Rozdział 4

 

"Gnębiwtryski też zasługują na miłość."

Nadal: Środa - 2 września 2015r.

 

Kornelia i Klaudia wybuchły śmiechem, widząc Kamila, przebranego za króla, zrobiły nawet kilka zdjęć aparatem panny Gabin, który dziewczyna miała zawsze przy sobie. Euforia dziewcząt nie trwała jednak długo, ponieważ Matusiak widząc dwie zaginione uczennice, zaklaskał w ręce i zawołał entuzjastycznie.

 – Fantastycznie! A więc mamy już posłańca. – machnął różdżką w stronę Korneli, której strój zmienił się w szary, brzydki komplet, nieco przypominający dres. Jej czarna torba z czerwonym napisem: „Gnębiwtryski też zasługują na miłość.”, zamieniła się w worek na kiju, taki sam jak ten należący do Koziołka Matołka. Nela aż zdziwiła się, że nie pisze na nim „Made in Pacanów”.

Taa…. Fantastycznie.

Nigdy nie lubiłam Koziołka Matołka…

Kto normalny jeździ po świecie, żeby znaleźć miejsce gdzie kozy kują?! 

Dobra… pod względem normalności, nie powinnam osądzać…

W końcu nauczyciel zadowolony z efektu, zwrócił wzrok na Klaudię, która przełknęła ślinę z lekkim niepokojem. Po chwili okazało się, że było czego się bać, dziewczyna stała na środku sali w pięknej, falbaniastej, zielonej sukni do ziemi i wysokich obcasach. Nastolatka bardzo lubiła szpilki, ale sukienki były dla niej katorgą, niemal nie do przejścia. Nic dziwnego, że wielu chłopców chętnie skorzystało z okazji, żeby przyjrzeć się pięknie wystrojonej dziewczynie. A biorąc pod uwagę gorset, który tworzył górną część  ubioru, było na co popatrzeć.

 – Będziesz Goblińską księżniczką Gulmaryką, moja droga. – stwierdził nauczyciel i przeszedł do ofensywy… wróć, do lekcji.

Ja bym się obraziła.

Księżniczka jest ok, ale Goblińska już nie brzmi tak zachęcająco.

 – Kiedy nastał dzień walki Goblinów o poglądach prawicowych z tymi z lewicy, w całym kraju zapanował zamęt. Co prawda walka dotyczyła tylko tego jednego gatunku, jednak czarodzieje również wielokrotnie ginęli, gdy znaleźli się w zasięgu miecza lub toporka, czyli ich najczęstszej broni. Prawowity król polskich Goblinów – Murtyng , postanowił, iż kobiety nie będą brały udziału w walce. – dziewczęta z oddziału Kamila posłusznie odeszły na bok, widząc naglące gesty wykonywane przez profesora Matusiaka. – Jak widzicie ja – samozwańczy wódz lewicy, mam teraz ogromną przewagę, ale i pewną słabość… Księżniczka Gulmaryka postanowiła pomóc swemu ojcu. – nauczyciel wskazał na Klaudię i Kamila, a Kornelia i paru innych uczniów parsknęli śmiechem.

Biedna Klaudia, mieć takiego nieogarniętego ojca…

 – Gulmaryka nakazała posłańcowi… - kontynuował nauczyciel - …zanieść na pole walki sok z domieszką eliksiru miłości i najpierw udowodnić, iż nie jest zatruty, wypijając go samemu, a potem podając spragnionym rycerzom, którzy zakochiwali się w osobach przeciwnej płci, stojących najbliżej i tracili zainteresowanie walką. – tym razem nauczyciel wskazał Korneli tacę ze szklankami, którą dziewczyna podniosła z westchnieniem (wcześniej odkładając swój tobołek) i położyła na wyczarowanym przez Matusiaka stole, pomiędzy „wojskami”.

Następnie nastolatka złapała za szklankę i powoli podniosła ją do ust.

Proszę, niech to będzie zwyczajny sok…

Już po pierwszym łyku było pewne, że jej życzenie się nie spełni. Wzrok dziewczyny padł przypadkiem na Tomka Barana – kolegę, z którym rozmawiała ledwie parę razy.

Inni uczniowie już sięgali po szklanki pijąc napój, jednak Kornelia z lekko uchylonymi ustami (jakby sama sobie nie dowierzała), podeszła do Tomka i uśmiechając się ujmująco, pocałowała go prosto w usta. Zapewne, gdyby była w tamtym momencie sobą, to zaraz po tym, sama sobie dałaby w łeb, zastanawiając się, co jest z nią nie tak, ale ponieważ eliksir miłości nadal na nią działał i miał działać jeszcze przez parę godzin, to całowała chłopaka bez opamiętania.

