Rozdział 9

 "Wywalić Całe Dziadostwo Z Irracjonalnie Brudnego Apartamentu"

8 września 2015r. - wtorek

 – Nie męczy cię to? – zapytał Kamil, wchodząc do pokoju Klaudii i Korneli, przy okazji potknął się o jakiś niezidentyfikowany przedmiot na podłodze.

 – Ale co? – odparła pytaniem na pytanie Nela, chociaż doskonale wiedziała, o co chodzi przyjacielowi, musiała najpierw jednak sama przemyśleć, jak to z nią jest.

 – No… Nie męczy cię, że Klaudia jest teraz cały czas z Szymonem? W kółko grzebią w tych książkach i w ogóle… Bo przyjaźń przyjaźnią, ale ostatnio wyjątkowo mało czasu spędzacie razem, jeszcze parę dni temu, byłyście nierozłączne, a teraz potraficie z dala od siebie spędzać całe dnie i…

 – Dobra, rozumiem! – zawołała dziewczyna, podnosząc ręce do góry, jakby miała zatrzymać ruch uliczny. – Jasne, że chciałabym więcej czasu z nią spędzać, ale gdyby mnie ktoś rzucił klątwę na wszelkie zbliżenia z facetami, to też bym się wkurzyła!

 – A Szymon?

 – Przez osiemnaście lat nie mógł pocałować dziewczyny, jak uda mu się to naprawić to… wszystkim, włącznie ze mną, będzie żyło się lepiej – odparła sugestywnie unosząc brwi, na co Kamil zaśmiał się głośno.

 – Jesteś niepoprawna, ja tu do ciebie o poważnych sprawach!

 – Poważne to jest to, że musimy sami zabrać się za te nieszczęsne opisy zwierząt dla Skowronka… – Kornelia zaczęła szybko wypakowywać z torby zeszyt, pióro, kałamarz oraz wszystkie zrobione do tej pory zdjęcia.

 – Nela, wiesz, że znam cię nie od dziś? – Dziewczyna tylko spojrzała na niego pytająco. – I że WIEM, jak się zachowujesz, kiedy chcesz pominąć jakiś temat.

 – Skoro wiesz, to mógłbyś mi odpuścić… – jęknęła dziewczyna, siadając na podłodze i z westchnieniem opierając się o łóżko.

 – Musisz się komuś wygadać, bo inaczej zamienisz się w tykającą bombę. – Kornelia spojrzała na niego ze zdumieniem.

 – Kiedy ty zdążyłeś mnie tak dobrze poznać?

 – Wcześniej niż myślisz, tylko do tej pory wystarczyło, że miałaś w Duśce powiernika.

 – Nadal mam…

 – Ale ta kwestia czy Klaudia tego chce, czy nie, także jej dotyczy.

 – No, ale co ty chcesz ode mnie usłyszeć?

 – „Mam żal do Klaudii i Szymona, że spędzają więcej czasu ze sobą, niż ze mną, mimo że wiem, iż to nie ich wina. Tęsknie za przyjaźnią Klaudii i jestem głęboko zauroczona w Szymonie.”

Wróżbita Maciej się znalazł…

 – Kamil… – Kornelia spojrzała na przyjaciela szklącymi się oczami i ni stąd, ni zowąd, podeszła do niego. – Przytulisz mnie? – Przez chwilę dziewczyna chlipała w jego ramie, aż w końcu po prostu oparła się o nie i wyszeptała – Dziękuję, że jesteś.

 – Może zaczniesz częściej doceniać swojego najdroższego przyjaciela, co? – zapytał chłopak, uśmiechając się wesoło.

 – Raczej rzadziej, aż widać to twoje rosnące ego! – odgryzła się Nela, szturchając nastolatka w ramię.

Kiedy dwie godziny później do pokoju przyszedł Tomek, Kamil był cały obsypany różowym brokatem i puszczał złowrogie spojrzenia do Korneli, która śmiała się do rozpuku, trzymając w jednej ręce pojemniczek z brokatem, a w drugiej… koronkowy biustonosz w kolorze ciemnej zieleni.

 – Yyy… – skonsternowany Tomek stanął w progu, nie mogąc się zdecydować, czy powinien wejść, czy uciekać, gdzie pieprz rośnie. – Czy to ja zawsze przychodzę nie w porę, czy tu zawsze dzieje się coś… innego?

