawił się z jakiegoś powodu. – zaczął Kamil, a Kornelia wyjrzała zza szafy, w której dobierała właśnie ubrania na dzisiejszy dzień i z zainteresowaniem spojrzała na przyjaciela. – Wszyscy mówią, że to któryś z nauczycieli to wywołał, nie jesteś ciekawa, jak jest naprawdę?

      - Jasne, to jaki mamy plan? – spytała dziewczyna i ruszyła w stronę łazienki.

      - Pamiętasz, jak ostatnim razem zakradliśmy się do szafy w jadalni nauczycieli? Myślę, że można by to powtórzyć, może coś usłyszymy?

     Morderstwo odroczone.

     To może być naprawdę niezły początek dnia.

      - W sumie, czemu by nie. – doszło Kamila, zza drzwi. – Znowu lustro weneckie, zamiast drzwi szafy?

      - Tak, tylko koniecznie dodać jakieś zaklęcie wyciszające, tak na wszelki wypadek, jakby ktoś kichnął. – Słowo „ktoś”, specjalnie podkreślił.

     A już miałam cię oszczędzić…

     Rok temu, Kornelia, Kamil i Klaudia kupili w Magicznych Dowcipach Weasleyów (których filię można znaleźć w Polsce) Głosik. Tak nazywa się urządzenie, składające się z mikrofonu i mikroskopijnego głośniczka, które pobiera dźwięk z otoczenia i można potem mówić głosem tego kogoś, który w dodatku może brzmieć parę metrów dalej. Postanowili wykorzystać tę „zabawkę” w jadalni nauczycieli, zdołali wmówić nauczycielom, że Skowronek nie żyje i jego niewidzialny duch nawiedza odtąd owe pomieszczenie oraz że umie kichać.

      - Nie moja wina! To ten mikrofon łaskotał mnie w nos! – odpyskowała Kornelia, a Kamil tylko przewrócił oczami.

***

     Alicja powoli otworzyła oczy z niezadowoleniem wymalowanym na twarzy. Nad nią stała Oliwia z szerokim uśmiechem i różdżką w ręce.

      - Nienawidzę cię. – oznajmiła Ala, zrzucając z siebie mokrą kołdrę i ścierając z twarzy kropelki wody.

      - Też cię kocham, ale nie ma czasu na wyznawanie miłości, zaraz zaczyna się śniadanie, a zanim się zbierzesz… - powiedziała Oliwia, nadal uśmiechając się pogodnie.

      - Spotkałaś Elfa? – spytała podejrzliwie panna Michalska, ale jej przyjaciółka tylko pokręciła przecząco głową.

     Oliwia była ogromną fanką tychże stworzeń i marzyła, że kiedyś spotka wysokiego, pięknego Elfa, który wyzna jej miłość i będą żyć długo i szczęśliwie.

     W końcu Alicja dała sobie spokój z dopytywaniem i z ponurą miną ruszyła do łazienki, przed tym kompletując odpowiedni strój.

     Ku uldze wielu uczniów, w szkole nie było obowiązku noszenia mundurków, szat, ani niczego podobnego. Mimo to było parę zasad, takich jak: zakaz chodzenia na lekcje w szpilkach lub obcisłych mini sukienkach czy też posiadania dekoltów głębszych niż 8 centymetrów.

     Z tym ostatnim, Alicja miała zabawne, chociaż niezbyt przyjemne wspomnienia. Pewnego dnia, spacerowała razem ze swoją kuzynką – Kornelią po korytarzu, kiedy natknął się na nie wściekły jak osa Skowronek. Z początku bulwersował się, że nie są na lekcjach, jednak kiedy dowiedział się, że właśnie obie mają okienko, wkurzył się jeszcze bardziej i wtedy zauważył, że w bluzce Korneli jest raczej niewielki dekolt. Najwyraźniej ujrzał w tym swoją ostatnią szansę, bo wyczarował magiczny centymetr, który niemal wbijając się w gardło Korneli zmierzył, że jej dekolt ma dokładnie 8,04cm. Tym oto sposobem, Kornelia złapała jeden z kilkudziesięciu bezsensownych szlabanów. Była jedną ze „stałych odwiedzających” gabinet Skowronka i wraz z kilkoma innymi częstymi bywalcami, nieraz żartowali na ten temat, mówiąc o „klubie miłośników ptaków”. 