A nie była jedyna. Nauczyciel widocznie chciał uczniom bardzo dosłownie przekazać, jak wyglądała owa „wojna”. Wszystkie jego szeregi zajęły się obściskiwaniem, a druga armia śmiała się do rozpuku. Klaudia i Kamil również należeli do szczęśliwców, którzy uniknęli eliksiru, jednak dziewczyna ze względu na przyjaźń postanowiła pomóc Korneli… Zaraz po tym, jak przestała się chichrać jak głupia.

Nela jednak wyraźnie nie chciała pomocy, bo tylko mruknęła coś niezrozumiałego do panny Czarneckiej i znowu skupiła się na ustach wniebowziętego Tomka, który mimo że nie pił soku, był najwyraźniej bardzo zadowolony z sytuacji. 

Nic dziwnego, w normalnych warunkach, dziewczyna byłaby dla niego zupełnie niedostępna.

W tym momencie zadzwonił dzwonek. No dobra, nie do końca dzwonek. Dyrektor uznał za wspaniały dowcip, puszczanie na zakończenie lekcji piosenki „Hallelujah” w polskiej wersji. Dzięki temu, uczniowie zakochiwali się w klasyce! Bo kto by nie lubił piosenki, która ogłasza wolność, chociażby chwilową?

***

 – Tomek, przestań ją wykorzystywać! – krzyknęła Klaudia zaraz po tym, jak wyszli z klasy.

Kornelia szła pod rękę z chłopakiem, co jakiś czas całując go w usta albo policzek.

 – Nie wykorzystuję jej, to ona mnie całuje. – mruknął chłopak, krzywiąc się.

 – Wiesz doskonale, że to tylko przez ten eliksir Matusiaka.

 – Co nie zmienia faktu, że to nie moja wina. – upierał się nastolatek, ale gdy następnym razem Nela chciała dać mu buziaka, uchylił się i tylko rozmierzwił dziewczynie włosy, a ta zrobiła naburmuszoną minę.

 – Klaudia, psujesz zabawę. – mruknęła nadąsana nastolatka.

 – Jeszcze mi za to podziękuje. – odparła dziewczyna.

 – Chyba wiem, jak jej pomóc. – mruknął Kamil, który przez cały czas jak szli, kartkował podręcznik do eliksirów. – Ale będziesz musiała skombinować mi parę składników. – spojrzał na przyjaciółkę, która kiwnęła głową.

 – Zdążymy przez przerwę?

 – Nie, za mało czasu, ale możemy w tym czasie zdobyć składniki.

 – Ok, Tomek, Nela niestety musi zostać pod twoją opieką, bo na nic innego się nie zgodzi, ale jeśli będziesz wykorzystywać jej chwilowy brak świadomości… - mruknęła Klaudia, marszcząc groźnie brwi.

 – …to nogi z dupy powyrywam. – dokończył Kamil niekonwencjonalnie, z niebezpiecznym błyskiem w oku i razem z panną Czarnecką skręcili w jakiś boczny korytarz.

 – O co im chodzi? – zapytała marudnie Kornelia, patrząc wiernie na Tomka, którego coś boleśnie ścisnęło w sercu. Tak bardzo by chciał, żeby jakaś dziewczyna spoglądała na niego w ten sposób, bez uprzedniej dawki eliksiru miłości.

 – Wypiłaś eliksir miłości, chcą ci podać antidotum. – mruknął chłopak, postanawiając, że będzie szczery z dziewczyną. W przeciwnym razie znienawidziłaby go, zaraz po powrocie do siebie.

 – I co z tego, że go wypiłam? Kochałabym cię mimo wszystko. – Kolejny skurcz w sercu.

 – Nie kochałabyś, uwierz. – westchnął chłopak i uniósł w dziwieniu brwi, gdy dziewczyna stanęła jak wryta na środku korytarza.

 – Nie, to ty mi uwierz, kocham cię! – prawie krzyknęła dziewczyna, była już bliska łez.

 – Dobrze, już dobrze, wierzę ci, spokojnie. – skłamał Tomek i przytulił Kornelię, która wtuliła twarz w jego tors.

 – Nie wierzysz mi… - odparła, patrząc chłopakowi prosto w oczy.

 – Nie… Zastanów się. Zakochałaś się we mnie, dokładnie wtedy, kiedy wypiłaś eliksir.

