Rozdział 6

"Rozmawiam tylko z posiadaczami mózgów!"

 Piątek - 4 września 2015r.

 – Cześć, księżniczko! – zawołał Szymon na powitanie, widząc Kornelię wychodzącą z szóstki – I witaj, Klaudia! – dodał, spoglądając wesoło na jej przyjaciółkę. Szybko cmoknął Nelę na powitanie w policzek, na co dziewczyna uśmiechnęła się uroczo.

 – No, hej! – odparły obie przyjaciółki w tym samym czasie, wybuchając śmiechem, a ich towarzysz przekręcił lekko głowę i zapytał mrużąc oczy:

 – Czy wy tak zawsze, wszystko razem mówicie?

 – Nie – odparły chórem i tym razem cała trójka zaczęła się śmiać.

 – Chodźmy już, jestem głodna – jęknęła w końcu Kornelia, ruszając przed siebie, a przyjaciele poszli za nią.

 – Właściwie, to gdzie zgubiliście swojego przyjaciela? Tego… Kamila? – zapytał Szymon, dźgając lekko Nelę w żebra, na co ta skoczyła jak oparzona.

 – Tak nie wolno! – zawołała, krzywiąc się i dodała z groźnym uśmieszkiem. – Nie rób tego więcej, bo możesz mi wierzyć, że potrafię się zemścić. – Zabrzmiało to bardzo poważnie, jednak Szymon tylko uśmiechnął się i rozmierzwił rozeźlonej Korneli włosy.

 – Nie wierzę, że doczekałam się momentu, w którym ktoś poza mną i Kamilem nie przejął się twoją groźbą! – krzyknęła niedowierzająco Klaudia i dodała patrząc na Szymona. – Dołączyłeś do elity, gratuluję! 

„I ty, Brutusie, przeciwko mnie?!”

Gdy w końcu dotarli do jadalni, Nela zobaczyła machającego w jej stronę Tomka. Siedział przy stoliku razem z kilkoma innymi chłopakami z jej rocznika, w tym również Kamila, jednak było tam jeszcze pięć wolnych miejsc.

 – Chodźmy tam! – zawołała Kornelia i pociągnęła przyjaciół za ręce, jednak tak się spieszyła, że potknęła się o nóżkę jakiegoś stołka i gdyby nie natychmiastowa reakcja Szymona, bardzo blisko zapoznała by się z podłogą.

W tym momencie należy skierować podziękowania do cioci Marty, po której odziedziczyłam umiejętność poruszania się niczym słoń w składzie porcelany.

***

Uśmiech szybko spełzł Tomkowi z twarzy, gdy zobaczył, jak Kornelia pada w ramiona Szymona i oboje się śmieją, a dziewczyna cmoka go w policzek.

Tomek, spokojnie.

To i tak dobrze, że taka dziewczyna, jak ona, poświęca ci chociaż trochę swojego czasu.

Ale nie jest twoja, ma prawo mieć faceta.

Uspokajał się w myślach nastolatek, nie mogąc odwrócić wzroku od tej sielankowej scenki. W końcu para uspokoiła się i podeszli do stolika, a Nela usiadła pomiędzy Klaudią, a tym chłopakiem, który bardzo się Tomkowi nie podobał.

 – Hej, człowieczki! – zawołała entuzjastycznie Kornelia i wskazała ręką na swojego towarzysza. – To jest Szymon, a to… - skierowała wzrok na pozostałych obecnych przy stole – Tomek, Marcel, Piotrek, Kamil -którego już zdążyłeś poznać- i Paweł.

 – Siema, miło poznać – powiedział Szymon, podając rękę każdemu z chłopaków.

Nawet się do mnie nie odezwała – pomyślał Tomek wpatrując się w bułkę z serem, którą miał na talerzu. – Ledwie na mnie spojrzała. Cały czas zajmuje się tym swoim przyjacielem.

