Rozdział 8

"Tomuś, słońce, chcesz mieć w przyszłości dzieci?"

 6 września – niedziela

Kornelia leżała na materacu pomiędzy Szymonem i Tomkiem. Obaj chłopcy trzymali ją za ręce, przez co musiała leżeć na plecach, a była typem osoby, która uśnie tylko leżąc bokiem w pozycji embrionalnej. Nagle gdzieś w górze rozległy się trąby, a po chwili dołączyły bębenki i inne instrumenty. Kakofonia dźwięków w końcu zgrała się w coś w rodzaju pieśni witającej króla.

Do pomieszczenia zaczęły napływać tabuny ludzi. Wszyscy rzucili się w stronę Korneli, krzycząc coś do niej. Dziewczyna bała się, że lada moment zostanie zgnieciona. Oddychała coraz szybciej, próbowała obudzić chłopaków, jednak podświadomie wiedziała, że zamienili się w coś w rodzaju męskich śpiących królewien i pomoże tylko pocałunek. Tłumy nadal biegły w jej stronę, a nastolatka nie mogła się zdecydować, którego obudzić. W końcu puściła rękę Tomka i próbowała pocałować Szymona, ale poczuła tylko pod ustami twardą szybę. Zaczęła się rozglądać za Klaudią, jednak była ona daleko w tłumie. Nastolatka odwróciła się na drugą stronę, gdzie spodziewała się zobaczyć Tomka, jednak jego już tam nie było…

 – Gdzie jest Tomek?! – krzyknęła Kornelia, budząc się i zrywając z materaca.

Przez chwilę rozglądała się dookoła, widząc tylko Szymona z wytrzeszczonymi na nią oczami, aż nagle do niej dotarło.

Gdy inny stali w kolejce po taktowność i rozsądek, ja odbierałam swoją porcję nienormalności…

 – Yyy… Nela, co jest? – zapytał niepewnie Szymon, marszcząc brwi. – Pamiętasz jeszcze, jak mam na imię? – dodał, a w jego głosie można było usłyszeć urazę.

 – Ja… To tylko zły sen, przepraszam – odparła dziewczyna ze skruchą, patrząc prosto w oczy chłopaka, który odwracał wzrok wszędzie, byle nie spojrzeć na nią.

 – Okej, nie ma sprawy – odpowiedział krótko, ale Nela nadal wpatrywała się uważnie w nastolatka, którego twarz była wyraźnie bardzo ponura.

 – Spójrz mi w oczy. – Chłopak w końcu zerknął na dziewczynę i z westchnieniem uśmiechnął się lekko.

 – Czy na ciebie można się gniewać? Robisz oczy niczym kot ze Shreka!

***

 – Nie wierzę… – wyszeptała Klaudia, rozchylając lekko usta. Cała jej postawa była jednym wielkim pytajnikiem. – Ale moi rodzice by nie… Albo… – zawahała się, przypominając sobie, jak kiedyś mama jej tłumaczyła coś o czystości krwi, była wtedy mała i kompletnie ją zignorowała, bawiąc się lalką, a jej rodzicielka wtedy powiedziała, że nigdy nie będzie mogła być w związku z nieczystokrwistym czarodziejem… Dopiero teraz, po tylu latach, ta sytuacja przypomniała się dziewczynie w całej okazałości. Również inny strzępek wspomnienia wrócił na swoje miejsce. Mała Klaudia, siedząca naprzeciwko wielkiej książki, a obok niej rodzice. Tą książkę przynieśli wówczas do jej domu jacyś obcy ludzie, a jednym z nich była… Minister magii. Wtedy dziewczynka uznała za wspaniałą zabawę odbicie swojej rączki na jednej ze stronnic, ale teraz… Duża Klaudia zrozumiała, że to było przypieczętowanie wyroku.

 – Zrobili to – wyszeptała w końcu, a do oczu napłynęły jej niechciane łzy. – Pa… pamiętam twoją mamę… – Kiwnęła w stronę Szymona, który stał koło Korneli cały spięty, ale kiedy dziewczyna pogodziła się z prawdą, widocznie odetchnął.