 – Czasami miłość dotyka tych, którzy znali się przez całe życie…

 – Porozmawiamy o tym, jak wypijesz antidotum, okej? – zapytał w końcu chłopak, nie wierząc, że do tej rozmowy dojdzie. Nie miał racji… przynajmniej nie do końca.

 – Niech będzie. – odparła dziewczyna i znów z uśmiechem na ustach ruszyła w stronę klasy Transmutacji, ciągnąc chłopaka za rękę.

***

Lekcje mijały Tomkowi bardzo szybko, a z każdą kolejną coraz bardziej nie chciał, aby Neli podano antidotum. Przywiązał się w ciągu tych paru godzin do dziewczyny, która była niesamowicie zabawna i błyskotliwa. Gdy nadeszła pora obiadu, przed parą pojawiła się rozpromieniona Klaudia i Kamil z fiolką w ręce.

 – Mam nadzieję, że byłeś grzeczny. – powiedziała nastolatka do chłopaka, podczas gdy Kornelia niepewnie patrzyła na eliksir w ręce przyjaciela.

 – Muuuszę to pić? – jęknęła jak dziecko, które nie chce wypić syropu.

Kamilowi udało się po minucie przekonać dziewczynę do skosztowania płynu i po pierwszej kropli jej uśmiech i niewinna minka, zamieniły się w kompletne oszołomienie. Natychmiast puściła rękę Tomka i spojrzała na niego z przepraszającą miną, co mu wystarczyło. Odszedł szybko w kierunku pokoju wspólnego, nie mówiąc ani słowa.

Dlaczego to zawsze przydarza się mnie? – zapytała Nela samą siebie w myślach, a nie otrzymawszy odpowiedzi, poszła razem z przyjaciółmi do jadalni.

***

 – Jak cię to tak dręczy, to idź z nim pogadać. – zaproponowała Klaudia, widząc przygnębienie przyjaciółki.

 – Pójdę. – westchnęła Kornelia. – Ale nie jestem na tyle zdesperowana, żeby porzucić dla niego grzybową. – dodała wkładając do buzi kolejną łyżkę ulubionej zupy.

 – Ciekawe czy jakby mi się coś stało, to też na pierwszym miejscu byłaby grzybowa? – zapytał Kamil zaczepnym tonem, na co dostał po głowie widelcem.

 – Chciałbyś być na miejscu Tomka? – zapytała Nela, a na usta powrócił jej nieodłączny uśmiech.

 – Żebyś przyssała się do mnie jak Glonojad? – odparował chłopak i jęknął, gdy widelec znowu odbił mu się od głowy.

***

Wiedział, że to eliksir!

Raz.

Wiedział, że nic do niego nie czuje!

Dwa.

Wiedział, że jak tylko wypije eliksir, zapomni o nim!

Trzy.

Więc dlaczego czuje to okropne uczucie zawodu? Przecież nawet nie jest w niej zakochany…

Tomek stał w swoim pokoju i z całej siły trzaskał pięściami w worek treningowy, wylewając na niego wszystkie swoje uczucia. Cały czas zadawał sobie pytanie, czemu parę godzin spędzonych z tą wesołą nastolatką, tak na niego wpłynęło.

Cztery, pięć, sześć…

Nagle Tomek usłyszał pukanie do drzwi. Westchnął i z niezadowoleniem krzyknął „Proszę!”, przytrzymując huśtający się worek.

 – Hej… – Usłyszał cichutki głosik, a do pokoju wtargnęła szatynka, która od dłuższego czasu siedziała mu w głowie. – Chyba obiecałam ci rozmowę.

 – Wątpię, abyś przyszła wyznać mi miłość, więc po co? – zapytał z pewnym siebie i sarkastycznym wyrazem twarzy.

 – Nie przyszłam żeby wyznać ci miłość, tylko przeprosić, ale skoro tak… – dziewczyna spojrzała na Tomka ze złością, ale w jej oczach można było zobaczyć, że taka reakcja ją zabolała.

 – Słuchaj, nie chciałem cię urazić, ja po prostu nie jestem dobrym towarzyszem do rozmowy. Na pewno nie dla takich dziewczyn, jak ty. – powiedział, wpatrując się w worek treningowy, jakby zobaczył go pierwszy raz w życiu.

 – Nie wiedziałam, że trenujesz boks. – stwierdziła ni stąd ni zowąd dziewczyna, zbijając chłopaka z pantałyku.

 – A coś o mnie wiedziałaś? – zapytał i nie potrafi powstrzymać uśmiechu, który wypłynął mu na usta, zdradzając jego uczucia.

 – W sumie niewiele… – powiedziała Kornelia po chwili zastanowienia. – Ogromny błąd, nie sądzisz? Przecież chodzimy do jednej klasy już od sześciu lat.

