Dramione inne niż wszystkie

To nie rozdział a miniaturka, jak mogliście się już zorientować po tytule! Pierwszy raz piszę coś o dramione i jest to parodia, mająca na celu wywołanie uśmiechu na waszych twarzach! :D

Ps. Lubię dramione, ten tekst jest napisany tylko po to, żeby troszkę się pośmiać! ;)

Pps. Nie zauważyłam do tej pory, że mam zablokowane komentowanie przez anonimy... Wybaczcie, już to zmieniłam!
Ppps. Dziękuję najwspanialszej Gabsone nene za poprawienie błędów! <3

  _(¯`•._.•´¯)_(¯`•._.•´¯)_(¯`•._.•´¯)_

 Hermiona wpadła spóźniona do przedziału prefektów i zmarszczyła ze zdziwienia brwi. Przecież ten dupek, Malfoy, powinien zostać jakimś cudem prefektem, żeby się zwyzywali, zamieszkali w jednym dormitorium, znowu zwyzywali, a potem zakochali bez wyraźnego powodu!

 – Ten to zawsze coś zepsuje – prychnęła Miona i ku zdziwieniu wszystkich wyszła z powrotem na korytarz. – Już wiem! – wykrzyknęła do siebie dziewczyna. Miała dziwny zwyczaj mówienia wszystkiego do siebie, podobnie jak inni bohaterowie.

Po chwili nastolatka zrobiła kolejne „wielkie wejście” tym razem do przedziału, w którym siedzieli Harry i Ron. Wszędzie było tłoczno, ale oni i tak zawsze siedzieli sami! Trzeba umieć się ustawić… Bez zbędnych ceregieli Hermiona podbiegła do rudzielca i rozkazała:

 – Musisz ze mną zerwać! – Całe życie przebiegło mu przez głowę, ale za cholerę nie mógł sobie przypomnieć, kiedy zaczęli chodzić, postanowił więc inteligentnie odpowiedzieć.

 – Her… Hermiono, prze… przecież my nie jesteśmy razem. – Zaskoczeni bohaterowie zawsze się jąkają, pamiętajcie!

 – I co z tego? Przecież musisz ze mną zerwać, żebym wybiegła zapłakana i przypadkiem natknęła się na Malfoy’a! – Wylewność Hermiony była celowa, aby w subtelny sposób przekazać czytelnikowi, co nasza bohaterka zamierza zrobić.

 – No dobra. – Chłopak machnął obojętnie ręką i rzekł grobowym tonem. – Hermiono… muszę ci coś powiedzieć.

 – Co takiego, Ron? – zapytała Panna Granger, a w jej oczach zalśniły łzy.

 – Zrywam z tobą – odparł chłopak i wrócił do gry w szachy z Harry’m.

Hermiona już wybiegała zapłakana z przedziału, ale w ostatniej chwili zatrzymała się i odwróciła.

 – Czy ty, Ron, nie powinieneś być wściekły, że myślę w ten sposób o Ślizgonie, a Harry nie powinien próbować subtelnie objaśnić mi, że Malfoy jest naszym wrogiem i do tego dupkiem?

 – Nie – odparli obaj chłopcy, a panna Granger wzruszyła ramionami i wyszła, łkając.

***

Pewien okrutny, wredny i złośliwy Ślizgon właśnie kończył, ze złowrogim błyskiem w oku, czesać swojego Pufka Pigmejskiego, kiedy do pomieszczenia wpadł Zabini z maślanymi oczkami.

 – Czy zakochałeś się w Ginny, aby potem zbliżyć mnie do Granger? – zapytał blondyn, spoglądając z groźną miną, mówiącą „powiedz tak albo zjem ostatnią Czekoladową żabę”.

 – Nie – odparł Blaise, robiąc dziwne miny.

 – Jak to nie? – Draco zmarszczył brwi, jakby próbował myśleć. – Ahh…! A więc stałeś się gejem i zakochałeś w Potterze? – Zabini spojrzał na przyjaciela jak na kretyna.

 – Wypiłem butelkę Ognistej, debilu.

 – Czy ty nie powinieneś nazywać mnie Smokiem?

 – Nie.

 – Ok.

***

Po przyjeździe do Hogwartu Hermiona weszła do pokoju, który dziwnym trafem dzieliła z rok młodszą Weasley.

 – Och, Ginny! Nie spotkałam go! – zawołała, jakby już pokochała Malfoy’a.

 – Ok – odparła druga z dziewcząt, zajęta szukaniem swojego błyszczyka.

