Rozdział 10

 "Wiem, że nic nie wiem, kurde, jestem cholernym Sokratesem. "

Skowronek siedział w swoim gabinecie, przeglądając z niechęcią jakieś papiery. Miał wrażenie, że powinien robić teraz coś innego, ale nie miał pojęcia co.

Może by tak kogoś pocałować?

CO?! Chyba mam gorączkę…

Nagle do drzwi ktoś zapukał, nauczyciel przeczesał ręką włosy i wstał niechętnie. Miał wielką ochotę coś zrobić. Miał do wyboru albo pocałować, albo wlepić szlaban… Co? Znowu to całowanie? Coś jest naprawdę nie tak…

 – Wejść – warknął sucho i przybrał jedną ze swoich najbardziej niechętnych i odstraszających min. Wyraz jego twarzy jednak kompletnie się zmienił, gdy zobaczył, kto stoi za drzwiami…

Do środka weszła piękna, chociaż mająca już swoje lata kobieta. Miała długie, czarne, falowane włosy i bardzo duże oczy, patrzące z przestrachem na Jarosława, jak wtedy, gdy z nim zerwała…

Tak, była to nieszczęśliwa miłość Skowronka z młodzieńczych lat. To jednak nie koniec. Tuż za kobietą wkroczyła Kornelia Gabin z pewną siebie miną i w wesołym nastroju zaczęła przygrywać na gitarze. Tymczasem Kasia – ukochana nauczyciela, przekazała mu karteczkę z krótkim liścikiem, w którym wyjaśnione było, że kobieta straciła głos i tylko jego pocałunek może to odkręcić.

Otępiały nauczyciel miał wielką ochotę to zrobić, ale jednocześnie miał jeszcze większą ochotę zrobić jej na złość i tego nie zrobić… Nagle usłyszał w tle śpiew Korneli.

 – „Nie udawaj, siedzi blisko ciebie tuż
Głosem nie rozpieszcza cię, ma coś jednak fajnego
I już nie wiesz skąd czujesz dziwny prąd
Całować chciałbyś ją
Tak, chcesz ją!
Trochę czujesz, trochę wiesz
To, że ona kocha też, ale trzeba to sprawdzić
Więc się w końcu rusz i pocałuj już
Nie zwlekaj dłużej, nie”*

Nagle Skowronek obudził się i zerwał z łóżka jak oparzony.

 – Prima aprilis – wysapał tylko i spojrzał wyczekująco na autorkę, czy wreszcie da mu spokój i pozwoli śnić o jednorożcach. Pozwoliła.

*Mała Syrenka – „Całuj ją”

 ***

11 września 2015r. – piątek

Kornelia siedziała w pokoju, chowając do kufra ostatnie bluzki. W ciągu jednego popołudnia, kiedy wybierała rzeczy, jakie będą potrzebne jej w Durmstrangu, zrobiła taki bałagan w dormitorium, że nikt nie uwierzyłby, iż dopiero wczoraj cała ekipa ratownicza tu sprzątała. Gdy w końcu domknęła swoją walizkę, wstała i wyszła, kierując się prosto do biblioteki, gdzie postanowiła ostatni raz przed wyjazdem pomóc przyjaciołom. Na miejscu rozentuzjazmowana Klaudia zaczęła opowiadać przyjaciółce o przełomie związanym z odkrytą parę dni temu magią przenośną. Okazało się, że jest dość łatwy eliksir, który wykrywa obecność w innych organizmach owej magii. Ingrediencje okazały się dziecinnie proste, jedynym problemem był fakt, że należało ważyć miksturę przez całą dobę, dorzucając o odpowiedniej godzinie odpowiednie składniki i mieszając w odpowiednim czasie. Dlatego też postanowili rozpocząć całą akcję dopiero jutro rano, zaraz po pożegnaniu Korneli. Mimo to przyjaciele postanowili spędzić w bibliotece jeszcze trochę czasu, aby poczytać jak najwięcej o owym eliksirze.

Po jakichś dwudziestu minutach, kiedy Kornelia zaczynała już drzemać, słuchając nudnych wywodów o eliksirze wykrywającym, do biblioteki wszedł Tomek i bezceremonialnie cmoknął Nelę w policzek na powitanie, na co dziewczyna aż drgnęła, ale po chwili zaśmiała się i pstryknęła przyjaciela palcem w nos.

 – Mam propozycję nie do odrzucenia – oznajmił cicho z tajemniczym błyskiem w oku. – Idziesz ze mną teraz na spacer!