 – Zawsze! – powiedzieli zgodnie Kornelia, która właśnie złapała za nożyczki i zaczęła coś kombinować przy biustonoszu oraz Kamil, nadal uroczo różowy.

 – Nela, mówiłem ci, że nie będziemy ozdabiać tego zeszytu, koronką ze stanika! – krzyknął Kamil, próbując wytrzepać z włosów błyszczący pyłek.

 – Ale to będzie tak ładnie wyglądało…

 – Myślę, że lepiej by wyglądał w miejscu swojego przeznaczenia… – wtrącił sugestywnie Tomek.

 – Po pierwsze, przekażę Klaudii. Po drugie, skąd wiesz, że jego przeznaczeniem nie jest zeszyt?

 – Jak to Klaudii?

 – To jej stanik.

 – I pozwoliła ci go pociąć?

 – Jeszcze nie.

 – Ale właśnie to robisz.

***

W innej części szkoły, Klaudia, nieświadoma, co dzieje się właśnie z jej bielizną, wychodziła z biblioteki ze zrezygnowaną miną. Szukali już wszystkiego, przeglądali każdą książkę, jaka wpadła im w ręce i nic… Ostatecznie zaczęli się nawet zastanawiać, nad zwróceniem się o pomoc do dyrektora.

 – Klaudia, zaczekaj! – Nagle do zamyślonej nastolatki podbiegł Paweł i złapał ją lekko za ramie, aby się zatrzymała. Dziewczyna natychmiast wyrwała rękę z jego uścisku, jednak nie odeszła ani nie odezwała się. – Przepraszam… Naprawdę, przepraszam! Wiem, że zachowałem się jak kompletny idiota… W ogóle zachowywałem się jak idiota w ciągu ostatnich kilku dni, ale proszę, nie zaprzepaszczaj przez to całej naszej znajomości! – Dziewczyna nie odezwała się, ale do oczu napłynęły jej niechciane łzy.

Czy ja zawsze muszę się tak mazać?

Powinnam się teraz na niego wydrzeć, a nie stać jak zbity pies…

W głowie dziewczyny pojawiła się dziwna wizja. Widziała małego, smutnego pieska, z błyszczącymi niebieskimi oczkami, a potem pyszczek tego pieska zamienił się w jej własną twarz. Była smutnym, zbitym psem. I miała ogon.

To dziwne mieć ogon...

Ciekawe, czy faceci też źle by się czuli mając ogon…

 – Proszę, Dusia… – Z dziwacznych rozmyślań wyrwał dziewczynę miękki, cichy głos.

 – Nie – wyszeptała ledwo dosłyszalnie, nie potrafiąc zrobić nic więcej. Nadal stała jak słup soli, chociaż mózg krzyczał do niej, żeby wreszcie odeszła. Paweł również nadal stał i wpatrywał się w dziewczynę intensywnie, musiał jednak dostrzec w jej oczach coś, co sprawiło, że zrozumiał… Zrozumiał, że nie ma już żadnych szans naprawić błędu. Może to zniknął ten błysk zauroczenia, a może jej oczy świeciły już dla kogoś innego, być może również, że jej spojrzenie wykazywało bezgraniczną bezradność, a może i niechęć… Bez względu na to, co to było, wystarczyło, żeby chłopak zawrócił i niemal biegiem odszedł od niej, zostawiając ją całkowicie samą.

Chociaż po korytarzu nadal chodziły jakieś pojedyncze postacie, nikt nie zwrócił uwagi na akt rozgrywający się między tym dwojgiem. Właśnie Julia odmówiła Romeowi. Izolda odrzuciła Tristiana, Piękna zrezygnowała z Bestii… No, dobra, tak naprawdę scena wyglądała raczej jak jakaś z tych rzewnych historyjek, w których właściciel zostawia na ulicy biednego, smutnego szczeniaczka i zaraz znajduje się ktoś, kto go…

 – Klaudia? Co ty tu jeszcze robisz? – zza rogu nagle wyszedł Szymon, z kilkoma opasłymi tomami w rękach.

 – Ja… Zamyśliłam się. Która godzina? Obiecałam reszcie, że wrócę na dziewiętnastą…

 – To masz jeszcze pięć minut… – odparł chłopak, a po chwili dodał z delikatnym uśmieszkiem. – …pięć minut, żeby spóźnić się o pełną godzinę.

