Rozdział 7

 

"Wow, uszanowanko, wow, wow..."

5 września – sobota

Następnego dnia Kornelia obudziła się z myślą, że o czymś zapomniała. Powoli otworzyła oczy i zamarła. Nie leżała na poduszce… Leżała na kimś… A dokładniej na…

 – Szymon?! – krzyknęła dziewczyna, zrywając się do pozycji siedzącej. Nastolatka rozejrzała się dookoła i rozdziawiła ze zdumieniem buzię. Na sąsiednim łóżku siedziała Klaudia z… TOMKIEM!? W dodatku na puszystym dywanie na podłodze spał Kamil z Alicją opartą o jego pierś, a tuż obok Oliwia…

Czuję się jak w „Kac Vegas”…

Teraz pozostało tylko spotkać w łazience tygrysa…

 – Co łest, Neła? Któła godzina? – wymamrotał chłopak, poprawiając się na poduszce i nie czekając na odpowiedź, zasnął ponownie.

Kornelia powoli przypominała sobie wydarzenia z wczorajszego dnia, jednak o dziwo nie czuła się przerażona, skrzywdzona, ani nawet zła… Była szczęśliwa i wdzięczna, że ma przyjaciół przy których może czuć się bezpiecznie. Nastolatka zbliżyła się do Szymona i delikatnie, powoli pochyliła głowę, a gdy już jej usta były pół centymetra od jego ucha…

 – JEST ÓSMA! – krzyknęła, na co prawie wszyscy obecni w pokoju, poderwali się z miejsc.

 – Co się dzieje?! – zawołał Tomek, zrywając się tak nagle, że spadł z łóżka, boleśnie tłucząc sobie pośladki. – Fantastycznie… - jęknął i począł niezgrabnie wdrapywać się z powrotem na łóżko. Gdy w końcu zdołał powrócić na swoje miejsce, zauważył, że leżąca nieopodal niego Klaudia, nawet się nie poruszyła. – Jesteście pewni, że ona żyje? – zapytał, tykając ją delikatnie palcem.

 – Tak, ale ty już nie będziesz, jeśli ją obudzisz bez powodu – odparł Kamil, uśmiechając się szeroko.

 - Kamil, uśmiech o poranku? To na pewno ty? – zapytała Nela, a chłopak tylko wywrócił oczami.

 – Tobie nie było do śmiechu, jak obudziłaś się w łóżku z Szymonem, co? – odgryzł się przyjaciel ze złośliwym uśmieszkiem, na co ku ogólnemu zdumieniu Nela lekko się zawstydziła. Ale tylko na chwileczkę.

 – Bo dla ciebie to pewnie normalne, że budzisz się z dwiema dziewczynami u boku?

 – Dobra, stop! – zaapelowała Ala, podnosząc ręce do góry tak, jakby chciała odgrodzić przyjaciół od siebie. – Pozwólcie, że oddalę się z tego zacnego towarzystwa, skoro już wstałam – rzekła wyniośle i odeszła z gracją, zaburzoną tylko przez przewrócenie się o stosik książek i zderzenie z szafką…

Nie tylko ja mam za co dziękować cioci Marcie… - pomyślała Kornelia, patrząc na niezdarną kuzynkę. Tuż za Alą ruszyła Oliwia, śmiejąc się z przyjaciółki i machając ręką przez ramię.

 – Też idę, żegnam, piękne panie i niezbyt piękni panowie! – zawołał Kamil, zasalutował i wyszedł, a Kornelia poczuła się bardzo niezręcznie.

Klaudia spała, więc praktycznie została sam na sam z Szymonem i Tomkiem w jednym pokoju…

 – To ja idę do łazienki – powiedziała, udając swobodę i próbowała wstać, ale przeszkodził jej w tym Szymon, który złapał ją za nadgarstek, a następnie pociągnął z powrotem na łóżko i objął tak, że nie mogła myśleć o wstaniu.

 – Nigdzie nie idziesz, wcześnie jeszcze, śpij – powiedział cicho chłopak to ucha dziewczyny tak, że przeszły ją przyjemne dreszcze.

Dziewczyna próbowała udawać, że rzeczywiście zasypia, ale jedna rzecz bardzo ją dręczyła. Na sąsiednim łóżku leżał Tomek. A miała dziwne poczucie, że nie chce, żeby Tomek widział, jak jest blisko z jakimś chłopakiem.