 – Jak na propozycję nie-do-odrzucenia, to nie postarałeś się zbytnio – zauważyła Kornelia, ale jednocześnie wstała i wyszła z Tomkiem z pomieszczenia, odprowadzana zadumanym spojrzeniem Szymona.

Po wyjściu ze szkoły, nastolatek poprowadził Kornelię gdzieś w las od strony tylnego wejścia do budynku. Pogoda była pochmurna i zdawało się, że zbiera się na deszcz, ale to ich nie powstrzymało.

Szli dość długo, aż dotarli do jakiejś średniej wielkości jaskini, o której istnieniu dziewczyna nie miała pojęcia. Tomek od razu ruszył do środka, jednak jego towarzyszka zawahała się.

 – Emm… W takich jaskiniach zwykle nie mieszkają przyjazne stworzonka… – mruknęła niepewnie, jednak kolejne słowo przyjaciela rozwiało jej wątpliwości.

 – Tchórzysz?

 – Ja? Nigdy! – Wpadła z impetem do jaskini i nie mogła się nie uśmiechnąć, widząc scenerię w środku. W głębi znajdował się duży materac wyłożony miękkimi kocami, a na nim leżał kosz piknikowy wypełniony po brzegi prowiantem.

 – Tak sobie pomyślałem, że fajnie będzie spędzić razem miło dzień, skoro mamy rozstać się na całe dwa tygodnie – mruknął Tomek, ciągnąc Kornelię za rękę w stronę materaca. Gdy usiedli, wyciągnął z koszyka po butelce kremowego piwa i paczkę chipsów. To było bardzo w stylu Tomka. Na co komu jakieś wykwintne, sztywne kolacje przy świecach, skoro można spędzić czas z dziewczyną jak z dobrym kumplem?

 – Kto by pomyślał, że to akurat ty będziesz mi organizować takie pożegnanie… – Tomek uniósł wysoko brwi, nie rozumiejąc o co chodzi przyjaciółce. – Nie zrozum mnie źle, bardzo się cieszę i w ogóle, po prostu moi przyjaciele zamiast spędzać ze mną czas, skoro zaraz wyjeżdżam, wolą siedzieć w bibliotece… To mnie trochę boli.

 – Ejj, mała, daj spokój. Jeszcze zdążą cię porządnie pożegnać! – zawołał nastolatek, próbując nieporadnie pocieszyć Nelę, w końcu intuicyjnie objął ją ramieniem. Początkowo dziewczyna chciała się odsunąć, jednak doszła do wniosku, że nie może mu tego zrobić, skoro tak się dla niej postarał i uśmiechnęła się tylko delikatnie, co źle zrozumiane ośmieliło nieco chłopaka.

 – Właściwie, Nela, chciałem ci coś powiedzieć… - zaczął, a jego ręka zsunęła się na talię dziewczyny, na co ta zesztywniała i odsunęła się powoli.

 – Nie, Tomek, proszę cię, nie psuj chwili – mruknęła nieco ochryple, a potem udając ponowne rozluźnienie, zaproponowała toast za przyjaźń, machając jak głupia butelką.

***

Gdy pod wieczór para wracała już do szóstki, Tomek chwilę przed wejściem do środka, zerknął na Kornelię i powiedział pewnym siebie głosem:

 – Ja nie rezygnuję, jeśli zależy mi na czymś bardziej niż na boksie. – Po tych słowach otworzył drzwi do szóstki, a Kornelia stanęła jak wryta.

W pomieszczeniu były porozwieszane balony, a jedna ściana była pokryta poruszającymi się zdjęciami. Na wszystkich była ona – Nela z przyjaciółmi z roku. Gdy weszła, cała jej klasa rzuciła się w jej kierunku, zaczęli ją przytulać, a ten i ów dał jej jakąś drobną pamiątkę, niektórzy pokusili się też o napisanie listu. W końcu do Korneli dopchali się Kamil i Klaudia. Chłopak podał jej szklankę Ognistej Whisky, a dziewczyna mały woreczek.

 – W środku jest magicznie zmniejszony album z tamtymi zdjęciami – wyjaśniła, wskazując na ścianę naprzeciwko. Nela nie wiedząc, co powiedzieć, uściskała tylko swoich przyjaciół. Nim nastolatka zdążyła zrobić coś więcej podszedł do niej Szymon, prosząc do tańca, gdyż dosłownie chwilę przedtem w pokoju zaczęła dudnić głośna muzyka. Klaudia zaoferowała się, że odniesie jej prezenty do pokoju, więc dziewczyna wzięła łyka z otrzymanej od Kamila szklanki, odłożyła ją na najbliższy stolik i ruszyła za przyjacielem.

