Super zajebista miniaturka Gabsone nene, Kini i Miki Foggy! Część III

Przy wspólnej pracy z Gabsone nene i Miką Foggy, stworzyłyśmy miniaturkę składającą się z trzech części! Mamy nadzieję, że wam się spodoba!

Część I - Mika Foggy "Life of Heros" 

Część II - Gabsone nene "Nowa w Hogwarcie"

Część III - poniżej! :D

Dziewczyny dziękuję, że zechciałyście napisać wraz ze mną tą miniaturkę! :*

***

Kina

Część III

 – Cholera, cholera, cholera, cholera! – wrzeszczała Kornelia, tupiąc ze złością nogami.

 – Nela, przekleństwami nic nie zdziałasz. – mruknął Kamil, rozglądając się po niewielkim pomieszczeniu, w którym się znaleźli. Wyglądał jak dawno nieużywany składzik na miotły.

 – To twoja wina! Gdybyś nie przekonał mnie, że fajnie będzie znowu podsłuchać nauczycieli w tej cholernej szafie, nie siedzielibyśmy teraz w marnej podróbie Narni!

 – Ja cię przekonałem?! Jakoś nie opierałaś się specjalnie, marząc o poznaniu sekretów Skowronka.

Zabiję go.

Ale nie teraz, źle bym skończyła, siedząc sam na sam z miotłami i trupem.

 – Dobra, na razie zapomnijmy o tym. Lepiej pomyślmy jak się stąd wydostać!

 – Może przez drzwi? – Kornelia aż podskoczyła, słysząc za sobą cichy głos, wyrażający głęboką niechęć. – Jeśli jesteście kolejnymi herosami, to spadać stąd, wystarczy nam kłopotów na jeden dzień!

 – Koleś, masz jakiś problem? – zapytał Kamil, krzywiąc się, a jego towarzyszka odwróciła się gwałtownie, natrafiając na spojrzenie dużych, niebieskich oczu.

Herosi?

My?

Mamy stąd spadać?

My?

Dawno na moją listę nie wpadł chłopak, którego nawet nie znam imienia…

 – Skoro już pytasz to tak, mam wiele problemów, a wy jesteście akurat najmniejszym z nich.

 – Fantastycznie. Pogadaliśmy, było całkiem niemiło, a teraz mogę wiedzieć, kto mnie wkręca? – zapytała wyprowadzona z równowagi Kornelia. – Czy za chwilę usłyszę: „A teraz posłuchaj się w radiu MAG, ponieważ to wszystko były żarty!”?

 – Jesteś dziwna – mruknął nieznajomy chłopak w stronę nastolatki, ale najwyraźniej uznał, że to nieszkodliwa wariatka, bo znowu zwrócił się do Kamila. – Co tu robicie? Nie jesteście stąd.

Traktuje mnie, jakbym była niepełnosprawna umysłowo!

Ok, bywam dziwna, ale nie jest ze mną aż tak źle!

Mogę być co najwyżej niebezpieczna dla otoczenia…

 – Zacznijmy od tego, czym jest „stąd”? Trafiliśmy tu przez szafę w Merlinie…

 – W Merlinie? – Brwi nieznajomego powędrowały tak wysoko ku górze, że niemal zetknęły się z blond rozczochranymi włosami. – Czy tak nie nazywa się jakaś europejska szkoła magii?

 – To my nie jesteśmy w Europie?! – zawołała Kornelia, zupełnie już wytrącona z równowagi. – Kamil, czy mi się zdaje, czy my mówimy po angielsku i się przy tym rozumiemy…?

 – Chyba się nie dogadamy…

 – Dogadamy się, jeśli zaczniemy od początku. Kim jesteś? – zapytała spokojnie, ale ze stanowczością w głosie Nela, jednocześnie rejestrując, że chłopak bądź co bądź, był naprawdę przystojny…

 – Jestem Chris, a wy to?

 – Ja jestem Kornelia, a to Kamil – odparła nastolatka, machając ręką w stronę przyjaciela. – Doskonale nam idzie, a teraz gdzie dokładnie jesteśmy?

 – W Hogwarcie.

Nie, on nie może mówić poważnie.

Jak nic ktoś mnie wrabia, jaja sobie ze mnie robią…

 – Dobra, ta rozmowa nie ma sensu. Ja idę, a wy róbcie co chcecie – westchnął Chris i odszedł szybkim krokiem, nawet nie oglądając się za siebie.

 – Też powinniśmy w końcu stąd wyjść. – mruknęła Kornelia, patrząc niepewnie na drzwi, w których przed chwilą stał nowy znajomy. – Ale ty pierwszy! – Kamil prychnął, lecz posłusznie wyszedł, ze zmarszczonymi brwiami obserwując ściany pokryte ruchomymi obrazami.