***

Paweł obudził się z myślą, że musi przeprosić Klaudię. Kochał ją. Kochał ją bardzo mocno i nie chciał stracić przez jakąś głupią klątwę. Musiał pogodzić się z tym, że ma przyjaciół, że są jej bliscy i że nie oderwie jej od nich, przynajmniej jeszcze nie teraz.

Chłopak wstał, wciągnął na nogi spodnie, przez głowę włożył ciemny podkoszulek, szybko skoczył do łazienki i już po chwili ruszył w stronę dormitorium Klaudii i Korneli, chcąc porozmawiać ze swoją dziewczyną i przeprosić. Zapukał do drzwi, jednak nie otrzymawszy odpowiedzi, wszedł do pokoju i zamarł…

***

Alicja wyszła z szóstki wraz ze swoją przyjaciółką i razem przemierzały korytarze, idąc do pokoju wspólnego czwartego rocznika. Były bardzo podekscytowane, bo to właśnie dzisiaj na obiedzie wszyscy mieli się dowiedzieć, kto jedzie na wymianę.

 – Będę za tobą tęsknić, jeśli pojedziesz… – jęknęła Oliwia, wiedząc, że jej przyjaciółka właśnie myśli o wymianie.

 – Liwka, rozmawiałyśmy już na ten temat! Są większe szanse, że to ty pojedziesz niż ja, Hogwart jest bardzo popularny…

 – Może i tak, ale to Ty z nas dwóch masz większe szczęście.

 – Daj spokój, to kwestia nastawienia, nie szczęścia! – zawołała Alicja, uśmiechając się wesoło, chociaż w głowie zaświeciła jej się czerwona lampka. Nie lubiła, kiedy jej przyjaciółka popadała w tak melancholijny nastrój.

***

 – Cholera jasna… – zaklął Tomek, gdy drzwi za Pawłem zamknęły się. Przed paroma minutami nastolatek wparował do pokoju i zaczął drzeć się oraz przeklinać, gdy zobaczył, że Klaudia leży w łóżku z Tomkiem. Nie zwrócił nawet uwagi na obecność Korneli i Szymona, nie zauważył, że oboje są w pełni ubrani i leżą parę centymetrów od siebie, po prostu krzyczał, a Klaudia była zbyt zaskoczona, żeby się odezwać.

Tymczasem Kornelia, w której już zaczynała burzyć się krew, wstała, podeszła do Pawła i bez zbędnych wstępów dała mu solidnie z liścia, co na chwilę uciszyło chłopaka, który odwrócił się i wyszedł trzaskając drzwiami.

 – Muszę pamiętać, żeby nigdy ci nie podpaść… – mruknął Szymon, patrząc z uznaniem przyjaciółkę, która rozmasowywała sobie właśnie rękę.

 – Słuchaj, mogę iść do niego i mu wyjaśnić… – powiedział Tomek, czując się winny całemu zdarzeniu.

 – Nie, dzięki… – odparła cicho Klaudia, patrząc przed siebie, a oczy szkliły jej się delikatnie.

 – Ejj, Dusia, on nie jest wart twoich łez! – zawołała Nela, podbiegając do przyjaciółki i przytulając ją mocno. Klaudia nie odpowiedziała, tylko odwzajemniła uścisk, a z oczu popłynęło jej kilka pojedynczych słonych kropelek.

Tymczasem Tomek i Szymon spojrzeli po sobie i wyjątkowo zgodnie, wstali i wyszli z dormitorium, rzucając krótkie „do zobaczenia”.

Pierwszy z chłopaków domyślnie poszedł do dormitorium, w którym mieszkał Kamil z Marcelem i streścił temu pierwszemu całe zdarzenie. Z początku Zawadzki chciał iść natychmiast do Pawła i „porozmawiać” z nim, jednak gdy dowiedział się o interwencji Korneli i obecnym stanie Klaudii, natychmiast zerwał się i skierował na stołówkę. Porwał z jednego ze stolików cały talerz czekoladowych babeczek i kolejny z rogalikami z nadzieniem kakaowym. Wiedział z doświadczenia, że jeśli którejś z jego przyjaciółek coś się stanie, to jako pierwsza pomoc najlepsza jest czekolada we wszelakiej postaci, więc porwał również termos kakao i szybko wrócił do szóstki.