 – CO?! – Klaudia drgnęła i machając do chłopaka na pożegnanie, biegiem popędziła do pokoju, który dzieliła z Kornelią.

Gdy weszła zastała w środku bardzo dziwny widok…

Zarówno Kornelia, jak i Tomek, mieli w rękach nożyczki i po jednej miseczce nieszczęsnego stanika, a ich miny wyrażały dogłębne skupienie.  Tymczasem Kamil leżał na dywanie, spory kawałek od dwójki wariatów i ze spokojem pracował nad zeszytem, we włosach błyszczało mu coś różowego.

 – Czy… to… jest… mój… stanik?! – wydarła się nastolatka, patrząc na postrzępione resztki swojej własności.

 – Tak, właśnie miałam się zapytać, mogę pożyczyć? – zapytała Kornelia, podchodząc do przyjaciółki i ściskając ją na powitanie. – A w ogóle to nie mogłam znaleźć, a wydawało mi się,  że masz jeszcze do kompletu takie ładne…

 – Nela! – Dziewczyna nie zdążyła powiedzieć, co takiego ładnego miała do kompletu Klaudia, chociaż chłopcy z zainteresowaniem nadstawiali uszu, przez krzyk poszkodowanej nastolatki.

 – Nie masz się co wstydzić, sami swoi! – zaoponowała Kornelia, śmiejąc się wesoło.

***

9 września 2015r. – środa

 – Zastanawiałem się nad poszperaniem w działach o magii przenośnej. Znalazłem tutaj jej definicję i wydaje mi się, że ma sens, posłuchaj. „Magia przenośna opiera się na założeniu, że jeżeli na dany przedmiot, który miał bezpośrednią lub czasem pośrednią styczność z innym przedmiotem, istotą lub zjawiskiem, czarownik zadziała w określony sposób, to skutki takiego działania odczuje także ta istota lub na dane zjawisko czy przedmiot zostanie wywarty wpływ.” * To jest dla mnie trochę za mądre, ale tak sobie pomyślałem, że jakby tym przedmiotem była owa książka z twoich wspomnień, a my mieliśmy z nią styczność…

 – To ktoś, zapewne nasi rodzice, są owymi czarodziejami, którzy zadziałali na tą książkę tak, żeby wywarła wpływ na nas! – dokończyła Klaudia z entuzjazmem. – Musimy koniecznie poszukać o tym czegoś w bibliotece, to może być przełom!

 – Też tak myślę, dlatego przybiegłem z tym od razu do ciebie, jeślibyśmy odkryli skąd się to wszystko bierze, to zapewne moglibyśmy znaleźć jakieś przeciwzaklęcie! – Szymon podzielał entuzjazm koleżanki, jednak widząc nieobecną minę Korneli, zwrócił się do niej: – Nela, pójdziesz z nami? Przydałaby się trzecia para rąk!

 – Nie dam rady… Przepraszam was, ale obiecałam Tomkowi, że pomogę mu w naborze do drużyny, no i trzeba kibicować Kamilowi.

 – Ty i Quidditch? – Szymon parsknął śmiechem, tymczasem Klaudia wydawała się czymś zmartwiona.

 – Też powinnam tam być i kibicować Kamilowi… Wiesz, to nasz przyjaciel. Dołączę do ciebie po eliminacjach.

 – W porządku, rozumiem. To ja lecę, do zobaczenia! – Szymon odszedł szybkim krokiem, a dziewczyny zostały same.

 – Jesteś pewna, że nie idziesz do biblioteki? – zapytała Kornelia przyjaciółkę. – Kamil zrozumie.

 – Jestem pewna. Szczerze? Bardziej od tej klątwy męczy mnie teraz ciągłe siedzenie w książkach, stęskniłam się za wami. No i „Jeden za wszystkich – Wszyscy za jednego”, pamiętasz?

* Oryginalna definicja z Wikipedii

***

 – Nie rozumiem – jęknęła Kornelia, patrząc na ucznia, który przed chwilą uciekł przed kaflem.

 – Czego? – zapytał Tomek, nie spuszczając wzroku z grupy nastolatków latających po boisku.