Przez pierwsze dwa kawałki para nie miała zbytnio możliwości rozmowy jednak, gdy z głośników popłynęła jakaś spokojna, romantyczna ballada, Szymon oparł podbródek na głowie Neli, przyciągając dziewczynę do siebie i mruknął:

 – Nie spodziewałaś się takiego pożegnania, co?

 – Szczerze? Nie spodziewałam się żadnego pożegnania. Myślałam raczej, że się ucieszycie, jak nie będzie miał was, kto męczyć – zażartowała.

 – Coś ty, zanudzimy się tutaj na śmierć! Nela, a tak na poważnie, będę za tobą tęsknił, wiesz? – Nastolatka uśmiechnęła się pod nosem, podniosła głowę do góry i chciała coś powiedzieć, jednak w tym momencie podszedł do nich pewien nieznany Szymonowi chłopak i wołając „odbijany”, porwał Kornelie w swoje ramiona.

Dziewczyna natomiast nie miała problemu z rozpoznaniem nastolatka. Tańczyła właśnie wtulona w Kubę, chłopaka, który parę dni temu pomógł jej w nauce zaklęcia niewidzialności.

 – Hej, dawno cię nie widziałam! – zawołała dziewczyna po chwili, gdy odnalazła się w tańcu z nowym partnerem.

 – Zwykle pojawiam się, gdy jestem potrzebny – powiedział dość dziwnie, z zamyślonym wyrazem twarzy.

 – Emm… coś jak super bohater? Ratujesz świat?

 – No, powiedzmy, chociaż właściwie to tylko wybranych jego członków.

 – Ratujesz wybranych członków świata. Okej, brzmi dobrze. Mnie też ratujesz?

 – Oczywiście. – Chłopak uśmiechnął się szelmowsko do dziewczyny, która niedowierzająco uniosła brwi.

 – A przed czym obecnie? Przed Szymonem? Okej, może najlepszy w tańcu nie jest, ale nóg mi jeszcze nie podeptał – zaczęła trajkotać Kornelia, jednak ucichła, kiedy Kuba nachylił się nad nią. Bardzo blisko. Zdecydowanie za blisko.

Nie no błagam, co z tymi facetami ostatnio jest?

Okej, przez wakacje dorobiłam się już miseczki C, ale to chyba nie dlatego, nie?

 – Kuba, co ty wyprawiasz? – zapytała Nela dość chłodno, gdy chłopak był już parę centymetrów od niej.

 – Obiło mi się o uszy, że to najlepszy sposób, żeby cię uciszyć – odparł chłopak zupełnie rozluźniony, a dziewczyna drgnęła. Jedyna osoba, która wypróbowała na niej taki sposób to był Szymon… Czyżby rozmawiali o niej?

To oni w ogóle się znają?!

 – No, a wracając do tematu… – zaczął Kuba, nadal uśmiechając się wesoło. – Nie ratowałem cię przed podeptaniem nóg, a przed podjęciem złej decyzji.

 – O czym ty mówisz? – zapytała Nela, nieco już zniecierpliwiona.

 – Sama wiesz najlepiej – odparł chłopak i odszedł, bo właśnie skończyła się piosenka.

Wiem? Nie wiem. Co wiem?

Cholera jasna, co ja wiem?!

Wiem, że nic nie wiem, kurde, jestem cholernym Sokratesem.

Ehh, już nawet wyżywam się na nieżyjących od setek lat filozofach.

Nastolatka podeszła do stolika, gdzie zostawiła uprzednio swoją Whisky, wypiła parę łyków i nie zdążyła zrobić nic więcej, bo znowu została porwana do tańca. Tego wieczora non stop tańczyła, nie zdążyła nawet za wiele wypić, w przeciwieństwie do Klaudii, która o północy została przetransportowana przez Kamila do ich dormitorium. Godzinę później Kornelia postanowiła również położyć się już, gdyż pół nocy tańca i ogólne zmęczenie, zaczynało dawać jej się we znaki. Skierowała się więc do swojego pokoju, żegnając każdego, kto jej się nawinął. W końcu dotarła do łóżka i bez przebierania się wylądowała w pościeli.