***

Przedpołudniem Kornelia niechętnie zostawiła przyjaciół i ruszyła do biblioteki. Miała dwa cele, pierwszym było wynalezienie dla Klaudii kilku książek, które chciała przejrzeć w poszukiwaniu nieszczęsnej klątwy, a drugim było przećwiczenie zaklęcia niewidzialności, którego bardzo potrzebowała nauczyć się dobrze przed obiadem… Trudne, ale nie niemożliwe.

W pomieszczeniu było niewiele osób. W końcu, ilu uczniów wybiera się w soboty do biblioteki? Dziewczyna zaszyła się w jednym z najbardziej oddalonych kątów i zaczęła szeptem rzucać zaklęcie niewidzialności na najbliżej leżącą książkę. Próbowała kilka razy, jednak nic to nie dawało.

 – Wiem, gdzie mieszkasz! – warknęła poważnie Kornelia do książki, a potem rozejrzała się czy przypadkiem nikt tego nie słyszał, jednak nikogo nie zauważyła. – No dalej, bądź grzeczna. Invisibility*! No, trochę lepiej… – westchnęła dziewczyna, gdy przedmiot na chwilkę zniknął.

 – Ty tak zawsze gadasz do przedmiotów? – zapytał męski głos zza jednego z regałów i po chwili do dziewczyny podszedł Kuba – wysoki, szczupły, choć dobrze zbudowany chłopak z jej rocznika, teoretycznie znali się z imienia, jednak nigdy nie było im po drodze, żeby się bliżej zapoznać.

 – A co, nie mogę? – dziewczyna odpowiedziała pytaniem na pytanie, a chłopak tylko zaśmiał się i wyciągnął swoją różdżkę. Z początku Kornelia cofnęła się krok do tyłu, wczorajsza przygoda z Ulą i Kariną zostawiła mimo wszystko pewien ślad w jej psychice… Kuba jednak udał, że tego nie zauważył i machnął magicznym patykiem w stronę książki, która już po chwili zniknęła.

Wow, uszanowanko, wow, wow…

Za dużo mugolskiego internetu…

 – O to ci chodziło? – zapytał z satysfakcją.

 – Tak… nauczysz mnie? – odparła dziewczyna, odzyskując pewność siebie i uśmiechając się szeroko, jednocześnie robiąc maślane oczka do towarzysza.

 – Pewnie, ale to nie takie proste. Myślę, że jestem w stanie cię w ciągu godziny nauczyć znikać przedmioty, ale tylko na czas w jakim celujesz w nie różdżką, ciężko sprawić, aby dana rzecz nie wracała z powrotem do widzialnej postaci… – Kornelia kiwnęła głową i z zaintrygowaniem przyglądała się szatynowi. Zaskoczyła ją jego inteligencja, wiedziała o nim tyle, że dobrze grał w Quidditcha, ale nie podejrzewałaby go nigdy o znajomość dodatkowych zaklęć, wychodzących poza obowiązkowy zakres wiedzy czarodzieja na szóstym roku nauki.

* Zaklęcie niewidzialności

***

W końcu po około półtorej godziny, Kornelia wróciła do dormitorium, gdzie zastała Klaudię w całkiem niezłej kondycji oraz Kamila oglądającego „M jak miłość”.

 – Przynajmniej wyleczyłeś się już z „Mody na Sukces”… – jęknęła dziewczyna, kładąc na łóżku Klaudii spory stosik książek. Na szczęście Kuba okazał się być obeznany nie tylko w zaklęciu niewidzialności i wskazał jej kilka ciekawych książek o klątwach, bez wchodzenia w szczegóły.

 – Nie na długo, wykupiłem sobie magiczny abonament, dzięki temu odcinki nieemitowane już w Polsce, będę mógł obejrzeć z polskimi napisami! – zawołał uradowany chłopak.

 – Ja naiwna… – odparła Nela, śmiejąc się z podekscytowanego przyjaciela.

Po półtorej godzinie cała trójka ruszyła do jadalni, gdzie mieli ogłosić uczestników wymiany (i oczywiście zjeść obiad!). Kornelia zachowywała się bardzo tajemniczo, wzięła ze sobą torbę, w której znajdowała się jakaś paczka, ale nie chciała zdradzić, co jest w środku, a przyjaciele wiedzeni wieloletnim doświadczeniem- nie naciskali. Spodziewali się, że lada chwila wszystko się wyjaśni i… nie mylili się.

Gdy dotarli do jadalni, zastali jeden wielki stół ułożony w literę U, a naprzeciwko niego niewielką mównicę. Większość miejsc było już zajętych, ale nauczyciele jeszcze nie przyszli. W pewnym momencie do pomieszczenia wkroczył dyrektor, który udał się na środek sali, a za nim reszta kadry nauczycielskiej.