Rzeczywiście, Szymon cały czas zajmował Nelę swoją osobą, opowiadając jej coś albo drażniąc się z nią. Klaudia tym czasem, pogrążyła się w podobnej rozmowie z Pawłem, mając jednocześnie gdzieś z tyłu głowy myśl, że fajnie byłoby wybrać się gdzieś na podwójną randkę…

***

Ostatnią lekcją, tuż przed obiadem, były dla Alicji zaklęcia. Stała właśnie nad poduszką, którą za pomocą zaklęcia miała wydrylować z pierza, i już zamierzała machnąć różdżką, kiedy usłyszała w uchu:

 – Nie uda się. – Podskoczyła i posłała Marcinowi wściekłe spojrzenie, a potem spojrzała znów na poduszkę, próbując się skoncentrować, jednak nic z tego… – Wyobraź sobie, że ta poduszka ma rogi i ogon. Albo lepiej, że zmienia się w dżdżownicę.

 – Spadaj, kretynie! – warknęła wyprowadzona z równowagi nastolatka nieco zbyt głośno, bo zaraz obok zjawiła się profesor Orzechowska.

 – Co Ty wyprawiasz, Michalska?! Miałaś robić zadanie, a nie wyzywać kolegę! Skoro jednak nie potrafisz robić spokojnie tego, co do Ciebie należy, to na razie odejdź od stanowiska i pozwól działać panu Malinowskiemu, a na następnej lekcji zamienimy wam pary, abyście mogli lepiej skupić się na zajęciach.

Dziewczyna niepewna czy powinna być wkurzona, że nie może wykonywać zadania, czy zadowolona, że nie będzie już w parze z Marcinem, usiadła ciężko na stołku, dając chłopakowi dostęp do poduszki, która chwilę później została całkowicie oczyszczona z piór.

 – Doskonale! – zawołała nauczycielka, kiwając z aprobatą głową nad poszewką od poduszki, co w innych okolicznościach, przyprawiłoby Alicję o napad śmiechu.

Doskonale, poszewko, znakomicie sobie poradziłaś!

Jestem z ciebie dumna, że tak dzielnie dałaś się wydrylować!

Dobra, za dużo czasu spędzam z Kornelią…

W tym momencie zabrzmiało "Hallelujah" i Alicja trochę zła, a trochę rozbawiona, wyszła spokojnie z sali kierując się na stołówkę.

***

Kamil siedział przy stole, zajadając się kurczakiem, na którego punkcie miał lekką obsesję, kiedy podleciał do niego puchacz o srebrnobiałych piórach, z gazetą w dziobie. Nastolatek zabrał gazetę i podał sówce kawałek ciastka, które były przygotowane już na deser, a zwierzątko odleciało, hucząc radośnie. Tymczasem nastolatek rozwinął gazetę i zaczął przeglądać magazyn, drugą ręką trzymając widelec z nabitym kotletem i podgryzając go od czasu do czasu.

 – Hej, coś ciekawego? – zapytała nagle Ala, przysiadając się do niego i nie przejmując się obiadem, złapała czekoladową babeczkę, a następnie z zainteresowaniem zajrzała chłopakowi przez ramię, czytając nagłówki artykułów.

„Ulewa w dniu rozpoczęcia roku szkolnego! Co się wydarzyło na prawdę?”

„Wywiad z panią Minister Borowską”

„Wymiana uczniowska w Polskiej Szkole Magii!”

„Co u wybrańca?”

„Pięć sposobów walki ze Smoczą Ospą”

Tymczasem chłopak poczuł dziwne ciepło w okolicach serca, kiedy owionął go słodki i zarazem orzeźwiający zapach perfum dziewczyny.

Pomarańcza..? Nie… coś innego… – nagle zdał sobie sprawę, że znieruchomiał i szybko odpowiedział.

 – Hej, chyba nie, ale masz, sama zobacz. – Podał Alicji gazetę i wstał szybko biorąc ze sobą widelec z kolejnym nabitym kotletem, a do drugiej ręki łapiąc babeczkę i skierował się do biblioteki, gdzie spodziewał się natknąć na Klaudię.

Tymczasem Alicja odprowadziła go lekko zdziwionym spojrzeniem.

***

Po skończonych lekcjach, Kornelia pożegnała się z Klaudią i wyszła na błonia, gdzie miała się za godzinę spotkać z Szymonem, wiedziała, że jest jeszcze wcześniej, ale planowała podczas czekania, pouczyć się nieco na transmutację.