     Alicja, jako -zdaniem Skowronka- kuzynka przestępczyni, również często dostawała szlabany za nic, podobnie jak Klaudia oraz Kamil. Nie byli jednak jedyni. Wręcz przeciwnie, Jarosław Skowronek nie miał dnia (pomijając weekendy, w które dyrektor kategorycznie zakazał wszelkich szlabanów), aby żaden uczeń nie dostawał od niego kary. A były one tak różnorodne, że musiał je wymyślać co wieczór na dobranoc.

***

      - Jestem głooodna. – jęknęła Kornelia, gdy razem z Kamilem czekali w szafie na przybycie nauczycieli.

      - To sobie coś wyczaruj – mruknął bezmyślnie nastolatek, rozglądając się przez przezroczyste (z jednej strony) drzwi po jadalni.

     Nie zmieniła się prawie wcale od ich ostatnich „odwiedzin”. Wielki, drewniany stół zajmował niemal całe pomieszczenie, a dookoła rozmieszczono na oko około 30 krzeseł. Mimo to, zwykle zajętych była ledwie połowa miejsc. Ściany były w jasno beżowym kolorze, a uroku dodawały wielkie zwieszające się nisko żyrandole, z drogocennych kamieni, z wieloma świecami, zaczarowanymi tak, aby nigdy się nie wyczerpały. W pokoju  znajdował się niewielki barek, gdzie na wierzchu leżała tylko woda cytrynowa i parę soków, ale rozeszło się już po szkole, że w środku, jest wiele słabszych i mocniejszych trunków. Prócz tego w jadalni nie było nic, oczywiście, pomijając nieużywaną szafę, w której właśnie siedzieli. Teoretycznie jej przeznaczeniem było wieszanie w niej płaszczy, jednak nauczyciele, na co dzień mieszkający w zamku, nie mieli potrzeby zostawiać tu swoich ubrań, więc mebel zionął pustkami.

      - Jedzenia nie da się wyczarować, ptasi móżdżku. – dziewczyna wywróciła oczami, wzdychając ciężko.

     Z kim ja pracuję? W końcu przez niego umrę z głodu…  - marudziła w myślach Kornelia, kręcąc głową nad głupotą przyjaciela.

      - Nie, ale możesz je przywołać ze stołówki, mądralo. – odgryzł się Kamil, odwracając wzrok od jadalni.

      - A jak wyjaśnisz kanapki lecące przez pół szkoły do szafy w jadalni nauczycieli, geniuszu? – Nela nie dawała za wygraną i pewnie kłóciliby się dalej, gdyby w tym momencie do pomieszczenia nie zaczęli wchodzić nauczyciele.

     Przez chwilę dwójka uczniów zamarła, zapominając o zaklęciu wyciszającym. Przyglądali się jak do stołu siadają kolejno: Grzegorz Kołodziej – nauczyciel Eliksirów, Iwona Jabłońska – OPCM, Przemysław Kruszyński – Zielarstwo, Zygmunt Szymczak – Transmutacja, Sabina Majchrzak – Wróżbiarstwo, Maja Orzechowska – Zaklęcia, młoda kobieta, którą Kornelia pierwszy raz widziała na oczy, zapewne nowa nauczycielka Astronomii, Jarosław Skowronek – ONMS oraz Kewin Matusiak – Historia Magii. 

     Na sekundę drzwi się zamknęły, jednak niedługo potem pojawiła się kolejna, chodź znacznie mniejsza fala nauczycieli, a mianowicie: Klemens Gołębiewski – Starożytne Runy, Martin Kulesza – Numerologia, Brunon Popławski – Mugoloznawstwo oraz Marcel Lisowski – nauczyciel latania na miotle, oraz sędzia w rozgrywkach Quidditcha. Brakowało tylko dyrektora, ale Kornelia bardzo wątpiła w jego pojawienie się.