12 września 2015r. – sobota

Niestety, mimo zmęczenia, powrócił do niej przytępiony na pewien czas strach przed samotnym wyjazdem do innej szkoły, innego kraju… Przez parę godzin przewracała się z boku na bok, a gdy wybiła czwarta postanowiła wziąć długi, rozluźniający prysznic i ubrać się w jakiś wygodny dres. Ignorowała fakt, że o siódmej planowany był wyjazd ze szkoły, potrzebowała chwili relaksu. Po kąpieli nastolatka była już zupełnie wybudzona i mając nadzieję, że wyśpi się w drodze do nowej szkoły, stwierdziła, że najlepiej zrobi jak pójdzie do kuchni i znajdzie sobie coś do jedzenia.

W szóstce było już zupełnie cicho, a kilka osób, które nie zdążyły dotrzeć do swoich dormitorium, zajmowało kanapy i co wygodniejsze fragmenty podłogi. Przez chwilę Kornelia zastanawiała się nad przytępieniem zmartwień alkoholem, ale doszła do wniosku, że kac w drodze do Durmstrangu nie jest jej do niczego potrzebny i wyszła cichutko z pomieszczenia.

Do kuchni dotarła w ekspresowym tempie, przepatrzyła trochę szafek i w końcu znalazła to czego szukała. W znacznie lepszym humorze wyszła z kuchni nucąc:

 – Czekolado, moja żono, jednak tyś najlepsza z dam. Już mnie nie opuścisz, nie, nie będę sam.*

* Przerobiona przeze mnie piosenka Dżemu „Whisky”

***

Nie tylko Kornelia nie spała tej nocy. Po szkole włóczyło się znacznie więcej osób, niż można by się spodziewać.

Alicja i Oliwia dosłownie parę minut po wyjściu panny Gabin, wpadły do kuchni, gdzie postanowiły jeszcze przed rozstaniem upiec sobie babeczki. Ot, taka kobieca zachcianka.

Również Tomek nie spał. Błąkał się jednym z korytarzy, jakby czegoś szukając. Miał ochotę iść do dormitorium Korneli, przytulić ją, szepnąć parę słówek, a jednocześnie wiedział, że to nie da żadnego rezultatu. Nie wiedział, w jaki sposób dotrzeć do dziewczyny, jak pokazać jej, jak bardzo mu na niej zależy? Nagle przyszedł mu do głowy pewien pomysł. Musi zrobić coś, o czym nastolatka będzie myśleć przez cały pobyt w Durmstrangu, coś, co utknie na długo w jej pamięci…

W tym samym czasie na jednym z wielkich szkolnych balkonów, na którym były prowadzone lekcje astronomii, stał wysoki, brązowowłosy chłopak o podłużnej, bardzo męskiej twarzy i czekoladowych oczach. Nastolatek powolnymi krokami kierował się ku barierce, na której usiadł jakby z ociąganiem. Zdawało się, że sam siebie torturuje, patrząc w dół, ku bardzo odległej ziemi.

 – Paweł? – Za plecami usłyszał cichy, delikatny głosik. Poznał go od razu, nie musiał nawet się odwracać, nie odpowiedział. – Paweł, co ty wyprawiasz? – dopytywała Kornelia z osłupieniem wpatrując się w chłopaka.

Czy ja naprawdę mam takie szczęście, że raz sama wędruję nocą po zamku i od razu trafiam na próbę samobójczą?!

Paweł chce się zabić? Po moim trupie.

Co zresztą nie byłoby trudne do wykonania, jako że tylko niewielka barierka dzieli nas od przepaści.

Dobra, skupić się, teraz żadnych smerfów i innych duperelów w głowie.

 – Czy ty chcesz… skoczyć? – zapytała z wahaniem nastolatka, przygryzając wargę.

 – Może. – Głos Pawła brzmiał ponuro i obco. Zdawało się, jakby już pochodził z zaświatów.

 – I myślisz, że Ci na to pozwolę? – zadała kolejne pytanie Kornelia, pewniejszym siebie głosem. Mimo tonu głosu Pawła, uspokoił ją trochę sam fakt, że się odezwał. Wcześniej miała wrażenie, jakby mówiła do trupa.

 – I myślisz, że potrzebna mi twoja zgoda? – odparł pytaniem na pytanie chłopak z ironią w chłodnym głosie.

 – Dlaczego to robisz?

 – A czemu nie?

 – Bo zostałeś stworzony po to żeby żyć, a nie po to by umierać – odpowiedziała sentencjonalnie Kornelia i aż sama zdziwiła się, że to jej słowa. Nawet Pawła zaskoczyła powaga tej dziewczyny, która zawsze wszystko traktowała z humorem, odwrócił głowę w jej stronę i przyjrzał jej się przenikliwym wzrokiem. Nastolatka, korzystając z kontaktu wzrokowego z chłopakiem, podeszła trochę bliżej i powtórzyła swoje uprzednie pytanie. – Dlaczego to robisz?