Kornelia natychmiast otwarła swoją torbę i włożyła jej zawartość pod stół, aby była niewidoczna. Następnie powoli lewitowała ją, wiodąc jednocześnie wzrokiem za Skowronkiem. Mężczyzna na szczęście kierował się na ławkę niedaleko dziewczyny. Nastolatka wycelowała przedmiotem w odpowie miejsce i natychmiast rzuciła zaklęcie niewidzialności, nikt nic nie zauważył, prócz Klaudii i Kamila obserwujących z ciekawością poczynania dziewczyny, która cały czas kierowała różdżką w stronę ławki. I wtedy to się stało…

Niczego nieświadomy Skowronek usiadł na ławce, a po sali rozeszło się głośne: „PRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR” i rozszedł się od strony jego siedzenia nieprzyjemny zapach… Cała sala zaczęła zwijać się ze śmiechu, jednak nim Kornelia zdołała schować różdżkę, nauczyciel skierował na nią nienawistne spojrzenie i…

 – GABIN! – wściekły nauczyciel zerwał ze stołka widoczną już pierdzącą poduszkę z przyczepioną dodatkowo Łajnobombą. – Niech tylko cię dorwę… Dostaniesz najdłuższy szlaban w historii Merlina i... i… – nauczyciel zaciął się, nie wiedząc czym jeszcze może zagrozić uczennicy. Tymczasem cała sala śmiała się do rozpuku (nie wykluczając nauczycieli), a i dyrektor nie mógł ukryć delikatnego pół uśmieszku.

 – Ekhm… Jarosławie, czy już mogę? – zapytał uprzejmie Sawicki, a Skowronek cały czerwony na twarzy, kiwnął tylko głową, nadal patrząc gniewnie na uczennicę, która mimo że została przyłapana, nadal chichrała się ze swoimi przyjaciółmi.

 – Już rozumiem… – szepnął do Korneli Kuba, podchodząc na chwilkę do dziewczyny, ale odszedł nim ta zdążyła zrobić cokolwiek więcej niż tylko się uśmiechnąć. Tymczasem Klaudia i Kamil spojrzeli na przyjaciółkę pytająco, dziewczyna jednak nie zdołała udzielić im wyjaśnień, ponieważ właśnie w tym momencie, dyrektor w końcu rozpoczął przemówienie.

 – Witajcie kochani uczniowie! Jak wiecie, dzisiaj nadszedł czas ogłoszenia kto jedzie na szkolną wymianę uczniowską! A więc bez zbędnych wstępów! Do Beauxbâtons pojedzie Zuzanna Majer oraz Oliwia Adamczyk! – Oliwia słysząc słowa nauczyciela, wytrzeszczyła oczy, do których napłynęły jej łzy szczęścia. – Zapraszam na środek pannę Majer i Adamczyk. Następnie, do… – Alicja na chwilę wyłączyła się, patrząc na uszczęśliwioną przyjaciółkę, tymczasem dyrektor wyczytał osoby jadące do Homera i przeszedł do Hogwartu. – Do tej szkoły dostaliśmy najwięcej zgłoszeń, jednak musieliśmy niestety wybrać tylko dwie osoby. Do Hogwartu pojedzie Alicja Michalska i Patrycja Śmigiel! – Panna Michalska pisnęła z radości i natychmiast ruszyła na środek jadalni z wielkim bananem na twarzy.

Potem dyrektor wymienił uczniów, którzy pojadą do Szkoły Magii i Czarodziejstwa Mystery i na końcu pojawił się problem… Do Durmstrangu zdecydował się jechać tylko dziwny ósmoklasista, o ciemnym spojrzeniu i bardzo ponurej minie. Ubrany był cały na czarno, a kamienna (i swoją drogą bardzo brzydka) twarz nawet nie drgnęła, gdy ruszył na środek sali.

 – Chciałbym więc zaproponować, aby panna Gabin, zamiast korzystać z wymyślnych kar, które zaplanował pan Skowronek, pojechała na wymianę uczniowską do Durmstrangu. Masz coś przeciwko, Jarosławie? – zapytał bardzo uprzejmie dyrektor, a nie słysząc sprzeciwu, uśmiechnął się radośnie i skierował spojrzenie na Kornelię, która siedziała osłupiała.