     Gdy wszyscy usiedli na miejscach, a jedzenie zjawiło się na stole, głos zabrał Profesor Kołodziej, który był wicedyrektorem. Mężczyzna był wysoki i dobrze zbudowany, miał gęste, brązowe włosy i czterdziestkę na karku. Niewątpliwie niejedna nauczycielka wzdychała do niego tęsknie.

      - No to smacznego! – zawołał wesoło, a pozostali odparli to samo mniej lub bardziej entuzjastycznie.

      - Grzegorzu… - zaczęła profesor Sroka, przełykając łyżkę płatków z mlekiem.

     Nadia Sroka była niską kobietą, dwa razy starszą od Kołodzieja. Miała dobrotliwe spojrzenie i usta wykrzywione niemal zawsze w uśmiechu. Jej twarz była przeorana zmarszczkami, ale zachowała pewien urok, z lat swojej świetności.

      - Tak, Nadio? – zapytał wicedyrektor, który był w trakcie pochłaniania tostów z serem.

      - Od wczoraj w zamku panuje zamieszanie… – zaczęła kobieta, a para siedząca w szafie nadstawiła uszu. – Nawet między uczniów przeciekła informacja, że któryś z nauczycieli celowo wywołał ulewę, podczas ich przyjazdu do szkoły. Niektórzy nawet pytają o to wprost, pewni, że my wiemy wszystko! Mógłbyś nam w końcu wyjaśnić, dlaczego wywołałeś deszcz?

      - Właśnie! To mi o czymś przypomniało. Przepraszam, Nadio, zaraz ci wszystko wyjaśnię, tylko najpierw… Jarosławie. – ciepły uśmiech zbladł, widać było, że ci mężczyźni, nie darzą się sympatią.

      - O co chodzi? – zapytał Skowronek, patrząc na Kołodzieja chłodnym, oceniającym spojrzeniem.

      - Izydor prosił mnie, abym ci przekazał, że masz anulować szlabany Korneli Gabin, Klaudii Czarneckiej oraz Julii Nowickiej.

Dziewczyna aż podskoczyła w szafie, słysząc nazwisko swoje, przyjaciółki oraz dziewczyny, która broniła ich przed Skowronkiem.

      - A to dlaczego? – zapytał drugi mężczyzna, co można było odebrać, jako jawne wyzwanie.

      - Żadna z dziewcząt nie zrobiła niczego złego, rozumiem, że każde przewinienie karasz bardzo surowo, jednak powinieneś zaczekać chociaż, zanim któraś z nich coś przeskrobie. – w kącikach ust wicedyrektora zagościł lekko złośliwy uśmieszek.

      - Ale… - Skowronek dalej chciał obstawiać przy swoim, jednak zirytowany profesor Kołodziej, przerwał mu natychmiast.

      - Żadnego ale, Jarosławie. To jest zarządzenie dyrektora, nie moje. Masz po śniadaniu przekazać wszystkim trzem uczennicą, że szlaban odwołano! A teraz, jeśli pozwolisz, przejdziemy do ważniejszych tematów. – oznajmił mężczyzna, ponownie zwracając uwagę na profesor Srokę. – Ta sprawa ma powiązanie z… przypadłością dyrektora. – oznajmił po chwili milczenia, a reakcje na jego słowa były różne część osób ze zdziwienia otwierało usta, inni wydawali się wręcz zszokowani, lub przerażeni, niektórzy kiwali współczująco głowami, tylko nowa nauczycielka, profesor Orzechowska, która dopiero od tego roku uczyła w Merlinie, zmarszczyła brwi i zapytała.

      - Jaką przypadłością? Czy dyrektor cierpi na jakąś chorobę? – kobieta była bardzo młoda jak na nauczycielkę, miała może trzydzieści lat, ale wyglądała na nastolatkę, bił od niej seksapil, a średniej długości niesforne, rude włosy, dodawały uroku i drapieżności. Mimo różnicy przynajmniej dziesięciu lat, niewielu chłopców w szkole nie zwróciło na nią poprzedniego dnia uwagi. Jej pełne czerwone usta, duże stalowo szare oczy i zgrabny nosek, oraz smukłe ciało, przyciągało wzrok każdego człowieka rodzaju męskiego w promieniu dwudziestu metrów.