 – Rzeczywiście, chyba wypadałoby to naprawić… – odparł chłopak, a jego uśmiech jeszcze bardziej się poszerzył.

***

Życie sobie z niej kpi. Ewidentnie. Dlaczego profesor Orzechowska musiała wybrać akurat jego? Chłopaka, z którym kiedyś łączyła ich bardzo bliska przyjaźń, a potem… Teraz będą musieli razem pracować nad zaklęciami! Nie, żeby zamierzała spotykać się z Marcinem, aby ćwiczyć jak zaleciła nauczycielka, będą musiały im wystarczyć milczące treningi na lekcjach.

A co było w tym wszystkim najśmieszniejsze? Oni mieli sobie zaufać! Mieli rzucać na siebie zaklęcia takie jak lewitacja, czy też przeróżne czary lecznicze. ONA miała zaufać JEMU? Straciła do niego zaufanie w wieku trzynastu lat i nie zamierza próbować go odbudować.

 – Ala, poczekaj.

Fantastycznie.

Po prostu cudownie.

Dlaczego wszystko zawsze jest przeciwko mnie?

 – Mhm? – mruknęła dziewczyna, lekko zwalniając kroku, ale nie odwracając się.

 – To jak z tym treningiem? – zapytał Marcin. Ten to miał tupet. Po tym wszystkim…

 – Nie wiem, nie mam ochoty na trenowanie. – mruknęła walcząc sama ze sobą. Z jednej strony tak bardzo chciała się z nim spotkać, porozmawiać tak jak dawniej, a z drugiej wiedziała jaki jest i wiedziała, że się nie zmieni.

Ludzie się nie zmieniają.

Czasami tylko lepiej się ukrywają, pod swoimi maskami.

Chłopak nie odpowiedział już nic. Najwyraźniej poczuł się zbyt urażony.

***

Do końca przerwy Kornelia siedziała z Tomkiem w pokoju, wygłupiając się i żartując, a podczas drogi do klasy uśmiech nie schodził jej z twarzy. Do momentu…

 – Hej, Kornelia! – nastolatka usłyszała za sobą znajomy głos i skrzywiła się, odwracając niechętnie. Za nią oczywiście stały Karina i Ula we własnej osobie.

 – Cześć. – odparła chłodno dziewczyna, unosząc pytająco brwi.

 – Chciałyśmy ponowić zaproszenie na urodziny. Może bez towarzystwa tamtych idiotów, będziesz bardziej skłonna je przyjąć.

 – Żeby mnie zaprosić, kiedy nie będę w towarzystwie idiotów, musiałybyście to chyba zrobić przez sowę. A i wasze sowy raczej za mądre nie są, skoro jeszcze nie uciekły. – powiedziała uszczypliwie Kornelia i kompletnie ignorując nastolatki, poszła na lekcje.

***

Po lekcjach Kornelia, Klaudia i Kamil powoli szli w stronę biblioteki, opowiadając sobie wszystkie rewelacje z poranka. Gdy Kamil i Kornelia, doszli do końca historii, nastolatka nagle o czymś sobie przypomniała.

 – Cholera! Przecież ja mam niedługo randkę! – powiedziała głośno, zatrzymując się gwałtownie.

 – Co? – zapytał Kamil, jakby pierwszy raz słyszał to słowo.

 – Tomek? – dopytywała się Klaudia, marszcząc brwi ze zdziwieniem.

 – Nie… Szymon.

 – Szymon? Kto to?

 – Znajomy słonia.

 _(¯`•._.•´¯)_(¯`•._.•´¯)_(¯`•._.•´¯)_

 

Dedykacja dla Charm! :*

Blogger nadal usuwa mi entery (lub też złośliwie je dodaje), wiecie może czy da się coś z tym zrobić?

Rozdział pisany długo, przez kompletny brak czasu. Dodany też na szybko, ale mam nadzieję, że nie wpłynęło to niekorzystnie na historię.

Trochę mniej humoru niż zwykle i trochę więcej romantyzmu, ale jestem całkiem zadowolona. Bardzo rozwlekam akcje, mam nadzieję, że następny rozdział będzie już bardziej konkretny.

Zaraz postaram się dodać Tomka do bohaterów. 

Ściskam was mocno i mam nadzieję, że znajdziecie trochę czasu na przeczytanie rozdziału, bo osobiście niestety praktycznie go nie mam... Przepraszam wszystkich, za nieobecności na waszych blogach, postaram się to nadrobić jak wreszcie złapię coś wolnego czasu! <3