 – Powinnaś mi powiedzieć, żebym nie rezygnowała, bo nie wszyscy Ślizgoni są źli! – załkała panna Granger.

 – Po co?

 – Nie wiem.

 – Hermiono! Wpadłam na wspaniały, szatański pomysł, którego nikt się nie spodziewa! Wymaluję cię, pożyczę ci moje ciuchy, które na sto procent będą pasować, uczeszę ci włosy i staniesz się piękna! Wtedy Malfoy’a zamuruje! Nie będzie umiał cię obrazić i się zakocha! – zakrzyknął rozentuzjazmowany rudy osobnik, biegnąc do szafy, w której ubrania zdążyły się już pojawić.

 – Co brałaś? – zapytała szatynka z wyższością i wyszła z pokoju, zadzierając nosek.

***

 – Severusie – wyszeptał cichy, spokojny głos, a po chwili z cienia w kącie pokoju wynurzył się wysoki blondyn, o stalowoszarych tęczówkach.

 – Od kiedy to mówisz do mnie po imieniu, Malfoy? – zapytał nietoperz.

 – A od kiedy ty wisisz głową w dół?

 – Od kiedy jestem nietoperzem.

 – Ok, czy nie jesteś może ojcem Hermiony? – Nietoperz spadł z trzaskiem na podłogę.

 – To był tylko jeden raz… Jej matka była… niesamowita! Nie myślałem wtedy logicznie i potem dostałem wiadomość: „Jestem z tobą w ciąży, zapomnij o tym.”. Nie wiedziałem, że to panna Granger jest moją córką! Muszę ją znaleźć – oznajmił Snape i wyleciał z gabinetu, aby odszukać Hermionę.

 – Fantastycznie! Teraz Granger nie jest szlamą, więc mogę ją podrywać! W dodatku jest córką Śmierciożercy! Pozostało mi tylko się zakochać…

***

 – Lordzie Voldemorcie! Łuuuhuuu! – Hermiona Granger stała na szczycie wieży astronomicznej i wzywała mężczyznę, który, jak miała nadzieję, okaże się jej ojcem.

 – Czego chcesz? – Gdzieś z chmur usłyszała donośny głos, a nieopodal strzelił piorun.

 – Czy jesteś moim ojcem? – zapytała dziewczyna, promieniejąc radością, że jej domniemany tatuś się odezwał.

 – Nie.

 – Dlaczego? – zapytała nastolatka, płacząc rzewnymi łzami.

 – Zamknij się i nie wzywaj mnie więcej, bo wezmę cię do lochów i będę torturować!

 – Czy te lochy są w Malfoy Manor?

 – Oczywiście, zawsze tam są.

 – W takim razie aresztuj mnie!

 – Ok, jesteś w kolejce, masz numer 157.

***

Draco spacerował po korytarzach, mając nadzieję, że ujrzy Hermionę, spacerującą po korytarzu. I wtedy ją zobaczył, miała czarne włosy, ale poza tym wyglądała zupełnie jak jego stara, wkurzająca Granger.

 – Granger? – zapytał chłopak, ale dziewczyna nie zareagowała, więc szarpnął ją za ramię.

 – Znamy się? – spytała wyniośle dziewczyna.

 – Oczywiście, że tak, Granger, wyzywam cię od jedenastego roku życia!

 – Chyba mnie z kimś pomyliłeś, jestem Hermiona Snape.

 – Aaa sorry, pomyłka.

***

 – Giiiinny! – jęknęła przeciągle Hermiona, niczym rozkapryszona dziewczynka, siedząc znowu w dormitorium. Może państwo nie wiedzieć, ale Ginny Weasley zwykle nic nie robiła, prócz wysłuchiwania panny Granger, która miała zadziwiająco ciekawe życie jak na sztywną kujonkę.

 – O co chodzi, Hermiono?

 – Automatyczna sekretarka powiedziała, że jestem numerem 149, miną wieki, zanim w lochach znajdzie się miejsce dla mnie!

 – To może spróbuj czegoś innego? Sądzę, że gdybyś zabawiła się z Malfoy’em, zupełnie porzucając swoją odpowiedzialną naturę, a potem zaszła w ciążę, zostalibyście parą prędzej czy później!

 – Ginny… Ale teraz tak poważnie… co ty bierzesz?

 – Ahh Miona, Miona… nie zrozumiesz. – odpowiedziała dziewczyna rozmarzonym spojrzeniem.

 – Chodzisz ze Ślizgonem?

 – Nie.

 – Szkoda.