     Kołodziej uśmiechnął się tak, jakby był na randce, a nie przy stole nauczycielskim i zanim odpowiedział, Kornelia zdążyła przeanalizować twarze obojga i oznajmić.

      - On ją zwyczajnie podrywa!

      - Cśś… Nie krzycz tak. Jak to podrywa? – Kamil zrobił wielkie oczy.

     Ojj, chłopcze, jak ty nie wiele wiesz o życiu. – pomyślała panna Gabin, ale nie odpowiedziała, bo mężczyzna w końcu zaczął mówić.

      - Dyrektor jest… wampirem. – oznajmił, skupiając całą swoją uwagę na Mai Orzechowskiej, jakby zapomniał, że w jadalni jest cały tuzin nauczycieli. 

      - Wiedziałam! – szepnęła Kornelia, a Kamil zerknął na nią i odparł.

      - Serio na poważnie myślałaś o tym, że on jest wampirem? Ja brałem to bardziej na żarty… Chociaż teraz trzeba przyznać, że jednak…

      - Co? Nie, głupku, chodzi mi o to, że Kołodziej podrywa nową nauczycielkę! – odparła, wywracając oczami, a Kamil pokręcił głową, nad priorytetami przyjaciółki.

     Co z tego, że dyrektor może wyssać jej krew, skoro odkryła flirt między dwojgiem nauczycieli?

     W końcu mężczyzna znowu spojrzał na profesor Srokę, zmieniając wyraz twarzy na zwyczajny uśmiech i zaczął opowiadać.

      - Wczoraj rano, razem z Izydorem, siedzieliśmy w jego gabinecie, czekając na przybycie uczniów. Dyrektor zaproponował mi kieliszek wina, które otrzymał pocztą z ministerstwa, jako rzekome życzenia kolejnego roku szkolnego, obfitującego w liczne sukcesy. Pierwszy trunku skosztował Izydor i do tej pory pluję sobie w brodę, że choćby nie powąchałem wina, które było pomieszane z eliksirem Wierzolinowym. – kilku nauczycieli, którzy lepiej znali się na sztuce eliksirów, wstrzymało oddech. – Dla wyjaśnienia, eliksir ten sprawia, że wampirza część duszy, zdobywa władzę nad człowiekiem. W tym momencie usłyszeliśmy przez okno śmiech dzieci, które właśnie wysiadały z balonów. A wiadomo, że młoda krew najbardziej przyciąga wampiry. Gdy zobaczyłem, że oczy Izydora zrobiły się czarne jak smoła, zrozumiałem, co musi zawierać wino, chciałem złapać dyrektora, jednak zdążył wybiec z gabinetu i popędził najkrótszą drogą na podwórze. Nie wiedziałem, co zrobić i wtedy wpadłem na pomysł, który zdawał mi się trochę bezsensu, ale to była moja jedyna nadzieja. Widzicie, wampiry boją się wszystkiego, co ma związek z niebem, religią, wiarą, ale to zapewne wiecie. Pomyślałem, że skoro deszcz, który wywołujemy, nie bierze się z chmur, tylko prosto z nieba… to może uda mi się wystraszyć dyrektora. Rzuciłem zaklęcie i moja nikła nadzieja okazała się słuszna! Krople wody poparzyły dyrektora w twarz i ręce, ale natychmiast wrócił do zamku. Opanowałem jego zapędy drętwotą i natychmiast przyrządziłem eliksir, który przywołał jego duszę do porządku. Oboje podejrzewamy, że ktoś chciał go zdemaskować, a być może i sprawić, że trafi do więzienia, za zaatakowanie ucznia… - przy stole zaległa kompletna cisza. 

     Po jakichś dwóch minutach Kornelia, znudzona panującą ciszą i zgodnie z pierwszą zasadą Kotleta „Głodna Kornelia, to zła Kornelia”, wypaliła.