Dziewczyna z entuzjazmem powitała wolne miejsce pod wielkim dębem, które uwielbiała za to, że osłaniało ją od wszystkiego i wszystkich, tylko ona i las… Kiedy po dwudziestu minutach nauki zobaczyła zbliżające się do niej dwie znienawidzone postacie, zacisnęła usta w wąską kreseczkę i zrozumiała, że przybywają z pewnością po to, aby zniszczyć jej wspaniały dzień.

Idźcie stąd! No już, żmijom wstęp wzbroniony!

Rozmawiam tylko z posiadaczami mózgów!

 – Hej, Kornelia – powiedziała Ula jadowicie słodkim głosem, a Nela doszła do wniosku, że nie ma sensu się kłopotać z odpowiedzią. – Coś powiedziałam – warknęła nastolatka, a sztuczny uśmiech zniknął z jej twarzy – Expelliarmus! Adiuro vos*!

Zaraz…co?!

Co to ma być?!

Serce Korneli zdecydowanie przyspieszyło tempa, a strach odebrał mowę. Mogła sobie wyglądać na super odważną i beztroską, ale w takich sytuacjach, ukryta gdzieś w środku panika paraliżowała całe jej ciało.

 – I co teraz powiesz? – zapytała swoim grubym głosem Karina i uśmiechnęła się paskudnie, a Neli do oczu napłynęły bardzo niechciane łzy.

*Adiuro vos – zaklęcie wiążące w niewidzialne liny.

***

Tomek siedział w bibliotece próbując skupić się na książce, którą miał przeczytać do poniedziałku, jednak od jakichś piętnastu minut cały czas wpatrywał się w jakiś jeden punkt na stronie czwartej. Był w odosobnionym kącie biblioteki, siedział sam na jednym z trzech foteli, a nogi nonszalancko opierał o niewielki stoliczek. Dookoła były tylko wielkie, sięgające do samego sufitu, półki z książkami. Lektura, którą miał w rękach nosiła tytuł „Raz na rok, rzuć urok!”, ale jego głowę cały czas zaprzątała pewna szatynka z kręconymi włosami i pięknym uśmiechem. Tak naprawdę przyjaźnili się od dwóch dni, a on już wiedział, że wpadł po uszy. A co go najbardziej bolało? Że ona zapewne właśnie w tej chwili doskonale bawiła się w towarzystwie tego całego Szymona, słyszał przy śniadaniu, jak umawiali się na spotkanie po lekcjach. Co ten kretyn miał, czego on, Tomek, nie miał?

 – Siema! – Tomek drgnął, a potem wywrócił oczami i zwrócił się do Marcela i Piotrka, którzy właśnie pojawili się za jednym z regałów.

 – Cześć, co tam?

 – Przybywamy z nowiną! – zapowiedział Marcel. Był to raczej niski, dość pulchny chłopak, o krótkich, rozmierzwionych blond włosach i łobuzerskiej minie. Wbrew pozorom bardzo lubiany wśród płci przeciwnej.

 – Wystawili już na tablicy listę kapitanów poszczególnych roczników! – zawołał Piotrek z szerokim uśmiechem. Chłopak był kompletnym przeciwieństwem swojego przyjaciela. Chudy jak patyk dryblas w okularach, z prostymi, czarnymi, niezbyt długimi włosami i dużymi przenikliwymi oczami.

 – Iii…? – dopytywał Tomek, patrząc z zainteresowaniem na przyjaciół.

 – I jesteś kapitanem, stary! – Nastolatek zerwał się z fotela, upuszczając przy tym książkę, ale zupełnie się nią nie przejął.

 – Serio?! – dopytywał, niemal skacząc z radości.

 – Jasne! Kiedy nabór do drużyny?

***

 – Co tu się dzieje?! – krzyknął Szymon, biegnąc w stronę leżącej na ziemi Korneli, nad nią stały dwie nastolatki, celując w nią różdżkami. Uśmiechały się złośliwie, jednak cofnęły się nagle, gdy usłyszały głos chłopaka.

 – Nic się nie dzieje – warknęła Ula, patrząc na chłopaka wyzywająco.