Zawsze musze się w coś wkopać…

Przecież ten chłopak wygląda jakby miał mnie zabić we śnie…

Żegnajcie przyjaciele, miło było… czasami.

W końcu, gdy Kornelia dotarła przed mównicę, dyrektor poprosił profesor Orzechowską o rzucenie na wszystkich uczniów jadących na wymianę zaklęcia poliglotycznego, dzięki któremu rozumieli każdy język i przez ludzi mówiących w każdym języku byli rozumiani. Na koniec Sawicki pozwolił uczniom usiąść, powiedział głośne „Smacznego!” i wyszedł, a za nim połowa pozostałych nauczycieli.

***

Po skończeniu posiłku, Szymon porwał Kornelię i gdy spacerowali przez błonia powiedział smutno:

 – Będzie mi ciebie brakowało, jak wyjedziesz.

 – Mi ciebie też. – odparła nastolatka z ponurym półuśmiechem.

 – Mam plan! Idziemy do kuchni!

 – Nie jestem feministką, ale to nie znaczy, że tak łatwo mnie zaciągniesz do garów! – zawołała Kornelia z udawanym oburzeniem.

 – Poprawię ci humor, jeśli powiem że to nie ty będziesz stać przy garach? – zapytał z rozbawieniem Szymon i nie czekając na odpowiedź, pociągnął dziewczynę za rękę do szkoły.

Po paru minutach para trafiła do pustej ogromnej kuchni. Szymon kazał usiąść Neli przy stoliku, a sam zabrał się za gotowanie.

 – Powiedz mi, jakim cudem osoba pochodząca z rodziny czystej krwi czarodziejów, zna mugolskie techniki gotowania? – zapytała Kornelia z zainteresowaniem, śledząc każdy ruch chłopaka.

 – Takie moje małe dziwactwo. Kocham gotować.

 – To mam drugie pytanie. Jak tak przystojny i fantastyczny facet jak ty, który w dodatku umie gotować, może nie mieć dziewczyny?

 – Może nie jestem gotowy na poważny związek? – zapytał, jednak gdy Nela spojrzała na niego z powątpiewaniem, parsknął śmiechem i dodał: – Kiedyś ci może wyjaśnię. – zaintrygowana Kornelia, patrzyła jeszcze chwilę na chłopaka z nadzieją, że coś jeszcze powie, ale gdy się nie odzywał wzruszyła ramionami i wstała z miejsca chcąc pobuszować trochę po szafkach z żywnością.

 – Kto tu gotuje?

 – Czarodzieje, Charłaki, mają też do pomocy parę Skrzatów Domowych, ale tylko do co prostszych czynności. Odkąd zaczęły się rewolucje, niewolenie Skrzatów stało się karalne, teraz każdy z nich musi przyjmować w ramach zapłaty przynajmniej kawałek porządnej odzieży.

 – Skąd to wiesz?

 – Wiesz… czasami tu przychodzę i rozmawiam z jednym z nich, z Ołówkiem. Jest wbrew pozorom, świetnym kompanem do rozmów.

 – Nigdy nie rozmawiałam ze Skrzatem Domowym, przedstawisz mi go kiedyś?

 – Pewnie, kiedy tylko chcesz! Ale na razie siadaj do stołu, przed panią naleśniki a’ la Szymon.

 – Niezbyt oryginalnie, panie Szymon!

Panie Szymon, czy to możliwe żebym w ciągu paru dni się w panu zakochała?

Nie, to chyba jednak te naleśniki.

Chociaż…

***

Jako że kolacja nieco się przeciągnęła, dochodziła północ, kiedy para w końcu wyszła z kuchni i po cichu szła pod szóstkę. Nim jednak dotarli do celu usłyszeli czyjeś kroki. Kornelia stanęła jak wryta, a po chwili została wciągnięta przez Szymona do jakiegoś ciemnego pomieszczenia. Usłyszała jeszcze, jak chłopak szeptem mówi zaklęcie zamykające drzwi i wyciszające pomieszczenie, a potem już głośniej powiedział „Lumos” i jego różdżka zapłonęła złotym blaskiem.

Całkiem klimatyczne miejsce…

A gdyby tak…

 – Szymon… – powiedziała cicho Kornelia z nietypową dla siebie nieśmiałością w głosie. – Dziękuję za dzisiejszy dzień, było cudownie… I jesteś świetnym kucharzem. – mówiła coraz ciszej i zbliżyła się jednocześnie do chłopaka, zadzierając główkę do góry. Już niemal dotknęła jego ust, kiedy ten nagle delikatnie, ale stanowczo odsunął ją od siebie ze smutkiem wypisanym na twarzy. Między parą zaległa cisza.