 – Wiedziałem, że kiedyś wpadniemy w poważne kłopoty przez odwiedzanie pokoju nauczycielskiego, ale nie sądziłem, że będą one miały charakter międzynarodowy… A biorąc pod uwagę twój cięty język, proponuję, abym to ja z nas dwojga został dyplomatą.

Kornelia już otwierała usta, chcąc się odgryźć, jednak w tym momencie doszli do końca korytarza i wpadli prosto na… faceta bez nosa?

 – Głupcy! – wydarł się dziwaczny mężczyzna, mrożącym krew w żyłach głosem.

 – Znamy się? – zapytała niepewnie Nela, zapominając, że to Kamil miał prowadzić konwersacje.

 – Nie znasz mnie?! Nie znasz?! Jestem Lord Voldemort! – ryknął beznosy, patrząc groźnie na dziewczynę, która tym razem nie odezwała się, tylko lekko skuliła w sobie. Tchórz, który żył gdzieś tam w środku, ziewnął, przeciągnął się i pomachał do Kornelii, a ta czmychnęła za Kamila, wiedząc, że na nic się już nie zda. – Wspaniale. Skoro już wszystko jasne, chciałbym porozmawiać z tą, która przywróciła mi życie.

Z tłumu, który dwójka czarodziei dopiero teraz zauważyła, wyszła raczej niska brunetka o smutnym spojrzeniu.

 – Proszę, nie rób im krzywdy… – jęknęła dziewczyna, a z oczy pociekły jej łzy.

 – Krzywdy? Ja chcę odzyskać mój nos! Już drugi raz ktoś spartaczył robotę! Wiesz jakie to uczucie, kiedy nie mogę nawet włożyć okularów, bo zsuwają mi się z twarzy?!

 – Właściwie, to ma pan, panie Voldku, całkiem niezłe życie bez nosa, żadnego kataru ani alergii… – Śliczna, długowłosa blondynka (Nora, jak później miała się dowiedzieć) wystąpiła przed szereg i uśmiechnęła się pogodnie, na co „pan Voldek” zamyślił się, drapiąc bezmyślnie ręką łysą głowę.

 – Co się tu wyprawia? – jęknęła Kornelia, patrząc to na Voldemorta, to na dwie nieznajome dziewczyny. – Czy on nie powinien z groźną miną rzucać Avad, niczym Mikołaj prezenty?

 – A kto to wie…? Widać gwiazdki nie będzie – odparł Kamil skołowany.

 – Alergie i tak mam, głupia dziewczyno! Robi mi się okropna wysypka! – jęknął w końcu Voldemort, wyglądając niemal niewinnie.

 – O! A gdzie? – zapytała jakaś niska, narwana, czarnowłosa dziewczyna.

I wtedy wydarzyło się coś, co na zawsze zostało zapisane w dziejach świata. Voldemort zaczerwienił się po czubek łysej głowy i nachylając się do Kornelii, mruknął.

 – Wydajesz się wygadana. Oszczędzę ci życie, jeśli zmienisz temat. – Pannie Gabin nie trzeba było dwa razy powtarzać.

Podeszła do dziewczyny i zapytała wprost:

 – Kim jesteś?

 – Jestem Jill, a ty to…?

 – To jest Kornelia. Polka. Czarodziejka. – Tym razem odezwał się jakiś wysoki rudy chłopak, z miną wyrażającą stuprocentową pewność siebie.

 – A ty skąd to wiesz? – zapytała Nela, krzywiąc się z niezadowoleniem. Nienawidziła nie wiedzieć czegoś, co jej dotyczyło, a jeśli przy okazji ktoś wiedział więcej od niej…

 – Intuicja, Złotko – mruknął uwodzicielsko rudzielec, na co Jillian, zupełnie przypadkiem, walnęła go łokciem w żebra.

 – Dzięki, właśnie miałam to zrobić – powiedziała Kornelia, szczerząc się.

 – Em… Nie chciałbym wam przerywać zabawy, ale Voldemort zmartwychwstał… – odezwał się Fred (mulat, którego imię przypadkiem usłyszała), jakby mówił, że podano do stołu, patrząc z zainteresowaniem na Nelę i najwyraźniej obliczając, jakie są szanse, że dziewczyna nie ma chłopaka.

 – Jest wolna – szepnął Ryan do kumpla, co Weasley przyjął z zadowoleniem, ale nie odezwał się więcej.

Tymczasem nikt nie zauważył, że Kamil zajął się mierzeniem obwodu czaszki Voldemorta i po chwili przywołał okulary do nurkowania w odpowiednim rozmiarze.

 – Czyli ja ci daję te okulary, a ty znikasz z naszego życia raz na zawsze? – upewnił się chłopak i widząc potwierdzające skinienie głową przekazał przyrząd Lordowi, który uśmiechnął się radośnie i… zamienił w chmurę pyłu, który rozwiał się po korytarzu.

 – Gdyby tata wiedział, że to takie proste… – mruknął James Syriusz Potter.