***

 – Stary! Mam świetny pomysł! – zakrzyknął Draco, wpadając do dormitorium, które dzielił tylko z Blaise’m, dzięki ich bogatym ojcom. Kto by pomyślał, że Hogwart jest taki przekupny?

 – Słucham cię, przyjacielu.

 – Muszę stać się miły! Wtedy na pewno będę z Granger!

 – Czyli chcesz zostać milusim i puszystym króliczkiem?

 – Dokładnie tak.

 – Pomóc ci? – powiedział wbrew ślizgońskiej zasadzie: „Nie pomagaj, chyba że masz w tym jakąś korzyść.”.

 – A umiesz?

 – Jasne! – wykrzyknął Zabini i zamienił Draco w milusiego, puszystego i bardzo głośno piszczącego króliczka, a potem wziął go na ręce, wyszedł z Pokoju Wspólnego i wdrapał się po schodach na główny korytarz. Położył królika przed wejściem do Wielkiej Sali, aby Granger przypadkiem się na niego natknęła i poszedł do lochów po kolejną butelkę ognistej, której zwykle uczniowie nie pili, ale on był buntownikiem i pił.

***

Hermiona chodziła wszędzie z magi–komórką (wszystko ze słowem „magi” na początku, staje się magiczne!) w dłoni, ciągle wybierając numer Voldemorta.

„Jesteś numerem 136.” – usłyszała i ze złością uderzyła telefonem o podłogę, ale nic mu się nie stało.

Nagle zobaczyła uroczego, mięciutkiego i puszystego króliczka na środku korytarza, już miała do niego podbiec, kiedy nagle usłyszała głośny trzask i głos.

 – Zabieramy cię do lochów Malfoy Manor. Dziękujemy za skorzystanie z naszych usług. – oczywiście, informacja ta była głównie dla królika–Dracona, który przecież musiał jakoś dowiedzieć się, gdzie szukać Hermiony.

Lord Voldemort był tak niesamowicie okrutnym czarodziejem, że przerzucił Hermionę w kolejce o 135 miejsc naprzód, aby nie mogła przytulić królika–Malfoy’a. Tak tylko mówię, jakbyście nie zauważyli.

***

Nagle Draco poczuł, że znów zmienia się w człowieka. Były dwie możliwości, dlaczego się tak stało. Zabini zginął w niewyjaśnionych okolicznościach, przez co jego czar prysł albo tak się zachciało autorce. Osobiście stawiam na to drugie.

 – Muszę uratować tę szlamę, żeby wreszcie móc się w niej zakochać! – wykrzyknął i niczym super bohater teleportował się do lochów, ignorując fakt, że nie ma jeszcze siedemnastu lat, nie opanował tej sztuki oraz iż w Hogwarcie jest to niemożliwe. Oto siła miłości! Oraz autorki…

***

W lochach było strasznie… Znajdowała się tam tylko jedna szafa na ubrania! Jak biedna Hermiona, która przez czas trwania opowiadania stała się nagle modnisią, ma upchnąć tam wszystkie swoje rzeczy?! Całe szczęście, nim zdążyła zrobić cokolwiek, naprzeciwko niej pojawił się Draco Malfoy. Ten Draco Malfoy. Złapał dziewczynę za rękę i teleportowali się znowu do szkoły. Proste, prawda?

Stali w ciszy na zupełnie opuszczonym korytarzu (których ilość zwiększała się zgodnie z zapotrzebowaniem uczniów) i spoglądali na siebie niepewnie.

 – Eee... dlaczego właściwie ja cały dzień…? – zaczęła Hermiona, przekrzywiając zabawnie główkę.

 – Coś jest nie tak… – mruknął Draco.

 – NIESPODZIANKA! – wykrzyknęli nagle Harry, Ron, Ginny, Blaise, Snape oraz dużo innych postaci, które nie zagrzały do tej pory miejsca w tym fanfiku.

 – Rzuciliśmy na was specjalne zaklęcie, dzięki czemu cały dzień lataliście za sobą jak głupi! – krzyknął Harry dławiąc się od śmiechu. (Tak naprawdę się nie dławił, ale to brzmi dramatycznie!)

 – W sumie, to nawet nie było mi tak źle, gdy szalałem za Granger… – mruknął Draco w którym bycie miluśkim i puszystym króliczkiem zagnieździło się na dobre.

W tym momencie Hermiona przybliżyła się do Malfoy’a i pocałowała namiętnie. Spytacie dlaczego? Odpowiedź jest prosta. Bo mogła.