      - Niech się wreszcie odezwą! Zachowują się, jakby usłyszeli co najmniej, że Voldemort zmartwychwstał. – Kamil westchnął i powiedział najspokojniej jak umiał.

      - Nie sądzisz, że taka informacja mogła ich lekko zaskoczyć?

      - Lekko tak, ale skoro już poświęcam mój biedny, głodny żołądek, to chcę się chociaż nasłuchać! – zawołała i tupnęła nogą, tak, że szafa zadrżała.

      - Co to było? – zapytała zaniepokojona Sabina Majchrzak, wyciągając specjalne karty do wróżenia i wpatrując się w nie intensywnie. Była to nieco zwariowana feministka, oraz stara panna. Wśród uczniów krąży plotka, że niegdyś zdradził ją chłopak, o czym poinformował ją właśnie ten stary, wyświechtany komplet kart. Od tego czasu wszystkie osobniki płci męskiej są u niej niemile widziane. 

      - Pewnie Bogin, później się nim zajmę. – odparła profesor Jabłońska: ładna, szczupła blondynka, oraz żona nauczyciela Numerologii.

     Mądra decyzja, popieram!

     Chociaż, lepiej zrobić to po lekcjach, prawda? 

     Bo wie pani… wolałabym najpierw stąd być, nie jestem pewna jak moje ciało zareaguje na Riddikulus.

     Ciekawe, czego ona się boi? 

     A co jeśli boi się Skowronka i zamieni mnie w profesora w sukience?

***

     W końcu wszyscy nauczyciele zjedli i wyszli. Przyjaciele szybko wybiegli z klasy, a Kornelia z ulgą stwierdziła, że na stołówce jeszcze jest jedzenie. Zdawała sobie sprawę z faktu, że zaraz będzie dzwonek, a ona nawet nie przygotowała torby na lekcje, ale doszła do wniosku, że jej żołądek jest ważniejszy i teraz z ulgą w samotności zajadała tosty. Była sama, ponieważ Kamil nigdy rano nie był głodny i wolał nie narazić się na szlaban za spóźnienie, pierwszego dnia szkoły. 

     Dziewczyna ledwie zaczęła wcinać, kiedy do pomieszczenia wpadł zdyszany chłopak. Od razu go poznała. 

     Chłopak od słonia!

     On również ją zauważył, ciężko było przeoczyć, jedyną żywą duszę, jedzącą jeszcze śniadanie. Ruszył od razu w jej stronę, a Kornelia odruchowo na powitanie zawołała.

      - Hej, Słoniu!

     Ciekawe dlaczego nie mam chłopaka…

     Nawet w moich myślach słychać tę ironię.

     Nastolatek jednak zupełnie nie poczuł się urażony, bo roześmiał się i odparł:

      - Hej, Kornelio!

      - Skąd wiesz, jak mam na imię i dlaczego ja nie wiem, jak brzmi twoje? – zapytała, obrzucając go uważnym spojrzeniem.

      - Trudno było nie usłyszeć, jak wczoraj wrzeszczał na ciebie Skowronek. A moje brzmi Szymon, miło mi. – podali sobie ręce, ale dziewczyna nadal marszczyła brwi z zamyśleniem.

      - Hej! Przecież Skowronek zawsze mówi mi po nazwisku!

      - Hej! – odparł chłopak, ale nic więcej nie dodał, co tylko umocniło Kornelię w przekonaniu, że nastolatek coś zmyśla. Ugryzła kolejny kęs tosta i znowu zwróciła się do towarzysza.

      - Pewnie wypytywałeś wszystkich znajomych, chcąc wiedzieć jak ma na imię ta piękna, inteligentna i błyskotliwa dziewczyna, co? – zapytała, śmiejąc się wesoło, ale rozdziawiła ze zdziwienia buzię, kiedy usłyszała odpowiedź.

      - No… właściwie to tak.

      - Serio!?

      - No… Nie gniewasz się, prawda? – zapytał chłopak, najwyraźniej autentycznie zmartwiony.
 

      - Jeszcze to przemyślę. – odparła dziewczyna poważnie, ale po chwili uśmiechnęła się wesoło.