 – Nie wyobrażam sobie życia bez Klaudii. Albo się zabiję, albo podam jej eliksir miłości – odparł chłopak z taką desperacją i smutkiem, że Kornelia odczuła część jego bólu w samej sobie. Zawsze tak miała, czuła stany psychiczne innych, a gdy były one tak silne jak te Pawła, wręcz sama cierpiała.

 – Nie możesz zrobić żadnej z tych dwóch rzeczy – odpowiedziała spokojnie Kornelia i delikatnie usiadła na barierce niedaleko chłopaka, trzymając się jednak mocno, aby nie spaść.

 – Niby dlaczego?

 – Zależy ci na Klaudii?

 – Głupie pytanie, czy ty coś dzisiaj piłaś? Widzisz faceta chcącego rzucić się z balkonu i zamiast uciec albo zawiadomić kogoś, siadasz koło niego i jeszcze prowokujesz do kłótni. – Nastolatek parsknął ponurym śmiechem, a na ustach Korneli pojawił się delikatny uśmiech.

 – Najwyraźniej działa, skoro już trochę mniej przypominasz umarlaka, a trochę bardziej siebie. Ale pytałam zupełnie na poważnie, nie po to, żeby cię zezłościć. Skoro ci na niej zależy, to nie możesz zrobić żadnej z tych rzeczy. Jeżeli bardziej zależy ci na niej i jej szczęściu niż na swoim własnym, nie możesz tego zrobić. Podając Klaudii Amortencję stracisz resztki jej zaufania oraz skrzywdzisz ją. To samo stanie się, jeśli się zabijesz. Wiesz, jaka jest. Wiesz, że potrafi mieć poczucie winy nawet z bardzo absurdalnych rzeczy, a w tym wypadku domyśli się, że to przez nią postanowiłeś skończyć swoje życie. – Paweł na te słowa westchnął przeciągle, jednak jego wyraz twarzy zmienił się, na jakąś dziwną determinację. Powoli przeniósł nogi z powrotem na balkon i zsunął się na ziemię, a potem bez słowa podał rękę Korneli i pomógł jej również zejść z barierki.

 – Mówił ci ktoś, że jesteś dziwna? – zapytał nagle chłopak z przenikliwym błyskiem w oku.

 – Nie raz, dlaczego tym razem?

 – Pomagasz facetowi, którego nienawidzisz i który parę dni temu dostał od ciebie w twarz.

_(¯`•._.•´¯)_(¯`•._.•´¯)_(¯`•._.•´¯)_

Rozdział dedykowany Kasi C.! :*

Pierwsza część rozdziału, a mianowicie dodatek prima aprilisowy, był pomysłem cudownej Bezimiennej, za co bardzo jej dziękuję! <3

Co do dalszej części… Cóż, niektóre wątki rozwijam, inne powoli zamykam, o innych muszę wam zapewne przypomnieć, staram się rozbudowywać tą historię i nadawać jej sens. W razie jakichkolwiek pytań zarówno do bohaterów jak i do mnie, bo czegoś nie rozumiecie, albo coś straciło sens w drodze między moją głową, a klawiaturą, zapraszam do zakładki „Zapytaj bohatera”.

Nie jestem do końca zadowolona z tego rozdziału, ale chyba nie jest źle, tymczasem miałabym do was prośbę o odpowiedź na parę pytań, ot tak, dla mnie, żebym mogła ulepszyć trochę tego bloga! :D

1.     Więcej akcji czy też nie zawsze sensownych, humorystycznych scen?

2.      Rozdziały takiej długości jak teraz, czy może krótsze bądź dłuższe?

3.      Co myślicie o dodawanych przeze mnie to każdego rozdziału gifach? Są wam obojętne, podobają wam się, czy może przeszkadzają w czytaniu?

4.      Jakie macie zastrzeżenia do bloga, co wam się nie podoba?

5.      Co jest mocną stroną tego opowiadania? Ma w ogóle takie? xD

6.      Czy nadal mylą wam się bohaterowie? Wiem, że na początku zwłaszcza, był z tym ogromny problem… :(

7.      Który z bohaterów jest waszym zdaniem najlepszy, a którego nie lubicie? (To już nie kwestia statystyk, a ciekawości :D)

  No i spóźnione: Wesołych Świąt! :D