 – Jak ktoś może bać się kafli i iść na eliminacje Quidditcha? O, a tamta dziewczyna – Anka, nawet nie potrafi kontrolować swojej miotły, tylko czekać jak zaraz w coś walnie. Auć! Jednak w kogoś, biedny Antek. – I tak Kornelia stała, komentując wszystko, co widziała na boisku, czym poniekąd pomagała Tomkowi, wspólnymi siłami zdołali definitywnie odrzucić już czterech zawodników z pośród siedmiu, znajdujących się na boisku. Prócz tej grupy, trzy inne czekały na swoją szansę.

Kiedy druga grupa miała wejść na boisko, Kornelia podbiegła na chwilę do Kamila, chcąc życzyć mu powodzenia. Tymczasem do Tomka podszedł Marcel, który również pomagał w wyborze zawodników, chociaż sam nie grał w quidditcha.

 – Stary, przyznaj się, ta laska namieszała ci w głowie – powiedział dość cicho Marcel, wskazując w stronę roześmianej Korneli.

 – Nie nazywaj jej „laską”… – odparł Tomek, patrząc we wskazanym kierunku.

 – Ale cię wzięło, więc zakochałeś się w Korneli. – To było raczej stwierdzenie niż pytanie i tak też potraktował to najwyraźniej Baran, bo nie odpowiedział. Po chwili dołączyła do nich Kornelia.

 – Wróciłam, chłopaki! – zawołała wesoło, stając koło Tomka.

Po godzinie początkowy test przeszli już wszyscy. W grze pozostało czternaście osób. Kornelia i Klaudia było wniebowzięte, że wśród tej paczki jest Kamil i gdy pięcioro ścigających rozpoczęło rzucanie kaflami, dziewczyny zabawiały się w cheerleaderki, wykrzykując w stronę Kamila dopingujące komentarze. Jak można było się spodziewać, ich przyjaciel dostał się do drużyny, pozostałymi ścigającymi byli Antek i Emilia. Tomek oczywiście postawił się na pozycji pałkarza, tak jak i Marek, z kolei szukającą została Lena. Ostatnią pozycją, do jakiej trwały jeszcze eliminację był obrońca, o tą posadę starali się Wojtek i Kuba, tego drugiego dziewczyna miała już okazję poznać podczas prób nauki zaklęcia niewidzialności.

Kuba natychmiast zapunktował dzięki paru miłych słowach Korneli, skierowanych do kapitana i wkrótce dołączył do drużyny.

***

10 wrzesień 2015r. – czwartek

Popołudniu, następnego dnia, Kornelia wraz z Klaudią, leżały na łóżkach w swoim pokoju, patrząc bezmyślnie w sufit. Klaudia postanowiła zrobić sobie dzień przerwy od poszukiwań, a Nela, jakkolwiek to brzmi, dzień przerwy od facetów. Tak jak postanowienie Klaudii udało się, tak plany Korneli legły w gruzach około siedemnastej, kiedy ktoś zapukał do drzwi.

Dziewczyny z początku nie odpowiadały na pukanie, ale kiedy to stało się nieznośnie natarczywe, Klaudia machnęła różdżką w stronę drzwi, które otworzyły się na oścież. Nastolatki zamurowało.

Na korytarzu stała cała armia ludzi z miotłami, wiadrami, najróżniejszymi płynami, workami na śmieci, mopami, ścierkami i toną innych dziwacznych rzeczy.

Dzieje się coś dziwnego…

A ja nie jestem w to zamieszana…

Tracę wprawę.

 – Yyy, szykujemy się na wojnę? – zapytała Klaudia.

 – Obrabowaliście sklep? – strzeliła z kolei Kornelia.

 – Gorzej – odparł Kamil grobowym głosem. – Szykujemy akcję WC DZIBA…

 – Akcje, co?

 – Wywalić Całe Dziadostwo Z Irracjonalnie Brudnego Apartamentu.

 – To w Merlinie jest apartament?! – wykrzyknęły jednocześnie dwie zdezorientowane nastolatki.

 – Chodziło o wasz pokój, po prostu DZIBA lepiej pasuje niż DZIBP.

 – Też racja, to brzmi rozsądnie – powiedziała Kornelia, ale najwyraźniej pomyślała dopiero później. – Zaraz! Wy wszyscy przyszliście tutaj, żeby sprzątać nasz pokój?!