Było siedzieć cicho…

 – Przepraszam – powiedział w końcu Szymon, przerywając krępujące milczenie. – Ja nie mogę się całować… - dodał z bólem w głosie, a Kornelia spojrzała na niego ze zdumieniem. – Naprawdę nie mogę, widzisz to kwestia pewnej… klątwy i…

 – Nie możesz się całować przez klątwę?! – zapytała dziewczyna z szokiem wymalowanym na twarzy. – Nie wierzę…

 – Wiem, że trudno w to uwierzyć, ale…

 – Nie rozumiesz! Ja znam kogoś kto ma tą samą… przypadłość?

 – Naprawdę?! – na twarzy Szymona pojawiło się coś na kształt nadziei, a po chwili przygryzł wargę jakby się czymś zaniepokoił. – Nie powiesz mi kto to, prawda?

 - To zależy, co wiesz o tej klątwie? – zapytała rzeczowo dziewczyna, odkładając myśli o nieudanym pocałunku na bok. Teraz musiała skupić się na zdobyciu jak największej ilości informacji dla przyjaciółki.

 – Niewiele. Kiedy byłem z pewną dziewczyną, ona chciała mnie pocałować, no i się nie udało, jakby ktoś wstawił między nas szybę. Byliśmy przez pewien czas razem, ale ona w końcu nie wytrzymała, odeszła ode mnie, powiedziała, żebym się zgłosił, jeśli jakoś pozbędę się tej klątwy. Zgodziłem się i kontynuowałem poszukiwania informacji na ten temat. Pytałem nawet rodziców. Przyznali, że rzucili na mnie taką klątwę, abym był tylko z dziewczyną z rodu czystej krwi o odpowiedniej „randze”. – w tym momencie Szymon kurczowo zacisnął ręce w pięści. – Nie wiem jednak, co to za dziewczyna, a oni zamierzają mi to powiedzieć „w odpowiednim czasie”. Teraz przestałem już nawet szukać jakiegoś rozwiązania, wydaje mi się, że z tej sytuacji po prostu nie ma wyjścia… – głos chłopaka załamał się, a Nela uścisnęła go pocieszająco za rękę i wyszeptała:

 – To Klaudia. Klaudia jest w takiej samej sytuacji jak ty. Musisz ją pocałować, wtedy dowiecie się, czy to sobie jesteście przeznaczeni, może razem znajdziecie sposób! – powiedziała z mocą i chciała już wyjść na korytarz, ale Szymon zatrzymał ją.

 – Pójdziemy od niej rano, okej? Teraz pewnie śpi.

 – W porządku, więc zostajemy tutaj na noc? – Kornelia rozejrzała się po klasie i zobaczyła w rogu materace, służące do amortyzowania upadków podczas ćwiczenia podstawowych zaklęć walki.

Już po chwili oboje leżeli wygodnie na materacach, a Kornelia dodatkowo opierała głowę na klatce piersiowej Szymona.

 – Czy to nie dziwne, że znamy się od paru dni, nie jesteśmy razem, a śpimy razem drugą noc z rzędu? – zapytała Kornelia, śmiejąc się cicho.

Do tego przed chwilą próbowałam całować cię, a teraz proponuję, abyś pocałował moją przyjaciółkę…

 – Dziwne, ale my nie jesteśmy normalni.

 – „Tylko wariaci są coś warci…” – mruknęła cicho Nela i powoli odpłynęła do krainy Morfeusza.

   _(¯`•._.•´¯)_(¯`•._.•´¯)_(¯`•._.•´¯)_

Rozdział dedykowany Incaligo! :*

Kochani moi! Większość zadecydowała, że zamiast dodatku powinien pojawić się wcześniej rozdział, a ja jestem słuchaną dziewczynką (w końcu dzisiaj gwiazda, trzeba być grzecznym!), to oto jest kolejna porcja PSM! :D

No więc, moi kochani, chciałam Wam życzyć Wesołych Świąt, spędzonych w ciepłym rodzinnym gronie i dużo prezentów, bo nie oszukujmy się, na nie też wszyscy liczą! :D No i fantastycznego, szalonego Sylwestra oraz szczęśliwego nowego, 2016 roku!

Do nowego roku! <3
Ps. Kuba pojawił się w zakładce "Bohaterowie" ;3