 – Mam pewien pomysł… – powiedziała nagle Nela, niepewna, czy nie powinna raczej siedzieć cicho. – Tylko w jeden sposób dowiecie się czy to na pewno to. Przez pocałunek. – Ostatnie słowo powiedziała znacznie ciszej, jednak po chwili uśmiechnęła się, bo do głowy przyszła jej dziwna myśl.

Dzień wcześniej chciałam go pocałować, teraz oczekuję żeby moja przyjaciółka to zrobiła. Może jeszcze Kamil spróbuje szczęścia?

 – Co ty na to? – zapytał Szymon z niepewną miną. Nie chciał całować dziewczyny wbrew jej woli, zdecydowanie wolał, aby to ona podjęła tę decyzję.

 – Dobra, spróbujmy – mruknęła Klaudia, ocierając łzę z policzka i biorąc się w garść. Podeszła do Szymona i złożyła na jego ustach bardzo szybki, chodź niesamowicie przyjemny dla obojga pocałunek. I… tak. ZŁOŻYŁA. A więc to naprawdę było to…

Na tą udaną próbę pocałunku każdy zareagował inaczej, jak i każdy miał dość mieszane uczucia…

Klaudia czuła euforię, że jest nieco bliżej rozwiązania zagadki i dziwną niepewność, bo miała wrażenie, że ten buziak sprawił jej więcej przyjemności, niż powinien. 

Szymon z początku patrzył na dziewczynę, która przed chwilą go pocałowała jak ciele na malowane wrota. Miał wrażenie, jakby Nela zamieniła się z nią miejscami, teraz to Klaudia była tą, do której wzdychał, a Kornelia jej przyjaciółką. Ta postawa trwała jednak tylko przez chwilę, zaraz naszły go zupełnie inne przemyślenia. Rodzice mieli dobry plan. Jest osiemnastolatkiem, który nigdy się nie całował, a to oznacza, że jego pierwsze doświadczenia na tym tle, będą silniejsze niż u innych ludzi.

Tymczasem Kornelia naprawdę cieszyła się, że jest jakiś postęp w poszukiwaniach, ale radość przyćmiewała jej chwilowo zazdrość. Wystarczyło spojrzeć na minę Szymona zaraz po pocałunku, żeby zrozumieć, że to nie był dla niego tylko eksperyment.

Ostatnią osobą siedzącą na jednym z foteli między regałami był Kamil, do tej pory milczący. Tym razem pociągnął Nelę, stojącą niedaleko za rękaw, a gdy ta spojrzała na niego z dziwnym, nienaturalnym zagubieniem, zapytał:

 – Dlaczego on nie mógł po prostu spróbować wyznać jej miłości? Przecież to też blokowała klątwa… – Kornelia chwilę trawiła jego słowa, a gdy zrozumiała… pacnęła się głową w czoło i zaczęła się śmiać, może lekko panicznie, ale szczerze. Kamil dołączył do niej po chwili, a ich śmiech był na tyle zaraźliwy, że pozostała dwójka obecnych, chcąc nie chcąc, dołączyła do nich i przez następną minutę chichrali się jak głupi, chociaż właściwie nie mieli do tego specjalnego powodu.

Nagle do kąta biblioteki, który zajęła czwórka przyjaciół, wszedł Tomek, zwracając na siebie uwagę wszystkich. Nastolatek był szeroko uśmiechnięty i gdy zobaczył Kornelię, jego uśmiech jeszcze bardziej zwiększył się, choć zdawało się to niemożliwe.

 – Mogę cię prosić na słówko? Albo najlepiej kilka? Tak… do obiadu? – dopytywał kompletnie ignorując resztę, zdawał się być czymś niesamowicie uradowany.