Cała grupa skinęła głowami, a Klaudia z Kornelią spojrzały po sobie i zawołały jednocześnie, przybijając sobie piątkę:

 – Mamy własną służbę!

Tymczasem Tomek zakradł się od tyłu Korneli i objął ją ramionami, przykładając do buzi jakiś sprej.

 – Mówiłaś coś? – zapytał z groźnym błyskiem w oku. Dobra, to raczej był błysk rozbawienia. – Co? Nie słyszę?

 – Yyy, Tomuś… – jęknęła dziewczyna, a chłopak bez dodatkowych ceregieli nacisnął spust i… twarz Korneli była cała w bitej śmietanie. – Zamierzacie umyć nasz pokój bitą śmietaną?! – nie dowierzała dziewczyna, chwilowo zapominając o złości.

 – Nie, to był bonus ode mnie, specjalnie dla ciebie – odparł Tomek uśmiechając się szarmancko i nim dziewczyna zdążyła zareagować, liznął ją w nos, pozbywając się części bitej śmietany. – Mmm… Pycha!

Kornelia przez chwilę nie wiedziała, co się dzieje, a gdy zrozumiała, że przed chwilą została polizana, odsunęła się marszcząc brwi i wymaszerowała do łazienki.

 – Emm… - mruknęła Klaudia patrząc ze zdziwieniem na Tomka. – Często liżesz innych?

 – Sporadycznie.

 – Dobra, ludziska, bierzemy się za sprzątanie! – zawołał w końcu Kamil.

Na ten znak wszyscy rozeszli się po pomieszczeniu. Kamil wraz z Klaudią zabrali się za jedno z biurek. Z przerażeniem odkryli, że jakaś galaretowatą maź w niewielkim flakoniku, najwyraźniej się przeterminowała, bo po otwarciu zaczęła wydawać z siebie dziwnie gardłowe dźwięki. Marcel i Piotrek chcieli wyprać dywan, przed czym musieli zdjęć z niego setki dziwnych i dziwniejszych przedmiotów. Wśród nich można było znaleźć skaczące cukierki, niezidentyfikowany dziennik pisany chińskimi znakami, parę skarpetek z ruszającymi się oczami, kilka torebek herbaty, gałęzie, album ze zdjęciami i mnóstwo innych dość zaskakujących rzeczy. Dodatkowo Kuba, który przypałętał się tam zupełnie przypadkiem, próbował sprzątnąć przedmioty leżące na stole, a Alicja i Oliwia, zaalarmowane przez Kamila, ruszyły na odsiecz drugiemu biurku. Tymczasem Tomek bardzo chętnie zabrał się wraz z Kornelią za łóżka, rzucając przy tym paroma jednoznacznymi komentarzami.

Gdyby po około godzinie ktoś wszedł do pokoju, zwątpiłby w zdrowie psychiczne obecnych. Wcześniej tylko rycząca maź, wyszła z fiolki i zaczęła rosnąć na biurku, a potem poruszać się po nim bardzo szybko. Klaudia starała się złapać ją do garnka, które dziwnym trafem znaleziono na szafie. Kamil co chwila rzucał się na zielonego potworka gołymi rękami, próbując równie bezskutecznie, co Dusia, dopaść zbiega. Marcel leżał pod dywanem i najwyraźniej zasnął. Piotrek skakał jak głupi, z kilkoma gryzącymi landrynkami przyczepionymi do stóp. Kuba stał z paroma stanikami w rękach i zastanawiał się, do której szafy je wrzucić, starając się jakoś wzrokowo porównać rozmiary biustu dziewczyn. Oliwia wymiotowała w łazience, wspierana duchowo przez Alicję, w skutek jakichś podejrzanych ciasteczek. A Kornelia leżała na łóżku przygnieciona przez Tomka, który nieustannie ją łaskotał.

Wiedziałam, że to co dziwne zawsze musi mieć ze mną jakiś związek…

   _(¯`•._.•´¯)_(¯`•._.•´¯)_(¯`•._.•´¯)_

 Rozdział dedykowany Okej! :*

 Misie, przepraszam was za opóźnienie. Usprawiedliwienie? W lutym obchodziłam moje osiemnaste urodziny, sporo zamieszania, mam nadzieję, że zrozumiecie...

Do napisania! :D