Szymon zupełnie początkowo ignorując obie dziewczyny, podszedł do przyjaciółki i rzucił przeciw zaklęcie, jednak ta nawet na niego nie spojrzała, tylko zaczęła lekko drżeć, obejmując rękami kolana. Chłopak, widząc łzy i blade policzki nastolatki, spojrzał z gniewem na sprawczynie całej sytuacji.

 – Co jej zrobiłyście?! – krzyknął, celując w nie różdżką.

 – Chciałyśmy sobie tylko z nią porozmawiać, ale nas ignorowała, więc… postanowiłyśmy ją nauczyć, że czysto krwistych się NIE ignoruje. – odparła spokojnie Ula, akcentując przedostatnie słowo.

Tymczasem Szymon przyjrzał się dziewczyną uważnie i powiedział spokojniej:

 – Twoim ojcem jest Ireneusz Pas, prawda? A Twoim Wojciech Wilk? – wskazał na drugą z dziewcząt, a obie z satysfakcją skinęły głowami. – A wiecie, kim ja jestem? – zapytał, a widząc zaskoczenie na ich twarzach dodał: – Szymon Borowski, niemiło mi was poznać.

W oczach obu nastolatek można było dostrzec iskierki strachu, jednak nie odpowiedziały.

 – Moja mama jest minister magii, może sprawić, że wasi ojcowie stracą pracę i wystawić im taką opinię, że już nikt nie będzie chciał ich zatrudnić – warknął Szymon, a dziewczyny wytrzeszczyły oczy na chłopaka. – Zjeżdżajcie stąd!

***

Kamil, Klaudia i Paweł -po przegrzebaniu kolejnych stu tomów w bibliotece- w końcu wstali i powlekli się do szóstki, gdzie mieli nadzieję zastać Kornelię.

 – Z tego wszystkiego chyba zaczynam cierpieć na bibliotekofobię – jęknął Kamil, patrząc niechętnie na stosik książek, które obiecał przejrzeć w poszukiwania klątwy.

 – Ja też mam już tego dość, ale nadal liczę na to, że coś znajdziemy… – westchnęła Klaudia.

 – Nie byłoby problemu, jakbyś zapytała rodziców – rzucił Paweł z pochmurną miną. – Nie mam pojęcia o co ci chodzi, dlaczego nie chcesz powiedzieć rodzicom, wstydzisz się mnie?

 – Już rozmawialiśmy na ten temat – odparła Klaudia, przygryzając wargę.

Od paru dni non stop się o coś kłócili i niestety przeważnie była to właśnie kwestia klątwy.

 – Rozmawialiśmy? Raczej ja mówiłem, a Ty tylko zaprzeczałaś albo rzucałaś jakieś swoje uwagi.

 – Ej, gościu, uspokój się – wtrącił Kamil, który uznał, że chłopak na zbyt wiele sobie pozwala w stosunku do jego przyjaciółki.

 – To ja was zostawię samych, bo chyba wam przeszkadzam – powiedział Paweł, gdy weszli do pokoju wspólnego i ruszył do swojego dormitorium, a żadne z dwojga przyjaciół nie próbowało go zatrzymać.

 – Jest kiepsko, prawda? – zapytał Kamil, gdy szli w stronę pokoju Klaudii i Korneli.

 – Trochę… ostatnio nic tylko się kłócimy, ciągle o to samo, mam już tego powoli dosyć…

 – Masz zamiar to zakończyć? – zapytał Kamil, nie owijając w bawełnę, jednak nie otrzymał odpowiedzi, gdyż w tym momencie weszli do pokoju i zobaczyli zapłakaną Kornelię wtuloną w Szymona i huśtaną przez niego jak małe dziecko.

 – Co się stało?! – zapytali niemal jednocześnie Klaudia i Kamil i rzucili się w stronę przyjaciółki. Przez długie pięć minut nie otrzymali odpowiedzi, aż w końcu Nela oderwała się od chłopaka i spojrzała na pozostałą dwójkę niepewnie, swoimi zapuchniętymi oczami.

 – Ula i Karina mnie… napadły.

 – Że co?! – Duet Klaudia i Kamil znowu dał o sobie znać.