 – Właściwie… chyba tak… – Nastolatka spojrzała niepewnie na przyjaciółkę, a gdy ta kiwnęła jej głową z uśmiechem w końcu ruszyła do Tomka, na odchodne mierzwiąc włosy Kamilowi i Klaudii, a Szymona cmoknęła w policzek, jak to mieli ostatnio w zwyczaju.  – Zobaczymy się popołudniu – rzuciła i odeszła z Tomkiem.

Gdy tylko wyszli z biblioteki, nastolatek złapał Kornelię w objęcia, podniósł ją i okręcił się z nią parę razy.

 – O co chodzi? – wykrztusiła w końcu Nela, gdy została odłożona na miejsce. Cieszyła się, że nadal tkwiła w ramionach chłopaka, bo w innym razie by zapewne upadła, od tych obrotów zakręciło jej się w głowie. – Co ty wyprawiasz?

 – Wczoraj nie miałem za bardzo kiedy ci powiedzieć, bo tyle się działo, a i jeszcze wtedy chyba to do mnie nie dotarło do końca… Zostałem kapitanem drużyny Quidditcha! – wykrzyknął chłopak i znowu podniósł nastolatkę do góry, ale słysząc jęk protestu, powoli postawił ją z powrotem na twardym gruncie i uśmiechnął się przepraszająco.

***

Po obiedzie, gdy Kornelia wraz z Szymonem wyszła z jadalni, podbiegły do nich Karina i Ula z takimi słodkimi uśmiechami, że Nelę zemdliło.

 – Hej, Nel, możemy chwilkę porozmawiać? – zapytała Karina, uśmiechając się przymilnie. Kornelia tymczasem niepewnie spojrzała na Szymona. Bała się ich, odkąd zrozumiała, na co stać te przebrzydłe ropuchy i mimo że wiedziała, iż nic jej nie zrobią po interwencji przyjaciela, to czuła się bardzo niepewnie.

 – Czego chcecie? – warknął Szymon, chociaż jego wyraz twarzy zdawał się bić spokojem i niemal znudzeniem. Karina lekko zaczerwieniła się z irytacji, ale zamiast złośliwej uwagi, odparła z równym opanowaniem:

 – Chciałyśmy przeprosić, Kornelię. Nie chciałyśmy wtedy zrobić jej krzywdy, tylko nastraszyć ją trochę, za to jak nas potraktowała. Mimo to, nie powinnyśmy się mścić, więc przepraszamy – powiedziała to na jednym wydechu z takim fałszem w głosie, że aż bolało.

 – Super, jeśli to tyle, to my już pójdziemy – odparł Szymon i odciągnął Kornelię za rękę, od irytujących nastolatek. – Słuchaj, Nela… – zaczął powoli chłopak, gdy odeszli na bezpieczną odległość od dziewczyn. – Miałabyś coś przeciwko, jakbyśmy poszli na trochę do biblioteki pomóc w poszukiwaniach? Wiesz, ta cała sytuacja odrodziła we mnie nadzieję, że coś można z tym zrobić, że może się udać jakoś pozbyć się tego cholerstwa…

 – No już dobra, dobra, rozumiem! I tak bym ci to zaproponowała, nie mogę zostawić przyjaciółki na lodzie i tak nie bywam tam z nią tak często jak powinnam… – westchnęła Nela i pociągnęła przyjaciela w stronę biblioteki.

 – Dlaczego, nie bywasz tak często jak powinnaś?

 – Sama nie wiem, za dużo rzeczy, czy raczej ludzi do ogarnięcia, w dodatku jestem chodzącym leniem…

***

7 września – poniedziałek

 – Nieeee chce mi sięęęęęęęę….. – jęknęła Kornelia, wkładając głowę w poduszkę, kiedy Kamil próbował dobudzić ją na śniadanie.

 – Nela, Duśka, wstawać natychmiast! – Odpowiedział mu zbiorowy jęk. – Ok, same tego chciałyście – mruknął spokojnie chłopak, a następnie wyczarował sobie kurtkę, szalik, rękawiczki i zimowe buty. Kornelia zaniepokojona spokojem chłopaka, zerknęła na niego zaspana i kiwnęła głową z politowaniem, jakby sprawdzały się jej przypuszczenia, a następnie położyła głowę z powrotem na poduszce i spała smacznie dalej.