      W tym momencie zadzwonił dzwonek.

      - Możemy czuć się oficjalnie spóźnieni na lekcje. – powiedziała oficjalnie Kornelia.

      - Na co się spóźnisz? – zapytał Szymon, szybko zajadając kanapki z szynką i pomidorem.

      - W sumie to nie wiem, moment. – wyciągnęła z kieszeni niewielki plan lekcji, który dostała poprzedniego dnia, od profesora Kołodzieja. – Historia Magii, w sumie szkoda, Matusiak naprawdę ciekawie potrafi zademonstrować te wszystkie nudne wydarzenia historyczne.

      - Masz historię na owutemach? Ambitnie!

      - Jestem niesamowicie ambitną osobą! Swoją drogą, nieźle musiałeś się namęczyć, żeby dowiedzieć się nawet, że jestem na poziomie owutemów. – stwierdziła Kornelia i widząc, że chłopak odwraca wzrok, najwyraźniej lekko zawstydzony, uśmiechnęła się szeroko. – Dobra, kochany, ja spadam, pojadłam już sobie. – powiedziała spontanicznie, na co Szymon wyszczerzył się, pokazując rząd białych, równych zębów.

      - Czekaj, czekaj. – powiedział, łapiąc dziewczynę za nadgarstek. – Zgodzę się na Twoje wyjście, tylko pod warunkiem, że umówisz się ze mną na spacer.

     Mam wrażenie, jakby po moim żołądku szalały Chochliki Kornwalijskie.

      - Zgadzam się, o ile na naszej trasie nie przywidujesz słoni!

      - Nie przewiduję, w takim razie będę pod szóstką o osiemnastej.

      - W porządku. – odparła dziewczyna i odchodząc dodała. – Wiesz też, do której klasy chodzę!

***

      - Nela?! – zawołała Klaudia, natykając się na przyjaciółkę na schodach, prowadzących do Sali Historii Magii.

      - Ja, ja. Spowiadaj mi się, kto zdołał cię zbudzić o tak wczesnej porze?

      - Paweł mnie uprowadził, później ci opowiem, a  ty czemu się spóźniłaś? – zapytała zwalniając tępo, aby dostosować je do Korneli.

      - Przypuszczam, że to jeszcze dłuższa historia, chodźmy więc na lekcję najdłuższej historii! – zawołała nastolatka, tryskając entuzjazmem, na co Klaudia uśmiechnęła się sugestywnie i zapytała:

      - Czyżby miał z tym coś wspólnego jakiś chłopak?

      - Oczywiście, że tak. – odparła i w tym momencie dotarły do klasy.

     Po otwarciu drzwi, zobaczyły uczniów w zbrojach rozstawionych w strategicznych miejscach naprzeciwko siebie. Po jednej ze stron stał Matusiak, w koronie, a po drugiej…

     Kto dał Kamilowi koronę?!

     Koniec świata jest bliski.

     A może to jest ten plan Klaudii polegający na zagładzie świata?

     Nie, nie jest aż tak dobrą aktorką.

     Klaudia przybliżyła się do Korneli i zapytała szeptem.

      - Dlaczego nie zbudowałyśmy w końcu tego schronu?

      - Nie wiem, ale to był największy błąd w moim życiu… I pewnie większego już nie będzie.

  

   _(¯`•._.•´¯)_(¯`•._.•´¯)_(¯`•._.•´¯)_

 Rozdział z dedykacją dla Miki Foggy!

 Kolejny rozdział pojawi się znowu w ciągu miesiąca, nie podaję dokładnych dat, aby ewentualnie móc spełniać wasze prośby o szybszym dodawaniu rozdziałów, o ile będę w stanie.

 Rozdział najdłuższy jak do tej pory, co jest dla mnie powodem do dumy! :D

 W odpowiedniej zakładce, możecie poznać wygląd nauczycieli oraz ich wiek.

 Pojawiła się również zakładka z ciekawostkami i informacjami.

 Do napisania! :*
 PS: Blogger bez przerwy usuwa mi entery, przepraszam was za utrudnienia w czytaniu...