 – Nooo, były wściekłe, że nie chciałam przyjść na te urodziny… Rzuciły na mnie zaklęcie rozbrajające i… potem wiążące. – Kilka samotnych łez popłynęło dziewczynie po policzku, a Szymon starł je kciukiem i ponownie objął ją ramionami. – Iii… one wtedy zaczęły rozmawiać, co takiego mogą mi zrobić… Chciały, zainspirowane tą całą Umbridge z Hogwartu, wyciąć mi jakiś napis na ręce. Gdyby Szymon wtedy nie przyszedł…

 – Ejj, już spokojnie, wszystko będzie dobrze. Już nikt cię nie skrzywdzi – szeptał Szymon, głaszcząc Nelę i przytulając wciąż do siebie.

 – Jak dorwę te dwie… - mamrotał do siebie Kamil z mordem w oczach.

Nagle drzwi pokoju się otwarły i do środka wpadła Alicja i Oliwia z uśmiechami na ustach, które natychmiast zbladły, gdy zobaczyły marny stan Korneli.

 – Co się stało?! – zapytała Ala, a Kamil powtórzył dziewczynie całą historię, jednocześnie rozwijając swój plan zemsty na jędzach, który Alicja popierała całym sercem i już po chwili zaczęli rozpływać się nad różnymi rodzajami tortur, na co nawet Nela nie mogła się nie uśmiechnąć.

Jakieś dziesięć minut po poprzedniej wizycie, do drzwi zapukał kolejny niezapowiedziany gość, a Kornelia uniosła zdziwiona brwi i powiedziała:

 – Jak na dworcu. – Szymon i Klaudia, którzy nie byli aż tak zaabsorbowani różnymi formami zadawania bólu uśmiechnęli się szeroko do przyjaciółki, a dziewczyna powiedziała z niemałą ulgą:

 – Witaj z powrotem! – I po chwili przypominając sobie, że ktoś pukał do drzwi, rzuciła głośniej: – Proszę!

 – Cześć… - zawołał Tomek, wchodząc do środka, jednak nie powiedział nic więcej, widząc spore zgromadzenie. – Yyyy, urodziny? – brak odpowiedzi. – Nie? Pogrzeb?

 – Coś w ten deseń – odpowiedziała w końcu Klaudia, a Kornelia uśmiechnęła się prawie wesoło.

W pokoju zapadła nieco krępująca cisza, którą w końcu rozładował Kamil, krzycząc:

 – WIEM! MUGOLSKIE DYBY!! – nawet Tomek, nie wiedzący do końca o co chodzi wybuchł głośnym śmiechem.

Przez następne parę godzin cała paczka rozmawiała wesoło i mimo że Szymon i Tomek nadal nie pałali do siebie miłością, to oboje w obliczu tego, co spotkało Nelę schowali dumę do kieszeni i zachowali się wobec siebie zupełnie właściwie. Kornelia, opierając głowę o klatkę piersiową najstarszego z chłopców, powoli odpływała, a jej ostatnią trzeźwią myślą było:

Kocham tych idiotów…

    _(¯`•._.•´¯)_(¯`•._.•´¯)_(¯`•._.•´¯)_

Dedykacja dla Nerissy, zasłużyłaś! :*

Jak tam się podobał rozdział, Kochani? Osobiście uważam, że jest... przeciętny. Miałam przez pewien czas zanik weny, ale zebrałam się do kupy, powiedziałam sobie, że nie mogę was zawieść... no i nowy rozdział jest w terminie! Ledwo bo ledwo, ale jednak! :D

Przy okazji, chciałam was zaprosić do niedawno przeze mnie założonego bloga: Link do moich uczuć, będą się tam pojawiać krótko mówiąc, wszelkie utwory przeze mnie napisane, nie będące Fanfiction! :) 

Niedługo mam nadzieję dodać do bohaterów Marcela i Piotrka (jak tylko znajdę odpowiednie zdjęcia!), a tymczasem już się z Wami żegnam, do następnego rozdziału! :*

Ps. Zastanawiam się nad jakimś świątecznym dodatkiem, co myślicie? Wolicie dodatek świąteczny, czy rozdział trochę wcześniej niż zwykle? :D