Kamil nieprzejęty reakcją Neli, machnął szybko różdżką w kierunku kołder dwójki dziewczyn, które przeleciały na drugi koniec pokoju, a następnie wyczarował… zimę. Dosłownie rozpętał w pokoju śnieżyce, zasypując nastolatki, z których Klaudia miała na sobie cieniutką niebieską piżamkę, a Kornelia dużą koszulkę męską i czarną bieliznę. W tym momencie obie dziewczyny zerwały się zdezorientowane, szczękając zębami. Gdy tylko wstały z łóżek cały śnieg zniknął, jednak w pokoju nadal było lodowato zimno.

 – Co Ty wyprawiasz, idioto?! – wydarła się Kornelia, dygocząc. Natychmiast pobiegła do szafy, z której wydobyła gruby szlafrok i ciepłe dresowe spodnie, gdy tylko się w nie wcisnęła, narzuciła jeszcze najgrubszą kurtkę i gumiaki.

 – Stylowy zestaw, nie powiem – zawołał Kamil, śmiejąc się głośno. Tymczasem Klaudia porwała obie kołdry, porzucone niedaleko drzwi i zamknęła się w łazience, gdzie ciepło zdołało się utrzymać. – Klaudia cię przebiła – dodał, obserwując ze zdziwieniem drzwi zamykające się za drugą przyjaciółką.

Nagle do pokoju wszedł Tomek, a widząc wystrojoną jak bezdomną Kornelię, stanął jak wryty w drzwiach.

 – Yyy… coś mnie ominęło? – zapytał, unosząc brwi. – Pomyślałem, że wpadnę po was, ale chyba jestem nie w porę… Ekhm…. Nela, wiesz że bardzo cię lubię i w ogóle, ale jestem zmuszony to zrobić – wyszeptał dramatycznie, wyciągnął mugolski telefon komórkowy i zrobił zdjęcie zdezorientowanej nastolatce.

 – Co ty wyprawiasz?! – wydarła się z kolei na niego, a on uśmiechnął się tylko szeroko.

 – Dobra, gołąbeczki, za dwadzieścia minut lekcje, a wypadałoby jeszcze coś zjeść – zaapelował Kamil.

 – To powodzenia, jeśli Klaudia nie zdążyła jeszcze usnąć w łazience, to jestem święta – zakpiła Kornelia, szukając jakiegoś bardziej pasującego stroju.

 – Dlaczego tu jest tak zimno i czemu ona śpi z kiblu? – zapytał Tomek z jeszcze większym zaskoczeniem.

Kamil podszedł do drzwi łazienki i zapukał, nie słysząc odpowiedzi próbował otworzyć drzwi, ale były zamknięte od środka, więc w końcu z westchnieniem walnął w nie zaklęciem. Z początku nie dostrzegł nigdzie Klaudii, dopiero po chwili zobaczył, że z wanny wystaje rąbek kołdry.

 – Owinęła się trochę jak mumia, nie? – zapytała ze spokojem Kornelia, stając nad wanną obok Kamila. – Moglibyście wyjść z pokoju? Chcę się ubrać i ogarnąć, później ją obudzę.

 – Jak, skoro nawet śnieżyca tego nie zdołała zrobić?

 – Mam swoje sposoby – odparła tajemniczo Nela i wyrzuciła chłopaków z pokoju.

***

Dziesięć minut później obie przyjaciółki w pełnych strojach, wyróżniających się jedynie ciepłymi bluzami, jako że w zamku było bardzo ciepło, szły w kierunku jadalni, trajkocząc wesoło. Korytarz jak wszystkie był w zielonych kolorach, a podłoga była brązowa i drewniana, chodząc po szkole, można by pomyśleć, że jest się w nowoczesnej, Hobbickiej norze.

 – A tak w innym temacie, czy Tomek cię przypadkiem nie podrywa…? – zapytała Klaudia, sugestywnie unosząc brwi.

 – Sama nie wiem, czasem też mi się tak wydaje, ale ja chcę mieć w nim tylko przyjaciela – odpowiedziała stanowczo Nela, robiąc nieco smutną minkę. – Chyba… chciałabym coś więcej z Szymonem, ale obecnie to niewykonalne… W ogóle, co z Pawłem w końcu?

 – Kategoryczny koniec, ja z nim dłużej nie mogę…

 – Rozumiem i dobrze, wkurzył mnie ostatnio!

 – Widać było, nie pamiętam kiedy ostatnio dałaś komuś w twarz!

 – Rafałowi w czwartej… nie, w piątej klasie!

 – Faktycznie, zapomniałam! – Klaudia pacnęła się ręką w czoło, kręcąc głową.

Właśnie dotarły pod drzwi jadalni gdzie stali Tomek z Kamilem, ten drugi z reklamówką z babeczkami w ręce.

 – Za minutę lekcja, łapcie i idziemy – zakomenderował Kamil, podając przyjaciółkom jedzenie.

 – Babeczki! – zawołała Nela, wyciągając pierwszy przysmak.

 – Może jakieś dziękuję? – zapytał Kamil, gdy wychodzili na Opiekę Nad Magicznymi Stworzeniami, ale nie wiele sobie po tym obiecywał.

 – Czy mówi to człowiek, przez którego masz pokój zamieni się w lodówkę, Nela w menela, a ja spałam w wannie? – warknęła groźnie Klaudia, porywając jedną z babeczek.

 – Hahahaha…. Nela w menela! Dobre! – Tomek nagle wybuchnął gromkim niepohamowanym śmiechem. – Nela w menela! Nela w menela! – zaczął nudzić niczym małe dziecko.

 – Tomuś, słońce, chcesz mieć w przyszłości dzieci? – zapytała Kornelia słodkim jak miód głosem, a chłopak zmrużył uwodzicielsko oczy.

 – Z tobą zawsze, skarbie.

***

Skowronek podszedł do swoich uczniów z miną wyrażającą bezgraniczną nienawiść, co nikogo nie zdziwiło. Nie odzywając się ani słowem, wyczarował dziesięć dużych plecaków wypakowanych po brzegi i w końcu spoglądając z niechęcią na nastolatków powiedział chłodno:

 – Przez najbliższy tydzień macie na lekcjach w czteroosobowych grupach, robić zdjęcia stworzeń, zarówno magicznych, jak i mugolskich. Następnie, jako pracę domową będziecie musieli wkleić ich zdjęcia do specjalnego zeszytu i dodać nazwę oraz opis zwierzęcia. Grupa, która najlepiej wykona zadanie, dostanie szóstki. Jeżeli w którejś grupie nie znajdzie się przynajmniej dwadzieścia magicznych stworzeń, wszystkie cztery osoby dostają jedynki, zrozumiano? Podzielcie się na grupy i przedstawiciel każdej z nich ma odebrać plecak, tam znajdziecie wszystko, co będzie wam potrzebne.

 – Jesteśmy razem, prawda? – zapytała entuzjastycznie Kornelia, ciesząc się, że tym razem nie będą musieli słuchać nudnego wykładu. Klaudia i Kamil od razu się zgodzili, jednak Tomek wyraźnie chciał podroczyć się trochę z dziewczyną.

 – No nie wiem, w takim wypadku od razu miałbym u Skowronka spory minus za pracę z TĄ Kornelią.

 – Prosisz się dzisiaj o guza, Baran.

 – Po nazwisku, to po pysku, skarbie.

 – Co ty mi tak dzisiaj skarbujesz?

Nela i Tomek kłócili się dalej tak, że nawet nie zauważyli, jak Kamil już wraca do nich z ciężkim plecakiem.

 – To gdzie idziemy? – zapytał, ignorując sprzeczkę przyjaciół.

 – Naprawdę prosisz się o…. Co? A, tak! Idziemy do lasu! – zakomenderowała Kornelia, ciągnąc za ręce przyjaciół, którzy bez oporu poszli za nią.

Gdy dotarli na jakąś niewielką polankę między drzewami, Klaudia zaproponowała przejrzenie, co też takiego podarował im Skowronek. W plecaku znaleźli cztery niewielkie aparaty fotograficzne, które od razu wywoływały zdjęcia, duży zeszyt w kratkę i pergamin z zaklęciami oszałamiającymi i obronnymi, najwyraźniej w przypadku, gdyby któreś stworzenie okazało się zbyt agresywne. Na samym dole kartki był uroczy dopisek: „Jeżeli któryś dureń nie będzie w stanie się obronić, należy wypuścić w niebo niebieskie iskry.”

 – Miły jak zawsze – powiedziała Nela, kręcąc głową z niedowierzaniem. – To od czego zaczynamy?

 – Idziemy szukać zwierząt! – zawołał wesoło Kamil i ruszyli w las.

Godzinę później całą czwórka wracała przez podwórze do zamku. Byli nieco poturbowani, ale zadowoleni.

– Nie wierzę, że próbowałaś podrywać tygrysa! – jęknął Tomek, wpatrując się w nieco podrapaną i posiniaczoną Kornelię.

 – Wcale go nie podrywałam! – wydarła się Nela na całe podwórko, a pozostałe grupy, które również już wracały do szkoły, oglądały się ciekawie. – Próbowałam być miła, żeby zrobić mu zdjęcie!

 – „Dobry tygrysek. Ładnie dzisiaj wyglądasz. Taki przystojniak z ciebie, żal byłoby nie zrobić zdjęcia!” – zacytował Kamil, głosem dziwnie przypominającym wyższy o parę tonów głos Korneli.

***

Po skończonych zajęciach, Kornelia, Klaudia, Kamil idą do biblioteki, gdzie spotykają Szymona. Przez parę godzin wspólnie przeszukują bibliotekę, aż w końcu Nela proponuje starszemu chłopakowi wyjście na spacer, na co nastolatek zgadza się, chociaż bez większego entuzjazmu.

 – Nela, chciałem cię przeprosić – powiedział cicho Szymon, kiedy szli korytarzami szkoły, kierując się do wyjścia.

 – Za co? – dziewczyna zaskoczona zmarszczyła brwi, ale po chwili uśmiechnęła się, gdy poczuła, jak chłopak łapie ją za rękę.

 – Za to, że nie spędzam z tobą tak dużo czasu jak bym chciał, bo biblioteka pochłania teraz każdą moją wolną chwilę…

 – Daj spokój, przecież rozumiem, że chcesz pozbyć się tej klątwy. W dodatku pomagasz mojej przyjaciółce.

 – No… tak, ale jednak mam poczucie winy…

 – To nie miej!

***

Wieczorem, kiedy Kornelia wróciła wraz z Kamilem do szóstki (Klaudia i Szymon nadal przetrząsali bibliotekę), Tomek natychmiast pojawił się przy dziewczynie i zaproponował entuzjastycznie:

 – W środę organizujemy nabór do drużyny, pomożesz mi?

 – Yyy… ale ty wiesz, że moje jedyne doświadczenia z quidditchem, to fakt, że zdołałam nauczyć się latać, prawda? – zapytała dziewczyna, a Tomek uśmiechnął się figlarnie.

 – Zwykle część osób, która się zgłasza, nie umie nawet tego. – odparł nastolatek i zwrócił się do Kamila. – Bierzesz udział, nie? Przydałby nam się taki ścigający.

 – Jasne, że tak. W tym roku zmieciemy inne drużyny!

    _(¯`•._.•´¯)_(¯`•._.•´¯)_(¯`•._.•´¯)_

Rozdział dedykowany Emelii DSE! :*